SEXY_BOSS_____[8]_____LITTLE EVIL {2}

            “บอส...”

“ทงเฮ...!!!”

            สองเสียงดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน ทงเฮอึ้ง ตามองคนตรงหน้าที่เปลือยท่อนบนอย่างตกใจ ก่อนที่ดวงตาคมจะตวัดมองเข้าไปในห้อง และภาพที่ได้เห็นก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหูอื้อตาลายไปหมด

            ผู้ชายห้าคนที่ต่างก็เปลือยกายล้อนจ้อนกับคนแปลกหน้าอีกหนึ่งคนที่ถูกขึงอยู่กลางเตียง...

“อ... อ๊า... ซี้ด~”

O_O เยชเขว้!

ไอ้พวกนี้มันอะไรวะ ไอ้ฟร้าคคคคคคคคคคคค!!!

“ฮ... ฮยอกแจ... อาห์...”

ขวับ!

ยืนตะลึงอยู่ได้ไม่กี่นาที ทงเฮก็เหมือนจะได้สติ เพราะเสียงคนในห้องที่ครางออกมาเป็นชื่อของเจ้านายเขา ดวงตาคมกริบตวัดกลับมาทางเจ้านายหนุ่มที่ยืนหน้าเสีย อารมณ์โมโหพุ่งพรวดขึ้นมาแทบจะทันที

“ทงเฮ คือ...”

ฟึ่บ

ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมา ฮยอกแจก็ต้องหยุดและซุกตัวเองลงกับร่างกำยำที่เคลื่อนกายเข้ามาบังตัวเขาจากสายตาอยากรู้ของคนที่เดินผ่านมา ได้ยินเสียงบดกรามของอีกฝ่ายที่เหมือนกำลังสะกดกลั้นอารมณ์แล้วก็นึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

            “นี่เหรอครับ เรื่องที่บอสต้องคุยกับเพื่อนเก่า”

อยู่ๆ ทงเฮก็ถามออกมาเสียงเข้ม ฮยอกแจพูดอะไรไม่ออก ดวงหน้าหวานถอดสีเล็กน้อย เมื่อเห็นแววตาคมจ้องมาด้วยสายตาดุดัน ฝ่ามือบางยกขึ้นดันตัวคนตรงหน้าให้ถอยห่างออกไป แต่กลับถูกฉวยเอาไว้แน่น

“ที่ไม่อยากให้ผมมาด้วย เป็นเพราะบอสต้องการมาทำอะไรแบบนี้กับเพื่อนงั้นเหรอครับ?” ทงเฮกัดฟันถาม อารมณ์โกรธเข้าครอบงำจนเผลอบีบข้อมือบางอย่างลืมตัว ทั้งที่เมื่อคืนก็ยังนอนกอดอยู่กับเขาแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอยู่กับคนอื่น

คุณหนูฮยอกแจเป็นคนแบบนี้เองหรอกเหรอ?!

ทงเฮก็เพิ่งรู้...

“โอ๊ย ผมเจ็บนะ” ฮยอกแจนิ่วหน้า ดวงตาคู่สวยตวัดมองทงเฮอย่างไม่เข้าใจ เขาพยายามบิดมือตัวเองออกจากการเกาะกุม แต่ยิ่งขัดขืน มือใหญ่ก็ยิ่งบีบแน่นมากเข้าไปอีก

“โอ๊ย ทงเฮ! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างบางเต้นเร่า เจ็บจนน้ำตาเล็ด แต่ทงเฮก็ยังไม่ยอมปล่อยเสียที เป็นบ้าอะไรขึ้นมานะ!!!

“ถ้าบอสไม่อยากให้ผมมาเป็นก้างขวางคอ ทำไมไม่บอกผมดีๆ ล่ะครับ” ร่างหนาเอ่ยเบาๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกเหมือนถูกคนตรงหน้าหักหลัง กับอีแค่เห็นร่างบางออกมาจากในห้องของใครคนอื่นในสภาพเปลือยท่อนบนแบบนี้

            “ทงเฮ ผมบอกให้ปล่อย! โอ๊ย ไอ้บ้า! ปล่อยสิ!!!” เสียงหวานตวาดลั่น ดวงหน้าหวาดบิดเบี้ยวเหยเกไปหมด ฮยอกแจสะอื้นในลำคอ ทั้งตีก็แล้ว ทุบก็แล้ว แต่ไอ้คนดูแลบ้าก็ยังมือเหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้าง ไม่ยอมปล่อย แถมยังบีบราวกับอยากจะหักแขนเขาทิ้งยังไงยังงั้น

            กล้าดียังไง... กล้าดียังไง!!!

            “ทงเฮ... เจ็บ! ผมเจ็บ!!!” คราวนี้ฮยอกแจตะโกนสุดเสียง หยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาจากหน่วยตาคู่สวย และนั่นก็ทำให้ทงเฮได้สติ ชายหนุ่มรีบถอยห่างแทบจะทันที ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าข้อมือเล็กที่ถูกเขาจับไว้เมื่อครู่นั้น ตอนนี้สั่นระริกและบวมช้ำอย่างน่าตกใจ

            “บอสครับ ผม...”

            เพี๊ยะ!

            ดวงหน้าหล่อสะบัดไปตามหลังมือที่ฟาดลงมา ฮยอกแจกัดฟันแน่นพลางจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตากรุ่นโกรธอย่างไม่ปิดบัง

            “เป็นแค่คนดูแล...”

            “...”

            “มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเจ้านายแบบนี้”

เสียงหวานแค่นกระซิบ แต่ก็ยังดังมากพอที่ทงเฮจะได้ยิน คนดูแลหนุ่มยืนเงียบ แก้มขาวปรากฏริ้วสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่าน หากทงเฮกลับไม่ได้สนใจมันเท่าความชาที่แล่นเข้าทำปฏิกิริยากับก้อนเนื้อในอก

             เป็นแค่คนดูแล...

            แค่คนดูแล...

นั่นสินะ เขาลืมไปได้ยังไงว่าตัวเองเป็นแค่คนดูแล ถึงเหตุการณ์เมื่อคืนจะเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าเขาทำเกินเลยหน้าที่ของตัวเองไปแล้ว แต่ยังไงซะ สถานะระหว่างเขากับร่างบางก็ยังคงเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้อง

แล้วทงเฮจะโมโหถึงขนาดนี้ไปเพื่ออะไร?

แค่นหัวเราะด้วยความสมเพชตัวเองในใจ ก่อนจะก้มมองมือเล็กที่ยังคงสั่นน้อยๆ ดวงตาคมทอแสงอ่อนลง ขณะเหลือบตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างสำนึกผิด

“บอสครับ ผมขอโทษ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยออกมา ฮยอกแจเบือนหน้าหนี แผ่นอกบางสะอื้นน้อยๆ เพราะความปวดตรงข้อมือที่เริ่มจะทวีขึ้นเรื่อยๆ หากก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ขาเรียวทำท่าว่าจะก้าวหนี แต่ก็ถูกรั้งเอาไว้โดยทงเฮที่รีบเคลื่อนกายมาขวางทางเขา

            “ใส่เสื้อก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมพากลับบ้าน”

น้ำเสียงที่เมื่อกลางวันยังเจือไปด้วยกระแสของความอ่อนโยน ในตอนนี้กลับฟังดูเฉยชา ไร้ความรู้สึก ฮยอกแจเม้มปากแน่นกับอากัปกิริยาของคนดูแลที่เปลี่ยนไปกะทันหัน ภายในอกบีบรัดและรู้สึกหน่วงประหลาดๆบอกไม่ถูก แต่เพราะทิฐิที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดจึงทำให้ร่างบางได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ตอบสนองและไม่ยอมทำตามคำหวังดีนั่น

“กรุณาใส่เสื้อเถอะครับบอส” ทงเฮพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดตัวพร้อมดึงเสื้อไปถือไว้

“ผมช่วย...”

“ไม่ต้อง!” เสียงหวานตวาดใส่อย่างไม่ดังมากนัก ฮยอกแจใช้มืออีกข้างแย่งเสื้อกลับคืนมาและพยายามใส่เสื้อด้วยตัวเอง แต่ก็ทำได้ลำบาก เพราะข้อมือที่ชักจะเจ็บขึ้นทุกที มันทำให้การกระทำของเขาดูขลุกขลักไปหมด

“ฮึก...” หลุดสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ กระทั่งทงเฮที่ทนมองไม่ไหว จำต้องยื่นมือมาช่วยเหลือ แม้จะถูกอาการต่อต้านจากอีกฝ่าย จนพาลให้จังหวะหัวใจเต้นอ่อนแรงลงไปทีละน้อยก็ตามที

“เสร็จแล้ว กลับกันเถอะครับ เชิญครับบอส”

หลังจากที่ช่วยคุณเจ้านายสวมเสื้อจนเสร็จเรียบร้อย ทงเฮก็เอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฮยอกแจเม้มปากแน่น ขาเรียวก้าวเดินแทบจะทันทีที่ได้ยินประโยคเป็นทางการจากทงเฮ เขาเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างดีและรู้ว่าทงเฮคิดอะไรถึงได้กระทำแบบนั้น หากในเวลานี้ความโกรธและทิฐิที่มีมากกว่าเหตุผลหรืออะไรทั้งหมด มันทำให้ฮยอกแจไม่ยอมใจอ่อนให้อภัยทงเฮได้ง่ายๆ

ตั้งแต่เด็กจนโต เขาถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ทุกคนถนอมเขายิ่งกว่าไข่ในหิน แล้วทงเฮเป็นใคร มาจากไหน อยู่ๆ ถึงมาทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้ หนำซ้ำยังทำประชด ขีดเส้นแบ่งแยกคำว่าลูกน้องกับเจ้านายด้วยคำพูดท่าทางเป็นทางการแบบนั้น คิดว่าฮยอกแจจะแคร์หรือไง

บอกเลยว่าไม่มีทาง!

XXXXXXXXX

            “แล้วเป็นไง ไม่สนใจ ไม่แคร์ แต่มานั่งทำหน้างอ ข้าวปลาไม่กิน”

            นิ้วชี้เขี่ยแก้มพี่ชายเล่นเบาๆ คยูฮยอนเท้าคาง มองพี่ชายที่นั่งกอดหมอนพิงหัวเตียงด้วยท่าทางบ่จอยอย่างระอาปนขำ

            “ก็โกรธ” ฮยอกแจมุ่ยหน้า แขนเรียวรัดหมอนใบโตแน่น ยามกลอกสายตามองไปทางร่างหนาที่กำลังโทรรายงานพฤติกรรมเขาให้พี่ชายคนโตฟัง ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่ที่แน่ๆ ฮยอกแจเห็นทงเฮทำหน้าเครียดตลอดเลย หวังว่าจะไม่ได้บอกพี่ฮีชอลเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนไปนะ TT

            “กับอีแค่ถูกขัดใจนิดๆ หน่อยๆ เองนะหนูกลาง” คยูฮยอนพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนแผ่หลากลางเตียงนอนกว้าง ใช้ตักของพี่ชายตัวเล็กเป็นหมอนหนุนพลางหยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมาเล่นเกมแก้ว่าง

เขาถูกเพื่อนรักเรียกมาเป็นกองหนุนเมื่อหลายนาทีก่อน เพราะอี ฮยอกแจ พี่ชายต่างแม่ของเขาทำตัวพยศ ไม่ยอมพูดจา ไม่กินข้าวกินปลา แถมยังไม่ยอมให้ใครเข้ามาในห้อง แม้กระทั่งทงเฮเองก็ตาม ร้อนถึงเขาต้องปลอบต้องกล่อมอยู่ตั้งนานสองนานกว่าที่เจ้าตัวแสบจะยอมให้คนดูแลที่ตอนแรกเหมือนจะถูกใจกันนักหนานั้นเข้ามาใกล้ได้

คยูฮยอนก็ไม่รู้หรอกนะว่าสองคนมีประเด็นอะไรกัน แต่ที่แน่ๆ เขารู้เพียงแค่ทงเฮเพื่อนรักดันไปทำอะไรขัดใจคุณหนูเอาแต่ใจเข้าให้แล้วล่ะสิ

โฮะๆ เจอความลำบากด่านที่หนึ่งแล้วไง ไอ้ทงเฮ #แอบสะใจเล็กๆ

            “ก็แล้วไงล่ะ หนูเล็กก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ชอบให้ใครขัดใจ แม้แต่พี่ฮีชอล ป้าซังอา ทุกคน หรือแม้กระทั่งหนูเล็กยังไม่เคยขัดใจพี่เลย แล้วตานั่นเป็นใครถึงมาทำกับพี่แบบนี้!” ระบายอารมณ์ใส่น้องชายโดยที่สายตายังไม่ละไปจากคนตรงระเบียง ปากอิ่มยื่นแล้วยื่นอีก บ่งบอกให้รู้ว่ายังไงซะเจ้าตัวก็จะไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ แน่นอน และนั่นก็เป็นนิสัยที่คยูฮยอนรู้ดี

            เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ทิฐิสูง อวดเก่ง เรื่องพวกนี้ต้องยกให้ฮยอกแจเลยล่ะ

            “ไม่ใช่ว่าไม่อยากขัดใจ แต่มันเป็นเพราะพวกเราขัดใจหนูกลางไม่ได้ต่างหากล่ะ” คยูฮยอนแย้งขึ้นมานิ่มๆ

            “คยูฮยอน!” อี ฮยอกแจหน้าบึ้งกว่าเดิมคูณสิบ หมอนนุ่มถูกยกขึ้นหมายจะฟาดลงกลางหน้าหล่อๆ ของน้องชาย แต่ก็ถูกคยูฮยอนยกมือขึ้นสกัดไว้เสียก่อน

            “เอ้า ก็พูดเรื่องจริงนะ มีใครขัดใจหนูกลางได้บ้าง ไม่มีหรอก เพราะต่อให้พี่ฮีชอลหรือผมไม่ยอม หนูกลางก็จะต้องอาละวาดจนพวกเรายอมอยู่ดี ผมพูดถูกมั้ย?” ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ ไม่สนใจสีหน้าดื้อรั้นของพี่ชายเลยสักนิด

            “ว่าไง น้องพูดถูกหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามย้ำพลางยื่นมือไปหยิกปากล่างของฮยอกแจ ดึงเล่นเบาๆ จนถูกคนเป็นพี่ฟาดมือแรงๆ ไปหนึ่งที

            “อย่ามาพูดเหมือนพี่เป็นคนดื้อนะ” คนไม่ดื้อขมวดคิ้วมุ่น คยูฮยอนหัวเราะ

            “ยังไม่ได้พูดงั้นซักคำ”

            “ก็พูดอยู่เมื่อกี้นี่ไง” ฮยอกแจเถียง ท่าทางไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

            “พูด แต่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมแค่จะบอกว่าที่ไม่มีใครขัดใจหนูกลาง เป็นเพราะทุกคนรักหนูกลางมากจนไม่อยากทำให้หนูกลางอารมณ์เสียต่างหาก”

คนเป็นน้องคว้ามือพี่ชายมาบีบเบาๆ คล้ายจะปลอบให้อีกคนอารมณ์เย็นลง ซึ่งก็เหมือนจะได้ผล เพราะฮยอกแจดูนิ่งไปทันทีที่เขาพูดจบ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันไม่ยอมคลาย แต่แววตาเรียวกลับมีความสงสัยผุดเพิ่มเข้ามาให้คนมองอมยิ้มอย่างเอ็นดู

“งั้นคนที่ขัดใจพี่ ก็ไม่รักพี่น่ะสิ” หลุดปากถามสิ่งที่คิดออกไป ก่อนจะตวัดสายตาไปทางชายหนุ่มที่ยังไม่หมดธุระกับพี่ชายเขา ทำเอาคนที่แอบสังเกตพี่ชายตัวเล็กอยู่แทบจะกลืนน้ำลายลงหลอดลม

“อะแฮ่ม เอ่อ มันไม่เกี่ยวกันหรอกนะ คุณพี่ คือพวกเราตามใจหนูกลาง เพราะรักก็จริง แต่คนที่ไม่ตามใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องรัก... อ่า... สรุปง่ายๆ คือมันไม่เกี่ยวกันหรอก พี่เข้าใจป่ะ?” คยูฮยอนลุกขึ้นนั่งอธิบายอย่างร้อนรน ภาพที่อี ทงเฮแอบหอมแก้มพี่เขาเมื่อวานมันยังติดตาอยู่เลย ได้โปรดอย่าเพิ่งมาตอกย้ำว่าพี่เขากับเพื่อนรักมีซัมติงอะไรกันเลยนะ ขอร้อง คยูฮยอนยังทำใจรับมันไม่ทัน TT

“ไม่เกี่ยวกันยังไง ก็คยูเพิ่งบอกพี่ไปว่าทุกคนตามใจพี่เพราะรัก แสดงว่าคนที่ไม่ตามใจ ก็ไม่ได้รักพี่ ไม่ถูกตรงไหน” เอ่ยด้วยน้ำเสียงดื้อดึง แต่ไม่วายเหลือบตามองใบหน้าหล่อที่เหลียวกลับมาสบตาเขาพอดิบพอดี ฮยอกแจกัดปากฉับ อารมณ์ขุ่นเคืองกลับมาอีกรอบ เมื่อทงเฮที่หันมามองตีสีหน้าเย็นชาใส่พร้อมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

ทำแบบนี้หมายความว่าไงห๊ะ อี ทงเฮ!!!

“โหย มันไม่ใช่อย่างนั้น หนูกลาง ฟังนะ การที่เราไม่ถูกตามใจมันมีหลายเหตุผล และหนึ่งในเหตุผลนั้น ก็ไม่เกี่ยวว่าคนๆ นั้นต้องรักเรา บางทีอาจจะเป็นแค่ความหวังดี อย่างเช่น เขาเห็นว่าสิ่งที่เราทำนั้นไม่ดี ก็เลยไม่สนับสนุน ไม่ยอมทำตามที่เราต้องการอะไรทำนองนี้อ่ะ”

“แต่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่!” ริมฝีปากอิ่มบิดโค้งขึ้นอย่างไม่พอใจ คำพูดที่แสดงถึงนิสัยอันดื้อรั้นสุดๆ ของคุณพี่ชายทำเอาคยูฮยอนกุมขมับ ปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ อย่าแตกประเด็นสิคร้าบ คุณพี่!

“ผมก็แค่ยกตัวอย่าง” คยูฮยอนพูดช้าๆ อย่างใจเย็น ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ตอนเด็กๆ ไม่ดื้อขนาดนี้นี่หว่า ทำไมโตมากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้วะเนี่ย?”

ดวงตาคู่คมชำเลืองมองพี่ชายตัวดีที่นั่งกัดปาก กอดอก คิ้วขมวดอย่างนึกเอือม แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากได้รูปกลับเผยรอยยิ้มออกมาบางเบา

หนูกลางนี่ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ก็ยังน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลยวุ้ย >_< #หลงพี่ขั้นสุด

“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเจ้าหญิง ไม่น่ารักเลย” ยื่นมือไปนวดหัวคิ้วให้พี่ชายอย่างทะนุถนอม ฮยอกแจลดสีหน้าตึงเครียดลง นัยน์ตาเรียวทอดมองน้องชายต่างแม่ด้วยความโหยหา

“คยูฮยอนรักพี่มั้ย?” เอ่ยคำถามที่ทำให้คนฟังเลิกคิ้วมองด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่น้องชายสุดหล่อจะกดยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู

“รักครับ รักมากๆ ด้วย”

“แล้วพี่ฮีชอลล่ะ รักพี่หรือเปล่า?” ถามอีกครั้งด้วยสีหน้าหงอยเหงาจนคนมองอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นดึงคนตัวเล็กมากอด

“รักอยู่แล้ว หนูใหญ่กับหนูเล็กรักหนูกลางที่สุดในโลกเลยนะครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพลางโยกคนในอ้อมแขนไปมา

“แต่ที่โน้นไม่มีใครรักพี่เลย ไม่มีใครสนใจพี่ด้วย พี่เหงามากเลยคยูฮยอน” เสียงหวานดังอู้อี้ คำพูดที่ทำให้คยูฮยอนได้แต่นิ่งอึ้งด้วยความรู้สึกจุกในอก อ้อมแขนแกร่งกอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้นอีกนิด

“ไม่เอาน่า พูดอะไรอย่างนั้น มาดามรักหนูกลางจะตายไป ใครๆ ก็รู้” เอ่ยปลอบพลางลอบถอนหายใจเบาๆ ฮยอกแจไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่คยูฮยอนก็สัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ในน้ำเสียงและท่าทางของพี่ชายที่แสดงออกมาให้เขาได้รับรู้

ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าฮยอกแจต้องทนปวดร้าวกับปัญหาครอบครัวมานานแค่ไหน ปัญหาที่ผู้ใหญ่เป็นคนก่อ แต่คนที่รับกรรมกลับเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ สิบกว่าปีกับความอึดอัดที่พี่ชายเขาต้องแบกเอาไว้เพียงลำพัง โดยที่เขาและพี่ฮีชอลไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ทำได้เพียงก็แค่ขอร้องให้ทุกคนอนุญาตให้เขาสามคนพี่น้องได้เจอกันทุกช่วงเวลาปิดเทอมเท่านั้นเอง

“คยูฮยอน”

คยูฮยอนเงยหน้าตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มแหย เมื่อเจอเข้ากับสีหน้าเคร่งขรึมของเพื่อนเลิฟที่มองมายังเขากับพี่ชาย ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเกรงสายตามันด้วย กับอีแค่พี่น้องกอดกันนี่มองหยั่งกับกูเป็นชายชู้ของเมียมัน ประสาทจริงๆ

“เอ่อ... มึง...” ส่งเสียงทักเพื่อน แต่เหมือนทงเฮไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่ ร่างหนาเลี่ยงเดินไปทางประตูห้อง หมุนลูกบิด หันกลับมามอง ก่อนจะถอนหายใจใส่เขา

“เดี๋ยวกูจะลงไปข้างล่าง”

“อ่าฮะ แล้ว?” คยูฮยอนเลิกคิ้ว รู้สึกถึงแรงขยุกขยิกของคนในอ้อมแขนนิดหน่อย ก่อนที่หัวกลมๆ ของฮยอกแจจะมุดออกมาจากแขนเขา (คยูฮยอนว่าเขารัดตัวพี่ชายไว้แน่นแล้วนะ แม่ง)

“ไปไหน” ฮยอกแจถามเสียงห้วน ทงเฮสบตากับคนถาม ก่อนจะตอบ

“ข้างล่างครับ”

“รู้แล้วว่าไปข้างล่าง แต่จะไปทำอะไร” ฮยอกแจหน้าบึ้ง

“...”

“ไม่ตอบก็ไม่ต้องไป นายเป็นคนดูแลของผม หน้าที่คือดูแลผมเท่านั้น อย่างอื่นถ้าผมไม่สั่ง ก็ไม่ต้องทำ!”

คำพูดเอาแต่ใจอย่างที่ทำให้คนฟังทั้งสองได้แต่เงียบและมองหน้ากันปริบๆ

“เอ่อ หนูกลาง...”

“ขอโทษนะครับ แต่บอสเข้าใจคำว่าคนดูแลผิดไปหรือเปล่า?”

ก่อนที่คยูฮยอนจะทันได้พูดอะไรออกมา ทงเฮก็เอ่ยแทรกคยูฮยอนขึ้นมาเสียก่อน คนหล่อกดยิ้มมุมปาก มองคนที่ขมวดคิ้วจ้องตากับเขาด้วยท่าทางเหนือกว่า

“หน้าที่ที่ผมได้รับมอบหมายมาจากพี่ฮีชอล มันไม่ได้หมายถึงการที่ผมต้องอยู่ในคำสั่งของบอสหรอกนะครับ...” เว้นช่วงนิดหน่อย ขณะยังสบสายตากับฮยอกแจด้วยท่าทางสบายใจ

“??”

“แต่มันหมายถึงบอสต่างหากที่ต้องอยู่ในความดูแลของผม”

“...!!!”

“เป็นคนที่ต้องทำตามสิ่งที่ผมเห็นสมควรเท่านั้น เข้าใจนะครับ”

ทงเฮยิ้มหล่อให้คนที่นั่งอ้าปากหวอ มองเขาตาค้างอย่างไม่เชื่อหู ฮยอกแจทำท่าจะลงจากเตียงมาหาเขา แต่ก็ติดตรงที่ถูกคยูฮยอนกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แม้ว่าไอ้หน้าหลุมดูเหมือนจะอึ้งๆ ไปกับคำพูดเขาเหมือนพี่ชายมันก็เถอะนะ

“ถ้าไม่เชื่อที่ผมพูด จะโทรถามพี่ฮีชอลดูก็ได้นะครับ พี่ฮีชอลเป็นคนบอกผมเอง อ้อ แล้วก็...”

ทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็หันกลับมาอีกพร้อมรอยยิ้มเป็นต่อ

“...”

“อยู่แต่ในห้องนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาอาหารกลางวันขึ้นมาให้ และอย่าอาละวาดให้ผมต้องปวดหัวเหมือนเมื่อเช้าอีกนะครับ เตือนไว้ก่อน”

“-O-”

“เดี๋ยวผมมานะครับ” โปรยยิ้มหล่อให้อีกรอบ ก่อนจะหายออกไปจากห้องที่มีแต่ความนิ่งงัน ฮยอกแจอ้าปากพะงาบๆ ไม่นึกไม่ฝันว่าอยู่ๆ อีตาคนดูแลจะเปลี่ยนท่าทีไปได้มากถึงขนาดนี้ ขณะที่คยูฮยอนเองก็อึ้งตาค้างไม่แพ้กัน

เหยดโด้ชะมดเช็ด! ไอ้ทงเฮแม่งเจ๋งเป้ง สุดยอดที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงอยู่กับหนูกลางได้ คยูฮยอนภูมิใจสุดๆ คิดถูกละที่โยนภาระนี้ให้มัน T^T

“หนูเล็ก!!”

นึกภาคภูมิใจในตัวเพื่อนรักได้ไม่ถึงนาที คยูฮยอนก็ต้องสะดุ้งกับเสียงพี่ชายที่ตะโกนเรียกเขาดังลั่น อยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนทำด๋อยไรคร้าบ คุณพี่ T-T

“ต่อสายหาพี่ฮีชอลเดี๋ยวนี้! แบบนี้พี่ไม่ยอมนะ พี่จะเปลี่ยนคนดูแล!!!” ฮยอกแจโวยวาย “เฮ้ยยยยยยยยยยยยย ได้ไง!!” คยูฮยอนเหวอพลางตั้งท่าจะถอยหนี

“ทำไมจะไม่ได้! เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวนี้นะ!” ฮยอกแจพุ่งเข้าใส่

ไม่ได้นะเว้ยยยยยยยยยยยย อย่าหาเรื่องเดือดร้อนให้กูสิ คุณพี่

“หนูเล็ก บอกให้เอาโทรศัพท์มาาาาาาา!!!”

“อ๊ากกกกกกกกกกก ไม่ได้โว้ย อั่ก! อย่าบีบคอสิฟะ!”

“เอามา!!!!!!!!!!!”

ม่ายเอา ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยกูที~~ T[]T

XXXXXXXX

กว่าที่คยูฮยอนจะรอดพ้นจากมารร้ายที่ชื่อฮยอกแจ ชายหนุ่มก็แทบจะน่วมไปทั้งตัว เพราะพี่ชายทั้งสองที่ดันก่อสงครามข้ามประเทศกันผ่านสายโทรศัพท์ ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่าไอ้คนกลางไม่ยอมให้คนดูแลมีอำนาจเหนือกว่า ตรงข้ามกับไอ้คนโตที่สนับสนุนและยินยอมให้เพื่อนเขาควบคุมพี่ฮยอกแจได้อย่างเต็มที่ตามแต่ที่ไอ้ทงเฮจะเห็นสมควร และนั่นก็อาจหมายความรวมได้ถึงอิสรเสรีภาพทุกอย่างของหนูกลางที่เคยได้รับจะต้องอยู่ในขอบเขตที่ไอ้ทงเฮอนุญาตเท่านั้น

พูดง่ายๆ ก็คือตอนนี้ไอ้ทงเฮมีหน้าที่เหมือนกับผู้ปกครองของพี่ชายเขาก็ไม่ปาน (แฮ่ๆ สะจายยย~)

แต่กว่าจะได้ออกมาปลดปล่อยความสะใจตามประสาน้องชายผู้รักพี่ (ที่รักตัวเองมากกว่านิดนึง) คยูฮยอนก็แทบจะตายคาฝ่าเท้าคนขี้โมโหเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจชอบเหวี่ยงชอบวีนอย่างฮยอกแจที่เอาความโกรธทั้งหมดมาลงที่เขา (ไม่อยากจะบอกว่าตอนนั้นคยูฮยอนแอบเห็นแสงสีขาวที่ปลายอุโมงค์แล้วด้วยล่ะ ฮึก)

โชคดีที่ได้ทงเฮมาช่วยไว้ทันเสียก่อน คยูฮยอนจึงรอดจากการเป็นผีน้อยเฝ้าห้องนอนของพี่ชายไปอย่างหวุดหวิด

กริ๊ก

เสียงน้ำแข็งกระทบกับแก้วเหล้าเบาๆ ยามที่ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากของชายหนุ่มเชิ๊ตดำ น้ำสีอำพันไหลลงคอไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะถูกเติมลงไปใหม่อีกครั้ง คยูฮยอนถอนหายใจยาวกับความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวมาตั้งแต่ที่ได้เห็นวิธีปราบเซียนของเพื่อนรักเมื่อตอนกลางวัน

มันจะมีลูกน้องที่ไหนจับเจ้านายทุ่มลงเตียงแล้วตามไปคร่อมอย่างไอ้ทงเฮบ้างวะ เขาขอถามหน่อย คือมันก็ดีอ่ะนะที่เห็นไอ้ทงเฮปรามพี่ชายเขาได้ (หลังจากที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน) แต่ว่าเขาก็ยังคิดไม่ตกกับการกระทำของสองคนนั่นที่ดูเหมือนจะมากกว่าฐานะของเจ้านายกับลูกน้อง จะพูดยังไงดีล่ะ แบบว่าคยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนวิตกจริตไปแล้ว ตั้งแต่ที่ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของเมื่อวาน

ยอมรับเลยว่าในชีวิตนี้ทั้งชีวิต เขาหวงฮยอกแจกับพี่ฮีชอลแบบสุดๆ เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด ถึงจะเป็นน้องเล็ก แต่เขาก็รักและคอยดูแลพี่ชายมาตั้งแต่จำความได้ อาทิเช่น ถ้าใครมารังแกฮ็อกแจน้อยของคูยอนล่ะก็ เขาจะด่ามันจนสะใจแล้วค่อยวิ่งไปฟ้องฮีฮีให้มาจัดการเด็กพวกนั้นอีกทีนึง พอฮีฮีจัดการไอ้พวกเด็กเกเรเรียบร้อยแล้ว คูยอนถึงจะวิ่งกลับไปเอาหน้ากับฮ็อกแจ โดยบอกว่าเขานี่แหละเป็นคนจัดการกับไอ้เด็กพวกนั้นด้วยตัวเอง วะฮ่ะฮ่า~

อาจจะดูเป็นการกระทำที่เจ้าเล่ห์เกินตัวไปหน่อยสำหรับเด็กน้อยคนหนึ่ง แต่เพราะคยูฮยอนอยากเห็นรอยยิ้มหวานน่ารักกับเสียงหัวเราะสดใสของนางฟ้าที่ชื่อฮยอกแจมากนี่นา เขาถึงได้ขโมยความดีความชอบของพี่ฮีชอลมาไว้ที่ตัวเองจนหมด (สำนึกผิดตอนนี้จะทันมั้ย? T-T) ซึ่งแน่นอนว่ามันวิธีที่ได้ผลและสุดยอดที่สุดแล้ว เพราะหลังจากหยุดร้องไห้ นางฟ้าของคยูฮยอนก็จะให้รางวัลเขาเป็นกอดอุ่นๆ กับปากนุ่มๆ จุ๊บลงบนแก้มเขา

ฮือ แค่นึกถึงก็มีความสุข T_____________T

แต่ ณ ปัจจุบันนี้ นางฟ้าของเขา (ที่กลายพันธุ์เป็นนางมารไปแล้ว) กำลังจะถูกแย่งไปซึ่งๆ หน้าด้วยฝีมือของไอ้เพื่อนรักที่ไล่เตะตูดกันมาตั้งแต่ตอนที่หัดดูหนังโป๊ใหม่ๆ ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับและจะกีดกัน เพียงแต่เขายังทำใจไม่ได้ หากจะยอมปล่อยให้พี่ชายสุดที่รักตกเป็นของเพื่อนที่แม่งเคยจีบหญิงตัดหน้าเขามาแล้วครั้งหนึ่ง (ยังเจ็บใจมาถึงทุกวันนี้ บอกเลย)

“เฮ้อ” ขอถอนหายใจยาวๆ อีกซักรอบ พร้อมกับกระดกเหล้าย้อมใจอีกซักหน เสียงเพลงและแสงสีที่รายล้อมอยู่รอบตัวไม่ได้ทำให้ทายาทคนเล็กของตระกูลคิมให้ความสนใจกับมันซักเท่าไหร่ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววกลัดกลุ้ม คิดไม่ตกว่าควรทำยังไงต่อไปดี

หวงพี่ก็หวง แต่นั่นก็เพื่อน จะฟ้องพี่ฮีชอลให้กลับมาจัดการไอ้ทงเฮเลยก็ไม่ได้ กลัวว่าจะสูญเสียเพื่อนรักไปตลอดกาล ดีไม่ดี กูจะถูกลูกหลงข้อหาสมรู้ร่วมคิดไปด้วย

“แม่งๆๆๆๆๆ” กระซวกเหล้าลงแก้วไม่ยั้ง ก่อนจะยกขึ้นซดเหมือนดื่มน้ำเปล่า นี่เครียดมากถึงขนาดยอมทิ้งเกมมาข้างนอกเลยนะ จะบอกให้

นั่งดื่ม นั่งคิดอยู่คนเดียวได้ไม่นาน ปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็ทำให้คนรูปหล่อจำต้องลุกขึ้นลากสังขารพาตัวเองไปห้องน้ำอย่างด่วนจี๋ แม้จะเริ่มมึนขึ้นมาหน่อย แต่ขึ้นชื่อว่าโจว คยูฮยอนแล้ว เรื่องแค่นี้ซำบายมาก!

พลั่ก!

จุดหมายอยู่ไม่ไกลก็จริง หากแต่ยังเดินไปไม่ถึง ร่างสูงก็ต้องเซไปข้างๆ เพราะแรงปะทะจากใครคนหนึ่งที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนเขาเข้าเสียได้ ถึงแรงที่ชนจะทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกหมูสะกิดก็เหอะ แต่คิ้วหนาก็ยังขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจอยู่ดี

“นี่คุณ...”

“เท่าหรายยยยย~”

หา?

“นาย... อึ่ก ราคาเท่าหรายยย...”

ก็กะว่าจะเอาเรื่องซักหน่อยอ่ะนะ แต่เพียงแค่หันไปมอง มือนุ่มๆ ของคู่กรณีก็จับหมับเข้าตรงหัวไหล่เขาพร้อมน้ำเสียงอ้อแอ้ยานคางที่ฟังดูก็รู้ว่าคงกินเข้าไปไม่ใช่น้อย คยูฮยอนมุ่นคิ้วแน่นขึ้นไปอีก มือใหญ่คว้าตัวคนตรงหน้าที่ทำท่าจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ให้ยืนตรงๆ ก่อนจะตีหน้าเครียดใส่

“นี่น้อง ถ้าเมามากแล้วก็กลับบ้านไปนอนเหอะไป” ว่าพลางผลักร่างอวบๆ ออกห่าง ดวงตาคมจ้องมองคนที่ก้มหน้าก้มตายืนโงนเงนอย่างนึกรำคาญ แหม ถามมาได้ว่ากูราคาเท่าไหร่ ถึงกูขาย มึงก็ไม่มีปัญญาซื้อกูหรอกครับ ค่าตัวกูแพงเหมือนผลงานศิลปะที่ประเมินค่าไม่ได้ ดูดี หายาก เพราะมีชิ้นเดียวในโลก รู้ไว้ซะ ฮี่โธ่

“อื้อ ครายมาว... ม่ายมาวซ้ากหน่อย... เอื๊อก~” คนเมาส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก ก่อนจะพุ่งเข้ามาจับเสื้อเขาไว้อีกรอบ นี่กะจะเอากูให้ได้เลยใช่มั้ยครับ -_-

“ปายด้วยกานสิ... น้า... อยากอ่ะ...”

วงแขนนิ่มเลื่อนขึ้นคล้องรอบลำคอเขา คยูฮยอนกลอกตาไปมา มือทั้งสองข้างพยายามดันเอวอวบออกอย่างสุภาพ หากอีกคนกลับขืนตัวเอาไว้

“ถ้าอยากก็ไปหาคนอื่นเหอะคุณ ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น ผมสนองให้คุณไม่ได้หรอก”

“อึ่ก... ม่ายอาว! จาอาวโคนนี้... อื้อ... อาวโคนนี้แหละ... หอม...” น้ำเสียงยานคางเอ่ยอย่างเอาแต่ใจพลางซุกหน้าไปมากับอกกว้าง เรือนร่างที่ถึงแม้จะอวบไปหน่อยแต่ก็นุ่มนิ่มน่าจับดีพิลึกเบียดเข้าหาอย่างเชิญชวนทำเอาคยูฮยอนถึงกับหวิวในอกบอกไม่ถูก

            “แต่ผม... เฮ้ๆๆ คุณ! ใจเย็นสิ... คู้ณณณณณณ...”

            กำลังจะเล่นตัวอีกซักหน่อย แต่แล้วคยูฮยอนกลับต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะถูกคนที่ใจร้อนกว่าดันให้เดินถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับกดล็อคประตูไม่ให้ใครเข้ามาได้แม้แต่คนเดียว

            เพิ่งรู้ว่าหมูมีแรงมากกว่าคนก็ตอนนี้แหละ T_T

“เฮ้ย คุณอย่า... อื้มม... อย่าสิ... อื้มมม...” ริมฝีปากหยักส่งเสียงห้ามพร้อมกับพยายามเบี่ยงหลบเรียวปากนุ่มที่ตามมาประกบปล้นจูบเขาเป็นพัลวัน

“แฮ่กๆ หยุด! ถ้าไม่หยุด ผมต่อยจริงๆ นะ!” ออกแรงผลักคนตัวเล็กกว่าให้ออกห่าง ใบหน้าคมร้อนวูบวาบกับสายตาฉ่ำเยิ้มของอีกฝ่าย ลิ้นเล็กค่อยๆ เลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหาย ผิวกายสีขาวกระจ่างส่องกระทบกับแสงไฟ เพิ่มความเย้ายวนให้คนขี้เมาแปลกหน้า น่ามองจนแทบละสายตาไม่ได้

โอเค บอกไว้ก่อนว่าคยูฮยอนไม่ใช่คนอ่อนหัดและไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธโอกาสที่มาสนองถึงที่ แต่ทุกอย่างมันต้องเกิดขึ้นในกรณีกูสมยอมสิเฟ้ยยยยยยย!!!

“จะทำผม... อึ่ก... ได้ลงคอเลย... เหรอ?” คนเมาถามน้ำเสียงเซ็กซี่ ขณะค่อยๆ ปลดกางเกงตัวเองลงไปกองกับพื้น ท่วงท่ายั่วยวนนั้นทำเอาคยูฮยอนถึงกับอดกลืนน้ำลายดังเอื๊อกไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่โดนหมูยั่วแล้วมีอารมณ์นะครับ

“อ... อื้อ... จะทำ... จริงๆ เหรอ...” ไม่รู้ว่าคนถามตั้งใจถามแค่ไหน เพราะตอนนี้มือเล็กนั่นกำลังสอดเข้าไปขยำส่วนอ่อนไหวของตัวเองต่อหน้าต่อตาเขา!

เยชเขว้ หมูช่วยตัวเอง คุณพระคุณเจ้า เซ็กซี่เหี้ยๆ TwwwwwwwwwwT

“อ๊ะ... ทำมั้ย... ซี้ด... เดี๋ยวช่วย...” คนเมาหยุดมือที่ทำอยู่ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขาที่ได้แต่ยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับ (ถ้าขยับนิดเดียว มีหวังตบะแตกกูแตกแน่ๆ T^T)

“เดี๋ยวช่วยน้า~” เสียงหวานกระเส่าบอกเบาๆ พร้อมกับเลื่อนมือลงไปรูดซิปกางเกงเขาออก ท่ามกลางอาการลุ้นระทึกของคยูฮยอนที่กำลังตบตีกับตัวเองอยู่ในใจ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นและความชื้นที่กำลังโอบล้อมส่วนแข็งขึงของเขา พอก้มลงมอง ศีรษะกลมที่โยกเข้าออกอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาสติของชายหนุ่มขาดผึง

ถ้าจะยั่วกูขนาดนี้...

“ซี้ด... อื้มมมม...”

มาเลย! กูทำก็ได้ครับ!!!