อี
ทงเฮกำลังตกที่นั่งลำบาก
ร่างหนาก้าวเท้าออกจากห้องนอนของเจ้านายคนใหม่ด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ
ผมที่เซ็ตไว้อย่างดีเมื่อตอนเช้ายุ่งเหยิง ไม่เป็นทรง
มือหนาดึงโบว์ลายสก๊อตและกระดุมเสื้อที่ติดแน่นตรงคอหอยออก
เพื่อจะได้หายใจสะดวกขึ้นอีกนิด สายตาคมกวาดมองไปทั่วชั้นและมองเผื่อลงไปยังด้านล่างของคฤหาสน์ใหญ่โต
ไม่มี
ไร้วี่แววเป้าหมายที่เขาตามหามาตลอดสองชั่วโมง
หายไปไหน!
คิ้วเข้มขมวดมุ่น
ในใจนึกหงุดหงิดกับพิธีต้อนรับน้องใหม่ของเจ้านายคนสวยที่ใจดีสร้างปัญหามาให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจได้
ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งเริ่มงานวันแรกแท้ๆ
“เจอไหม?”
เขาคว้าต้นแขนสาวใช้หน้าตาแฉล้ม
หนึ่งในทีมค้นหาเอาไว้แล้วเอ่ยถามอย่างร้อนใจ สาวน้อยแก้มแดงเรื่อพลางส่ายหน้าเร็ว
“ไม่เจอเลยค่ะ”
ตอบเสร็จ สาวเจ้าก็รีบลนลานหน้าแดงไปอีกทาง ทงเฮถอนหายใจยาว
หลุดปากสบถกับตัวเองอย่างทนไม่ไหว
มันควรจะเป็นเช้าวันใหม่ของการเริ่มต้นวันทำงานที่ดีไม่ใช่เหรอวะ!?!
แล้วเหตุใด
มันถึงได้กลายมาเป็นว่าเขาต้องตื่นมาเจอกับคำสั่งประหลาด
แถมยังต้องเหน็ดเหนื่อยกับการตามหาตัวต้นเหตุของปัญหาจนเหงื่อแตกซ่กแบบนี้วะ
ไม่เข้าใจเลย!
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของปลายสายที่ได้ยิน
ไม่ทำให้ทงเฮรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเลย
หน้าจอมือถือปรากฏเบอร์โทรแปลกตาที่เขาขอมาจากคุณป้าแม่บ้านเมื่อชั่วโมงก่อน
โมโหเกินจะบรรยาย
เพราะคนปลายสายที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องหรือจงใจที่จะไม่รับสายเขา
อันนี้ก็ไม่ทราบได้
“คุณคะ
ป้าซังอาให้มาเรียนว่าคุณฮีชอลลงมาแล้วค่ะ”
สาวใช้อีกคนเดินกระมิดกระเมี้ยนมาหา
หล่อนทำท่าเอียงอาย เมื่อทงเฮหันมามองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก็นะ หน้าตานิ่งๆ
ธรรมดาก็ว่าหล่อแล้ว พอมาเห็นเพื่อนคุณหนูเล็กในมาดนี้
สาวใช้น้อยใหญ่ที่คอยชะเง้อแอบมองถึงกับพากันอ่อนระทดระทวยกันเป็นแถว
โคตรหล่อของโคตรหล่ออ่ะ ขอบอก! >_<
“อืม ขอบใจนะ”
ทงเฮกดวางสาย ยิ้มนิดๆ กับท่าทีของคนตรงหน้า ก่อนจะสาวเท้าลงบันไดและออกจากตัวคฤหาสน์ตระกูลอีไปอย่างรวดเร็ว
แม้จะยังหาเจ้านายคนใหม่ของเขาไม่เจอ แต่อย่างน้อย
ตอนนี้ขอไปรับหน้าจากพี่ฮีชอลก่อนก็ยังดี
ถึงจะรู้ว่าอาจจะโดนด่าก็เถอะนะ =_=
XXXXXXXX
“เจอตัวไหมคะ คุณทงเฮ”
ป้าซังอาเป็นคนแรกที่วิ่งตาลีตาเหลือกมารับทงเฮ
ทันทีที่เขาก้าวเท้าขึ้นมาบนคฤหาสน์ตระกูลคิม ทงเฮยิ้มอ่อนพลางส่ายหน้า
“ไม่เจอครับ ผมค้นทั่วแล้ว
ในห้องนอนไม่มีเลย ทั้งคฤหาสน์ก็ไม่พบ”
คำบอกของทงเฮทำเอาป้าซังอาหน้าซีดเผือด
“โธ่ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะคะ
คุณฮีชอลเธอมีกฎว่าต้องได้เห็นคุณหนูกลางบนโต๊ะอาหารทุกเช้าเสียด้วย แล้วอยู่ๆ
เจ้าตัวมาหายไปแบบนี้ คุณฮีชอลต้องไม่พอใจมากแน่ๆ”
“ก็บอกพี่ฮีชอลไปตามตรงสิครับ
คุณฮยอกแจคงออกไปเที่ยวตั้งแต่เมื่อคืน และอาจจะค้างที่ไหนสักแห่ง ไม่น่าจะเป็นอะไร” ทงเฮพูดเสียงซื่อ แต่ซังอากลับถอนหายใจยาว สีหน้ายังไม่ดีขึ้นซักนิด
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ
คุณเพิ่งทำงานวันแรก คงยังไม่รู้... คุณฮีชอลเธอรักน้องทั้งสองมากนะคะ
ถึงกับออกกฎให้คุณหนูกลางกับคุณหนูเล็กมาทานอาหารเช้าที่บ้านใหญ่ทุกวัน
ถ้าเกิดวันไหน ขาดคนใดคนหนึ่งไป คุณเธอจะโมโหมาก
และตั้งแต่คุณฮยอกแจกลับมาจากอเมริกา สามคนพี่น้องยังไม่เคยได้ทานอาหารด้วยกันเลย
ถ้าไม่ขาดคุณหนูเล็กที่เอาแต่เล่นเกมทั้งวันทั้งคืน มานอนเอาตอนสว่าง
ก็ต้องขาดคุณหนูกลางที่ออกไปเที่ยวทุกคืน กว่าจะกลับก็สว่าง เฮ้อ
ป้าสงสารคุณฮีชอลค่ะ”
พูดยืดยาวและจบลงด้วยความหม่นหมองในน้ำเสียงให้ทงเฮรู้สึกหดหู่ตามไปด้วย
ชายหนุ่มนิ่งเงียบ แม้จะไม่ค่อยซาบซึ้งกับสิ่งที่ได้ยินเท่าไหร่นัก
เพราะคิดเอาว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขา แต่ก็อดเห็นใจพี่ชายเพื่อนไม่ได้
พี่ฮีชอลนี่ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กต้องการความรักจากพี่น้องยังไงไม่รู้แฮะ
“เอ่อ ป้าครับ
แล้วถ้าคุณฮยอกแจมาไม่ทันทานอาหารเช้า พี่ฮีชอลจะ...”
“คุณทงเฮเตรียมตัวโดนด่าได้เลยค่ะ”
“-_-”
“ไม่ใช่โดนด่าที่คุณหนูกลางไม่ได้มาทานอาหารเช้านะคะ
แต่จะโดนด่า เพราะเจ้านายหายไปทั้งคน แต่ทำไมไม่รู้เรื่อง”
ป้าซังอาพูดอย่างรู้ใจคุณหนูใหญ่ของตัวเองดี ทงเฮทำหน้าเหวอ
เอ้า! ก็กูเพิ่งเริ่มงานวันนี้วันแรกนี่หว่า
ผิดอะไรที่กูเล่า! -O-
เหมือนซังอาจะรู้ทันความคิดชายหนุ่ม
หญิงแก่ยิ้มอย่างอ่อนใจน้อยๆ สงสัยจะมาทำงาน โดยที่ไม่รู้อะไรเลยสินะ
“ไม่รู้ว่ามีคนบอกคุณทงเฮ
เรื่องหน้าที่ของคนดูแลคุณหนูกลางหรือยัง แต่ป้าจะขอบอกให้เองก็แล้วกันนะคะ”
“ครับ”
“หน้าที่หลักๆ ของคุณคือทุกเช้า
ต้องปลุกคุณหนูกลางให้ตื่นลงมาทันทานอาหารเช้ากับคุณหนูใหญ่... คอยดูแลคุณหนูกลาง
ตามติดประกบทุกอย่างเท่าที่จะทำได้...
ต้องรายงานความเคลื่อนไหวของคุณหนูกลางให้คุณหนูใหญ่ทราบ เช่น ไปไหน
ทำอะไรมาบ้าง...
ที่สำคัญคือต้องคอยดูแลไม่ให้คุณหนูกลางทำอะไรที่ไม่สมควรและเดือดร้อนเด็ดขาด
นอกเหนือจากนั้นก็แล้วแต่เธอจะสั่งค่ะ”
“...”
นี่ให้กูมาเป็นคนดูแลหรือว่ามาเป็นคนใช้ครับ? -_-
“ไม่รู้ว่าคุณทงเฮจะทำได้หรือเปล่านะคะ
แต่คนดูแลที่ผ่านๆ มา ถ้าไม่ถูกคุณหนูฮยอกแจใช้เงินหลอกล่อให้ลาออกไป
ส่วนใหญ่ก็มักจะทนความเอาแต่ใจและร้ายกาจของเธอไม่ค่อยได้ เพราะเหตุนี้
คุณฮีชอลเธอเลยอยากได้คนมาดูแลคุณหนูฮยอกแจ เวลาที่เธอไม่ว่างไงคะ”
“...” อืม
สรุปง่ายๆ ว่าเอากูมารับกรรมแทนงั้นเถอะ -_-
“แต่ป้ามั่นใจว่าคุณทงเฮทำได้นะคะ” ป้าซังอายิ้ม ทงเฮเลิกคิ้วสูง เหมือนจะถาม
ทั้งที่ในใจกรีดร้องไปหลายตลบแล้ว
อย่าทำเป็นมั่นใจในตัวผมเลยครับ
เพราะถ้าป้ารู้ว่าเมื่อวานผมเจออะไรมา ป้าจะไม่พูดแบบนี้ = =
“เอาล่ะค่ะ คุณฮีชอลคงรออยู่แล้ว
ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะคะ คุณฮีชอลอาจจะด่าแรงไปหน่อย แต่เธอคงไม่ไล่คุณทงเฮออกหรอก
เชื่อป้าเถอะค่ะ”
ฝ่ามือเหี่ยวย่นตามวัยของหญิงแก่ตรงหน้าดันบานประตูที่สลักลวดลายเลี่ยมทองเอาไว้เบาๆ
ทงเฮยิ้มแหย คำพูดป้าซังอาไม่ได้ช่วยให้เขาอุ่นใจขึ้นมาบ้างเลย
โดนด่าตั้งแต่วันแรกที่เริ่มงาน ถ้าไอ้คยูรู้
มันคงหัวเราะเยาะเขาไปสิบชาติ
ซวยจริงๆ
“อรุณสวัสดิ์ ทงเฮ”
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องอาหารกว้าง
น้ำเสียงนุ่มของคนที่ซ่อนใบหน้าอยู่หลังหนังสือพิมพ์ฉบับล่าสุดของวันนี้ก็ทำเอาทงเฮลืมตัวสะดุ้งไปนิดหน่อย
เสียงหัวเราะคิกคักจากสาวใช้สามสี่คนที่จับจ้องมาตลอดดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พวกหล่อนจะรีบปิดปาก
หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก เพราะรอยยิ้มผูกมิตรจากคนหล่อ
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณฮีชอล” ทงเฮเอ่ยอย่างนอบน้อม ดวงตาเรียวที่มักแฝงแววดุเล็กน้อยเหลือบมองเขา
หนังสือพิมพ์ถูกพับเก็บและยื่นให้ซังอาเพื่อเอาไปเก็บ มุมปากสีสดกระตุกยิ้มขบขัน
“ไม่ต้องเป็นพิธีรีตองหรอก
เคยเรียกยังไงก็เรียกอย่างนั้นเถอะ พี่ไม่ใช่คนถือตัวอะไรหรอกนะ”
“อ่า... ครับ”
รับคำพลางลูบหัวแก้เก้อ
ฮีชอลนั่งมองร่างหนาที่ยืนหันรีหันขวาอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง
ก่อนจะปรายตาไปทางประตูห้องอาหารที่ปิดสนิท
“แล้วฮยอกแจล่ะ... อยู่ไหน?” น้ำเสียงราบเรียบก็จริง
แต่สีหน้านิ่งเฉยนั่นกลับทำให้หัวใจของทงเฮเต้นหนักหน่วง...
ลางน่ากลัวเริ่มโผล่มาให้เห็นแบบรำไร T^T
“เอ่อ... คือ...”
“ยังไม่ตื่น? หรือว่านายไม่ได้ปลุก...
ป้าครับ ไม่ได้บอกทงเฮเหรอว่าต้องทำยังไง” ท้ายประโยค
ฮีชอลหันไปทางป้าซังอาที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง
“เอ่อ... บอกไปแล้วค่ะ คุณหนูใหญ่
แต่ว่าคุณหนูกลาง...”
“ทำไม... ฮยอกแจทำอะไรอีก” เสียงห้วนเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่ซังอาจะพูดจบ ทงเฮหน้าซีด ใจเต้นระรัว
วันนี้กูจะถูกพี่ชายเพื่อนแดกหัวมั้ยวะ TT
“เปล่าครับ คุณฮยอกแจไม่ได้ทำอะไร
แต่คือ...” ทงเฮหยุดพูด หลังจากเผลอใจกล้าสบตาดุของคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ
ฮีชอลจ้องเขม็ง รัศมีอำมหิตเริ่มแผ่กดดันไปทั่วห้อง ทงเฮสูดลมหายใจลึก
พยายามรวบรวมแรงใจของตัวเอง รู้ดีว่าหลบเลี่ยงไม่ได้แน่
แถมยังสร้างเรื่องโกหกไม่ได้อีกด้วย เพราะงั้นก็คงต้องบอกความจริงไปตรงๆ
อย่างน้อยก็แค่โดนด่า แต่อย่างมากก็อาจจะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรก
เอาเหอะวะ! T_T
“คือว่าคุณฮยอกแจไม่ได้นอ...”
ปัง!
“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่ฮีชอล... ฮ้าวววว~”
“อา... รุน... ซา... หวาด...”
น้ำเสียงโทนแตกต่างกัน
กับบุคคลสองคนที่เดินตามหลังกันเข้ามา
ทำให้ฮีชอลละความสนใจจากทงเฮและหันไปมองพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ทำไม... พี่กินข้าวเช้าจัง... ฮ้าวว...
โผม... ยางม่ายด้ายนอนเลย”
คยูฮยอนอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจใคร แถมยังยืดตัวบิดขี้เกียจอีกสองรอบ
แม่ง โคตรง่วงเหอะ! ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น
จนถึงตอนนี้ คยูฮยอนยังไม่ได้เอนหลังนอนเลยแม้แต่นิดเดียว
ชักสงสัย ใครแม่งอุตริเป็นคนเริ่มต้นให้มีอาหารเช้าวะ
กูอยากรู้ เสียเวลาพักผ่อนของกูหมด!
“อ้าว ไอ้โตงเตง...”
“โตงเตงพ่อง ทงเฮเว้ย!” ทงเฮตวาดพลางถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนตัวสูงที่ปรือตาขึ้นมองเขาอย่างง่วงงุน
คยูฮยอนเบะปาก ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ฮยอกแจพร้อมชี้มือไปยังเก้าอี้อีกตัวข้างฮีชอล
“มึงนั่งตรงนั้น”
ว่าจบก็นั่งลงสัปหงกข้างฮยอกแจ ปล่อยให้ทงเฮยืนทำหน้าง่าวอยู่คนเดียว
“เอ่อ...”
มึงให้กูนั่งทำเชี่ยอะไร กูไม่ใช่คนในครอบครัวมึง
“นั่งสิ ทงเฮ”
ฮีชอลพยักหน้าให้ เมื่อเห็นร่างหนาดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจอะไรดี
ทงเฮเลิกคิ้วข้างหนึ่งพลางชี้ตัวเอง
“จะ... จะดีเหรอครับ? ผมเป็นคนดูแล
แล้วผมก็ไม่ใช่คนในครอบครัวพี่ด้วย” ทงเฮถ่อมตัว
สีหน้าเกรงอกเกรงใจอย่างที่ทำให้ฮีชอลนึกเอ็นดูนิดๆ
เพื่อนคยูฮยอนคนนี้นิสัยดีจริงๆ
“เป็นคนดูแลแล้วยังไง บอกให้นั่งก็นั่งสิ” เสียงหวานปนห้าวของใครอีกคนเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ ทงเฮชะงัก เหลือบตามองต้นเสียงแล้ว
ดวงตาคมก็ถึงกับไหววูบไปแว่บนึง
เจ้านายคนใหม่ของเขานั่งเท้าคางมองมายิ้มๆ
แววตาเรียวเต็มไปด้วยความซุกซนปนหยอกเย้าอย่างที่ทำให้ทงเฮหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทันรู้ตัว
และมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่พอเห็นฮยอกแจแกล้งแลบลิ้นเลียปากด้วยท่าทางยั่วยวน
เขาก็เผลอนึกไปถึงเรื่องเมื่อวานอีกครั้ง
เชี่ย... ท่าโคตรซี้ด...
...!!!!!!
ฮ... เฮ้ย คิดอะไรวะ ไอ้ทงเฮ!
“นั่งเร็ว ไอ้ทงเฮ กูง่วง! กินข้าวเสร็จจะได้ขึ้นไปหลับต่อ”
คยูฮยอนบ่นพลางทำหน้ามุ่ย และนั่นก็ทำให้ทงเฮได้สติ
ชายหนุ่มจำใจทรุดตัวลงร่วมโต๊ะกับเจ้าของบ้านทั้งสาม
ใบหน้าหล่อเบือนหลบสายตาวิบวับของคนที่นั่งตรงข้าม
นึกขัดใจนิดหน่อยก็ตรงที่ขนาดของไอ้โต๊ะอาหารตัวนี้ดันไม่บาลานซ์กับขนาดห้องซักเท่าไหร่
เพราะงั้นมันเลยทำให้ทงเฮต้องนั่งจ้องหน้ากับเจ้านายหน้าหวานในระยะที่ห่างกันเพียงแค่แจกันดอกไม้กั้น!
แม่ง ใกล้ไปไหมวะ? T^T
การรับประทานอาหารเช้าร่วมกันในวันแรกของสามพี่น้องทำให้ป้าซังอายิ้มแป้น
แทบไม่หุบ หลังจากจัดข้าวต้มกุ้งให้คุณๆ ทั้งสี่แล้ว
หญิงแก่ก็นำขบวนสาวใช้ออกไปจากห้อง
ด้วยเพราะรู้ดีว่าทั้งสามพี่น้องไม่ชอบให้ใครมายืนจ้องเวลาทานอาหาร
ดังนั้น ภายในห้องอาหารอันกว้างใหญ่จึงเหลือเพียงเหล่าเจ้าของบ้านที่นั่งทานกันด้วยท่าทางสบายๆ
เว้นก็แต่ทงเฮเท่านั้นที่นั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าขยับตัวหรือปริปากพูดอะไรออกมา
มีเพียงข้อมือขวากับริมฝีปากหยักเท่านั้นที่ทำหน้าที่ตักและเคี้ยวอาหารเงียบๆ
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น หาใช่เพราะอาการเกรงใจฮีชอลไม่
แต่มันเป็นเพราะสายตากับรอยยิ้มของคนที่อยู่ตรงข้ามต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกผวาแปลกๆ
เห็นหน้าสวยๆ นี่ทีไร
กูเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เป็นไร T^T
“คยูฮยอน”
“หือ?”
“กรุณานั่งหลังตรงและทานข้าวด้วย” ฮีชอลพูดเสียงเรียบๆ หลังจากที่เหลือบเห็นน้องชายคนเล็กนั่งสัปหงก
ตัวงอและทำท่าว่าจะเอาหน้าจุ่มถ้วยข้าวต้มอยู่รอมร่อ คยูฮยอนทำปากยื่น
เคืองพี่ชายอยู่หน่อยๆ แต่ก็ยอมบังคับตัวเองให้ตักข้าวเข้าปาก
“วันนี้พี่มีประชุมถึงค่ำ
พี่บอกป้าซังอาไว้แล้ว ไม่ต้องรอทานอาหารเย็นกับพี่นะ”
ฮีชอลพูด
“โอเค”
คยูฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก
ขณะที่พี่ชายอีกคนก็เพียงแค่เบ้หน้ารับคำสั่ง
ฮยอกแจไม่ได้สนใจหรอกว่าพี่ชายจะกลับมาทันทานอาหารเย็นกับเขามั้ย
เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือตัวชายหนุ่มตรงหน้ามากกว่า
ผู้ชายอะไร ท่าทางหน้าตาน่าแกล้งชะมัด
“ว่าแต่ เมื่อคืนทงเฮนอนหลับสบายดีไหม?
อยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า”
ฮีชอลหันมาถามสมาชิกใหม่ของบ้านอย่างใส่ใจ
ถึงทงเฮจะรับหน้าที่ดูแลฮยอกแจและมีตำแหน่งเหมือนเป็นลูกน้องเขา แต่อย่างน้อย
ชายหนุ่มก็เป็นเพื่อนของคยูฮยอน
จึงไม่แปลกถ้าเขาจะเอ็นดูทงเฮเหมือนเป็นน้องเขาคนหนึ่ง
ทงเฮหันไปมองฮีชอลที่จู่ๆ ก็ถามขึ้นมา
ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบอย่างถ่อมตัว
“ผมหลับสบายดีครับ
พี่ฮีชอล”
“อืม... แล้วฮยอกแจล่ะ?
หลับสบายไหมหรือว่าไม่ได้หลับ”
เปลี่ยนเป้าหมายไปทางน้องชายคนรองด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เย็นเยียบไปถึงหัวใจ
ฮยอกแจชะงักมือที่กำลังจะตักกุ้งเข้าปาก ก่อนจะผินหน้าไปทางพี่ชายด้วยรอยยิ้มหวาน
“พี่ก็รู้ว่าถ้าแปลกที่ ผมนอนไม่ค่อยหลับ” ตอบพี่ชายด้วยท่าทางสบายๆ ไม่เดือดร้อน ต่างจากคยูฮยอนที่ค่อยๆ
วางช้อนลงและหยิบผ้ามาเช็ดปาก
“เอ่อ... ผมอิ่มแล้...”
“ทำไมไม่นอนที่บ้าน”
ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะเอ่ยอะไรออกมา
ฮีชอลก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน น้องน้อยกลอกตาขึ้นมองเพดานห้องอย่างเอือมระอา
ถ้าจะตบตีกัน
ก็ให้กูออกไปจากห้องก่อนเถอะ คุณพี่~
“ผมก็แค่กลัวว่า...
คนดูแลคนใหม่ของผมจะอึดอัดที่ต้องนอนใกล้กับเจ้านาย
ผมก็เลยออกไปนอนข้างนอกก็เท่านั้นเอง”
คำพูดเนิบช้าพร้อมกับสายตาที่ชำเลืองมองมาเหมือนจะยิ้ม
ทำให้ทงเฮที่เริ่มจะผ่อนคลาย เผลอนั่งตัวเกร็งอีกครั้ง
“เหตุผลไม่เข้าท่า”
ฮีชอลพูดเสียงเข้ม “อย่านึกว่าพี่ไม่รู้ว่าเราออกไปเที่ยวนะ
ฮยอกแจ... วันหลัง ถ้าจะออกไปไหน...”
“ก็บอกคนดูแลเอาไว้ด้วย” ฮยอกแจเอ่ยแทรกอย่างรู้ทัน ริมฝีปากสีชมพูอ่อนวาดรอยยิ้มหวาน ใบหน้าใสเบือนสบกับคนดูแลสุดหล่ออย่างมีเลศนัย
ลิ้นสีแดงสดแลบเลียกลีบปากตัวเองน้อยๆ ยามยื่นปลายเท้าไปสะกิดหน้าขาของอีกฝ่าย
ฮยอกแจกดยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นใบหน้าหล่อฉายแววตระหนก
อ่า น่ารัก...
“ผมรู้แล้วน่า พี่ฮีชอล...
พี่คงจะไม่ได้ดุคนดูแลของผมใช่ไหมฮะ?” หันไปทางพี่ชาย
เอียงคอถามอย่างน่ารัก แน่นอนว่าท่าทางแบบนั้นย่อมทำให้คนรักน้องใจอ่อนยวบทันที
“ไม่หรอก แต่ถ้าเมื่อกี้เราไม่มา
พี่ก็คงจะดุทงเฮไปแล้ว”
“อ่า อย่าใจร้ายสิฮะ
คุณทงเฮเพิ่งมาทำงานวันแรกแท้ๆ ถ้าพี่โหดมากไป เกิดคุณทงเฮกลัวแล้วลาออกไป
ใครจะอยู่ดูแลผมล่ะฮะ?”
ฮยอกแจหัวเราะแผ่ว ฮีชอลเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
พอๆ กับคยูฮยอนที่หันขวับมองหน้าพี่ชายคนรองอย่างไม่เชื่อหู
อี ฮยอกแจว่านอนสอนง่ายผิดปกติไปหรือเปล่า?
“หนูกลาง... กินเหล้าเถื่อนมาเหรอ?” น้องชายยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนตัวเล็ก ฮยอกแจหัวเราะอีกครั้ง
และปัดมือน้องออก
“บ้าบอน่า หนูเล็ก เหล้าเถื่อนอะไรกัน
พี่ไม่เคยกินหรอก... นายก็รู้ว่าพี่... ชอบกินอย่างอื่นมากกว่า” พูดจบ ร่างบางก็ปรายตามองคนตรงข้าม ปลายเท้าเล็กที่ค่อยๆ
ไต่เลื่อนไปทั่วต้นขาด้านในของอีกฝ่ายแตะสัมผัสกับบางอย่างและนวดคลึงเบาๆ
“อ๊ะ!”
ทงเฮหลุดเสียงอุทานออกมาเสียงดัง ดวงหน้าขาวแดงเถือก
ตกใจกับการกระทำอันจาบจ้วงของชายหนุ่มที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า มือใหญ่ลดลงไปใต้โต๊ะ
หมายจะเอาปลายเท้าเล็กที่อยู่ตรงหว่างขาเขาออก แต่ก็ต้องสะดุ้ง
เพราะคยูฮยอนที่หันมามองเขาอย่างสงสัย
“เป็นอะไรวะ ไอ้ทงเฮ” เอ่ยถามพลางมองอย่างจับผิด ทงเฮตีหน้ากระอักกระอ่วนพิกล
เหลียวมองไปรอบโต๊ะ ก็พบสายตาสามคู่ที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาที่แตกต่างกันไป
สองคนสงสัย
แต่อีกหนึ่งคนกลับยั่วเย้าซุกซนอยู่ในที
ร้ายกาจ!
“ปะ... เปล่า ไม่มีอะไร” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธพลางก้มหน้าตักข้าวต้มกุ้งเข้าปาก
แต่แล้วกลับต้องสะดุ้งอีกครั้ง เพราะเสียงรูดซิปที่ดังอยู่ใกล้ๆ
จะไม่ให้ใกล้ได้ยังไง ก็มันเป็นเสียงซิปกางเกงเขาเองนี่หว่า!!!
บัดซบ! นี่เก่งถึงขนาดใช้เท้าคีบซิปเขาลงเลยเหรอวะ!?!
“อึ่ก...”
ยังไม่ทันจะป้องกันตัวเอง
กุ้งในปากก็แทบจะถูกพ่นออกมา เมื่อปลายเท้าปริศนากระทำการอุกอาจด้วยการสอดเข้าไปในร่มผ้าของเขา!
ย้ำว่า มันสอดเข้าไปในกางเกงเขา!
และไม่ใช่สอดธรรมดา มันยังบรรจงกด นวด
คลึงเจ้าลูกชายเขาด้วยน้ำหนักของแรงที่ทำให้ทงเฮรู้สึกได้ถึงขนอ่อนที่ลุกชันไปทั่วร่าง
คนๆ นี้... แม่ง!
ก๊อกๆ
แอ๊ด~
บานประตูห้องอาหารถูกเปิดออกอีกครั้ง
ป้าซังอาเดินนำทีมสาวใช้เข้ามาพร้อมอาหารหวานล้างปาก
“กาแฟมั้ยคะ คุณหนู”
ทงเฮกำช้อนไว้แน่น แผ่นหลังหนาเหยียดตรง
ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ด้วยกลัวว่าจังหวะที่ป้าซังอาเดินผ่านหลังไปหาฮีชอล
อาจจะมีใครซักคนเผลอมองเห็นว่าลูกชายเขาถูกล่วงเกิน (?)
แต่โชคดีที่ผ้าคลุมโต๊ะสีขาวสะอาดช่วยปกปิดไว้
เลยทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นใต้โต๊ะ
เฮ้อ โล่งอกไปที...
“ฮึ่ก...!!!”
โล่งพ่องอะไรล่ะ!?!
ร่างหนาสะอึก
ดวงตาคมถลึงมองเจ้าของปลายเท้าที่เปลี่ยนกรรมวิธีจากการนวดคลึงมาเป็นลูบไล้ไปตามความยาวของทงเฮน้อยที่เริ่มตื่นตัวเป็นรูปร่าง
ฮยอกแจอมยิ้มน้อยๆ พอหันไปรับของหวานจากป้าซังอาเสร็จ
เขาก็ปรายตากลับมาทางทงเฮอีกครั้ง
เนียนเชียวนะ ไอ้คนหน้าหวาน!
คำรามด่าเจ้าตัวต้นเหตุอยู่คนเดียวในใจ
เท้าเล็กๆ แต่ประสิทธิภาพกินขาดยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่มีบกพร่อง
ท่อนเนื้อใหญ่อุ่นร้อนขึ้นตามลำดับ เมื่อถูกถูไถผ่านกางเกงบ๊อกเซอร์ด้วยแรงอันหนักหน่วง
ทงเฮซี้ดปากเบาๆ อย่างกลั้นไม่อยู่
เพราะไอ้ลูกชายที่เสียดสีอยู่หว่างกลางนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
อา... เสียวชะมัด
“คุณอินยองมาหรือยังครับ ป้า” เสียงฮีชอลที่เอ่ยถามป้าซังอาลอยผ่านหูไป ทงเฮนิ่งกลั้นเสียงครางที่อาจหลุดรอดออกมาให้เป็นที่สงสัย
ใบหน้าหล่อก้มต่ำ พยายามไม่สบตาใคร แต่ก็อดมองคนสวยตรงหน้าไม่ได้
เก่ง
ริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนขยับพูดแบบไม่มีเสียง
ทงเฮกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างบีบเข้าหากัน
พยายามบังคับตัวไม่ให้สั่นไหวไปกับความเสียวระทึกใจในตอนนี้ แต่เขาก็แทบจะทนไม่ไหว
เมื่อฮยอกแจใช้ปลายเท้ากดเน้นย้ำอยู่ตรงส่วนปลายแรงๆ เท่านี้ยังไม่พอ
แม่เจ้าประคุณยังกลั่นแกล้งเขาด้วยการใช้นิ้วปาดครีมขนมหวานขึ้นมาและส่งมันเข้าปากช้าๆ
ทงเฮมองตาค้าง
มือที่จะเลื่อนลงไปดันเท้าของอีกฝ่ายออก ก็ค้างอยู่กับที่เช่นกัน
ซี้ด...
เดี๋ยวกูก็เสร็จมันตรงนี้หรอก แม่มึง!
ฮยอกแจจงใจดูดๆ เลียๆ นิ้วตัวเองอยู่แป๊บนึง
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้ทงเฮพร้อมรอยยิ้มหวาน
ไอ้ตัวร้าย!
ก่นด่าผ่านทางสายตา
ก่อนจะเอื้อมจับเท้าของอีกฝ่ายเอาไว้ ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อย
ด้วยไม่ทันนึกว่าทงเฮจะกล้าทำแบบนี้ เท้าเล็กไม่ยอมแพ้ ยังคงรุกเร้า
นวดคลึงถูไถทงเฮน้อยไม่ห่าง รับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวของร่างหนา
“ฮึ่ม...”
คนหล่อคำรามในลำคอแผ่วเบา
เขาพยายามจะดันไอ้ตัวกวนอารมณ์ข้างล่างให้ออกห่างจากลูกชายสุดรักสุดหวง
แต่เพราะทงเฮตัดสินใจล่าช้าเกินไป เรี่ยวแรงที่ควรจะมีไว้ต่อกร
ถึงได้สลายไปบางส่วน
อีกนิด เขาคงทนต่อไปไม่ไหว
“ซี้ด~”
...ไม่ไหวแน่ๆ
“พี่ไปทำงานก่อนนะ ให้เลขาฯ คอยนานแล้ว” จู่ๆ ฮีชอลก็ลุกขึ้น ทงเฮสะดุ้งโหยง
ต่างจากฮยอกแจที่หันไปมองพี่ชายพร้อมส่งรอยยิ้มน่ารัก
(โดยที่เท้าก็ยังไม่ยอมหยุดแกล้งลูกชายเขา ไอ้เจ้านายตัวแสบเอ๊ย!)
“เดินทางปลอดภัยนะฮะ พี่ฮีชอล” ร่างบางเอ่ยเสียงใส ทำตัวเป็นน้องชายผู้น่ารักอย่างที่ฮีชอลชอบนักชอบหนา
ร่างโปร่งพยักหน้ารับ ใบหน้าสวยระบายยิ้มกว้าง มือเรียวลูบหัวฮยอกแจเบาๆ
ก่อนจะตามด้วยริมฝีปากที่กดลงบนหน้าผากน้อง
“วันนี้พักผ่อนนะ ฮยอกแจ
ถ้าไปไหนก็อย่าลืมพาทงเฮไปด้วยล่ะ” เอ่ยปากสั่งร่างบางอย่างไม่วางใจเท่าไหร่
แต่ฮยอกแจก็แค่เพียงยิ้มรับ ไม่พูดตอบอะไร
มีเพียงแววตาเท่านั้นที่เบนมองทงเฮอย่างมีเลศนัย
“ป้าครับ ปลุกคยูฮยอนด้วยนะครับ” ก้มลงหอมหน้าผากน้องชายคนเล็กที่ฟุบหลับไปกับโต๊ะยามใดไม่รู้
ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่ก่อนไปยังไม่วายหันกลับมาให้ทงเฮตกใจอีกหน
“ทงเฮ”
“คะ... ครับ!”
ทงเฮลืมตัวรับคำดังลั่น ฮยอกแจเบือนหน้าหนี กลั้นขำ
“ดูแลฮยอกแจด้วยนะ วันนี้ทำงานวันแรก
โชคดีล่ะ” พูดจบก็ออกไปทันที
ทิ้งให้ทงเฮพึมพำรับคำอวยพรเสียงแหบพร่า
ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์หันมาทางฮยอกแจอย่างโมโห
“คุณ...”
เค้นเสียงตัวเองออกไป โดยให้ฟังดูปกติที่สุด เขาไม่อยากจะโวยวาย
กระโตกกระตากหรือออกท่าทางให้เป็นที่สงสัย เพราะป้าซังอากับเด็กๆ
ยังคงยืนรับใช้อยู่ตรงมุมห้อง แล้วไหนจะมีไอ้คยูฮยอนที่ทนความง่วงไม่ไหว
นอนหลับเป็นตายอยู่ตรงนั้นอีก
“หืม?”
ฮยอกแจแกล้งมองกลับตาแป๋ว ขณะที่ใต้โต๊ะก็ยังคงรุกรานทงเฮน้อยอย่างไม่ยอมแพ้
“เอา-ออก-ไป” ร่างหนาเน้นคำช้าๆ ชัดๆ
ถ้าปล่อยให้ฮยอกแจทำอย่างนี้ต่ออีกนิด มีหวัง เขาต้องได้ขายหน้ารอบสองแน่ๆ
“แน่ใจเหรอ? ผมคิดว่าถ้าอีกนิด...”
“ไม่! เอาออกไป” ทงเฮปฏิเสธรวดเร็ว ฮยอกแจนิ่ง ตาต่อตาประสานกัน
ก่อนที่ร่างบางจะยอมทำตามคำพูดของอีกคนอย่างง่ายดาย
ครืด~
เก้าอี้ถูกดันไปด้านหลัง ยามร่างบางลุกขึ้นยืน
ทงเฮมองตาม ไม่พูดอะไร เขาโมโหและไม่ชอบใจในสิ่งที่ฮยอกแจทำกับเขาอย่างมาก
ทงเฮคิดว่าฮยอกแจควรสำนึกและขอโทษเขา
หากแต่นอกจากจะไม่สำนึกแล้ว ร่างบางยัง...
“ป้าซังอาฮะ ผมจะพักผ่อน
อย่าให้ใครรบกวน... ส่วนนาย... ตามมา เร็วๆ ด้วยล่ะ”
นิ้วเรียวชี้มาที่เขา
ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลิ่วนำไปก่อน
ท่ามกลางความงุนงงปนฉุนเฉียวของคนที่โดนสั่งไปหยกๆ
มาทำให้คนเขามีอารมณ์ แล้วยังจะออกคำสั่งอีก
แทนที่จะให้เวลากูไปปลดปล่อยซักหน่อย...
คนอะไร หน้าสวย
แต่ใจร้ายชิบหายเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยย TwT
XXXXXXXX
“ช้า!”
พอก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนกว้างของเจ้านายตัวแสบ
เสียงหวานปนห้วนก็เอ่ยต่อว่าขึ้นมาแทบจะทันที ทงเฮตีหน้านิ่ง
ทั้งที่ในใจยังรู้สึกหงุดหงิดกับการกระทำล่วงเกินเมื่อครู่ไม่หาย ไอ้คุณเจ้านายไม่รู้หรอกว่า
กว่าที่เขาจะเดินกระมิดกระเมี้ยนออกมาจากห้องอาหารจนถึงคฤหาสน์ตระกูลอีได้
มันทรมานแค่ไหน!
ไหนจะต้องคอยปกปิดไอ้ส่วนตุงๆ
ที่มันปักใจอยากจะออกมาเผชิญโลกกว้างนักหนา ไม่ให้มันไปสะดุดตาใครเข้า
แล้วไหนจะต้องพยายามทำสีหน้าปกติ ไม่ให้ใครสงสัยอีก มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะเว้ย!!!
“จะให้ผมรับใช้อะไรครับ?” ทงเฮถาม ถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวใช้น้ำเสียงที่นิ่งพอๆ กับสีหน้า
ฮยอกแจจะถือว่าโดนประชดเข้าแล้วนะเนี่ย -_-
เฮอะ แต่ก็ช่างเถอะ
“ผมจะอาบน้ำ”
พอไม่เห็นคนตรงหน้าจะมีปฏิกิริยาอะไร
นอกจากยืนเงียบรอรับคำสั่งเขาอยู่เฉยๆ ฮยอกแจจึงพูดต่อด้วยสีหน้าเอาแต่ใจ
ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างไว้ตัว
ยามสบตากับอีกคนที่หันขวับมาทางเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“มองอะไร ผมบอกว่า ผม-อยาก-จะ-อาบ-น้ำ”
ไอ้ห้าคำสุดท้าย คุณเธอใช้น้ำเสียงแบบเน้นๆ
คล้ายบอกเป็นนัยๆ ว่ากูจะอาบน้ำ เพราะฉะนั้นมึงต้องทำบางอย่างให้กู -_- #พจนานุกรมแปลฉบับทงเฮ
“ครับ”
ทงเฮรับคำเฉยๆ
“แล้วผมก็อยากให้นายช่วยเข้ามาถูหลังให้ผมหน่อย” พูดจบ ก็ทำปากเชิดตามประสาคุณหนูแสนเอาแต่ใจ
ทงเฮแค่นหัวเราะในใจที่เดาถูก ก่อนจะชะงักท่าทีด้วยความตกใจ
แน่ะ เห็นมั้ย กะแล้วเชียวว่าต้องหางานให้ก...
กู...
เย้ยยยยยยยยยยยย อะไรนะ!?! ถูหลังงั้นเหรอ?
O_O
ร่างหนาเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหู
จะให้เขาเข้าไปถูหลังให้เนี่ยนะ บ้าไปแล้วววววววววววว
“ผมเกรงว่ามันจะไม่เหมาะมั้งครับ
คุณหนู” ทงเฮแย้งเสียงเครียด
จะให้เขาเข้าไปทำอะไรที่มันเสี่ยงต่อสัญชาตญาณบุรุษเพศของตัวเอง
ทั้งที่ทงเฮน้อยยังไม่หดดีเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้! ทงเฮภูมิต้านทานต่ำกับเรื่องแบบนี้
ไม่รู้เหรอ? TwT
“สิ่งไหนที่ผมต้องการ
มันไม่มีคำว่าเหมาะหรือไม่เหมาะหรอกครับ คุณคนดูแล... อ้อ
แล้วก็ช่วยเรียกผมว่าบอสเหมือนเมื่อวานด้วยนะ ขอบคุณมาก”
คนหน้าหวานพูดพลางอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำก่อน
ทิ้งให้ทงเฮยืนหน้าตาร้อนผ่าวกับความทรงจำของเหตุการณ์เมื่อวานเพียงลำพัง
ฮึ่ม ตัวร้าย!
ซักวันเถอะ
จะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียวเชียว!
ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่กับตัวเอง
เพราะความโมโหที่ถูกทำให้เสียหน้าอยู่พักหนึ่ง ทงเฮก็จำต้องยุรยาตรย่างก้าวเข้าไปในห้องน้ำสุดหรู
ตามคำสั่งที่ร้องเรียกออกมา ทีแรกเขาต้องสูดอากาศทำใจอยู่นาน
ด้วยกลัวว่าจะเจอเข้ากับภาพสยิวของคุณบอสช่างแกล้ง แต่พอเข้าไปจริงๆ
ทงเฮก็แทบจะกลั้นเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกของตัวเองไม่ได้
เพราะฮยอกแจที่ไม่ได้มีท่าทีอย่างที่เขาหวาดระแวง
นอกจากเอนกายหลับตาพริ้มอยู่ในอ่างจากุชชี่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
ฮู่ว
ก็ยังดีที่ไม่พยายามหาเรื่องทำให้เขาเลือดพุ่งอยู่ตลอดเวลาล่ะนะ
“บอสครับ”
“หือ?”
ขานรับโดยไม่ยอมลืมตาขึ้นมอง
“จะให้ผม... ถูหลังให้เลยไหมครับ?” กลั้นใจถามเสียงเรียบ ไหนๆ เขาก็มีหน้าที่ต้องดูแลคนๆ นี้อยู่แล้ว
งั้นเขาจะคิดซะว่ามันเป็นหน้าที่ก็แล้วกันนะ
ทำตัวเป็นลูกจ้างที่ดีให้นายจ้างเห็นซักหน่อย
ฮยอกแจจะได้ไม่หาเรื่องกลั่นแกล้งเขาให้ขายหน้าอีก... เนอะ (ฝันไปเถอะ ฮ่าๆๆ :
ไรเตอร์)
ร่างบางครางรับในลำคอพลางหันหลังให้เขาอย่างง่ายดาย
ทงเฮสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ และเดินไปหยิบฟองน้ำพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้น
แผ่นหลังขาวผ่องที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำเอาจิตใจคนหล่อไขว้เขวอยู่ไม่น้อย
ทงเฮสะบัดหน้าสองสามที พยายามตั้งสติให้มั่น
ก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย
จ๋อม~
ร่างหนาปล่อยให้คุณเจ้านายวักน้ำเล่นไปตามประสา
ขณะที่ตัวเขาเองก็พยายามตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับหลังมือตัวเองที่ค่อยๆ
เคลื่อนไปตามผิวขาวสะอาดนวลเนียน ไร้สิวฝ้าราคีใดๆ
ให้ตายสิ ผู้ชายบ้าอะไร
ผิวขาวดีชะมัดเลย #กำเดาจะไหล
“อื้อ แรงๆ สิ ทงเฮ ไม่ต้องกลัวฟองน้ำมันเจ็บหรอกน่า” ประโยคเย้าแหย่ดังมาเบาๆ ทงเฮชะงักไปครู่
เพราะเผลอใจกระตุกไปกับเสียงหวานๆ ที่เรียกชื่อเขา
“ครับ”
จำใจรับคำไปพร้อมกับก้อนเนื้อที่เต้นกระหน่ำอยู่ในอก
กลิ่นหอมยวนจมูกที่โชยมาจากกายบางและผิวเนื้อที่เนียนนุ่มลื่นมือทำให้ทงเฮรู้สึกเคลิบเคลิ้มอยู่มากโข
มือหนาออกแรงถูแผ่นหลังของอีกฝ่ายแรงขึ้นตามคำสั่ง
ได้ยินเสียงฮยอกแจครางเครืออยู่ในลำคอด้วยความพอใจแล้วก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้
ฮื้อ จะครางทำไมครับ
ทงเฮจูเนียร์ยิ่งอาการไม่ค่อยดีอยู่
“ทงเฮ”
โอ๊ย อย่าเรียก คนมันใจเตลล์
ไม่รู้เหรอ? T^T
“ค... ครับ”
“เมื่อกี้น่ะ...”
“ครับ?”
“...ค้างใช่ป่ะ?”
กึก!
ทงเฮหยุดการกระทำของตัวเองทันที
มือใหญ่รีบปล่อยฟองน้ำลงและทำท่าจะลุกขึ้น
แต่ก็ช้ากว่าฮยอกแจที่หันกลับมาหาพร้อมเอื้อมมือโอบรอบคอเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“บะ... บอส!”
ชายหนุ่มร้องเรียกร่างบางเสียงดัง ท่าทางตื่นตกใจ ทำเอาฮยอกแจอดขำไม่ได้
วงแขนเรียวกอดรัดลำคอแกร่งแน่นขึ้นอีกนิดพลางยืดตัวขึ้นให้แผ่นอกเปียกชื้นเบียดแนบชิดติดกับเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าของอีกฝ่ายจนมันเปียกน้ำเป็นวงกว้าง
“เมื่อกี้ในห้องอาหาร
นายกล้ามากนะที่ออกคำสั่งกับผมแบบนั้น”
ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ผิดกับแววตาที่กำลังสั่นระริก
เพราะความสนุกปนขบขันกับท่าทางของอีกคน ทงเฮมีสีหน้าเลิ่กลั่ก
ฝ่ามือหนาพยายามดึงลำแขนเล็กออก แต่ฮยอกแจก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ดวงตาคู่สวยแสร้งหรี่เล็กลงอย่างไม่ชอบใจ
“ถ้านายกล้าดึงผมออก ได้เห็นดีกันแน่” เอ่ยขู่เสียงเข้ม แบบที่ทำให้คนฟังจำต้องชะงักการกระทำไปอย่างช่วยไม่ได้
“แต่ผมว่าบอสทำแบบนี้ มันดูไม่เหมาะ...” ทงเฮแย้งพลางเก๊กหน้าเครียด ฮยอกแจเบะปาก ไม่สนใจ
“กฎข้อแรกในการทำงานให้ผมนะ ทงเฮ
หนึ่ง... ห้ามพูดคำว่าไม่เหมาะเด็ดขาด ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น”
“แต่ว่า...”
“ถ้านายมีปัญหา ผมจะบอกพี่ฮีชอลว่านายทำอะไรกับผมบ้าง” พูดจบก็ยกยิ้มยียวนให้ทงเฮนิ่งฟังตาค้างด้วยความงุนงงปนคาดไม่ถึง
ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำน่ะ ใครกันแน่!!!!!!!!!!!!
“ทำอะไร? ผมไม่เคย...”
“เคยสิ นายจูบผม”
“หา!?!”
คนโดนจูบก่อนน่ะ มันเขาต่างหากไม่ใช่เหรอ!?!
“นายแหย่ลิ้นเข้ามาด้วย”
เอ้า! ก็แม่งแหย่ลิ้นเข้ามาก่อน
แล้วจะให้กูทำไงล่ะครับ!!! TOT
“แล้วเมื่อวานลูกชายนายก็ทำน้ำเลอะมือผมด้วย
จำไม่ได้เหรอ?” ฮยอกแจกะพริบตามองปริบๆ ทงเฮอ้าปากค้าง
คนหล่อพูดไม่ออกบอกไม่ถูก หน้าตาร้อนผ่าวไปหมด
กะ... ก็ใครกันเล่าที่มันรูดๆ รั้งๆ ชักๆ นวดๆ
ลูกกูซะจนมันระเบิดออกมาขนาดนั้นล่ะ ความผิดใคร๊!! #ตอบ
“แต่ผมไม่ถือหรอกนะ เพราะว่าของนายก็...
หวานดี”
“!!!”
ทันทีที่พูดจบ
ลิ้นเล็กก็ถูกส่งออกมาไล้เลียมุมปากเขาแผ่วเบา ทงเฮนิ่งงัน ตัวแข็งค้าง
เพราะการกระทำที่จู่โจมเขาแบบไม่ทันตั้งตัว ฮยอกแจอมยิ้มน้อยๆ นึกพอใจกับนิสัยของทงเฮอย่างมาก
ถ้าเป็นไอ้พวกคนดูแลคนก่อนๆ
เพียงแค่เห็นเขาปล่อยตัวนิดๆ หน่อยๆ ก็พากันมองตาเป็นมัน หาทางแต๊ะอั๋งบ้าง
หรือไม่ก็พยายามตีสนิทให้ได้เลื่อนขั้นบ้าง แต่กับคนดูแลคนนี้ มันไม่ใช่แบบนั้น
นอกจากชายหนุ่มจะไม่สนใจเงินทองหรือความสะดวกสบายที่เขาเสนอให้แล้ว
ทงเฮไม่เคยคิดที่จะทำอะไรไม่ดีกับเขา ทั้งที่ฮยอกแจก็เปิดทางให้ถึงขนาดนี้แล้ว
หายาก... คนดีๆ แบบนี้ หายากมากจริงๆ
“นี่ ทงเฮ”
“...ค... ครับ”
ทงเฮรับคำเสียงสั่น พยายามกดอารมณ์ปั่นป่วนในอกให้สงบนิ่ง แต่ก็ทำได้ยาก
เพราะเรือนร่างนุ่มนิ่มที่ยังคงแนบชิด ไม่ถอยห่างไปไหน
“ผมไม่บอกพี่ฮีชอลหรอกนะ” ฮยอกแจพูดเบาๆ ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มบาง ไร้วี่แววยั่วยวน
หรือเจ้าเล่ห์อย่างที่ทำให้ทงเฮรู้สึกหวาดระแวงเหมือนก่อนหน้านี้ นัยน์ตากลมใสเป็นประกายมองจ้องลึกลงไปในดวงตาคมที่มองกลับมาด้วยความสงสัย
“ถึงเราจะร่วมงานกันวันแรก แต่ผมเชื่อใจนายได้ใช่ไหม?”
“...”
“ผมเชื่อใจนายได้ใช่ไหม? ทงเฮ” ฮยอกแจถามซ้ำพลางใช้ริมฝีปากอิ่มบดเบียดคลอเคลียกับริมฝีปากหยักแผ่วเบา
“...”
“...”
ทงเฮเงียบ
ไม่เข้าใจว่าคุณเจ้านายกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แม้จะระแวงอยู่ลึกๆ
ว่าอาจจะถูกล่วงเกินเหมือนเมื่อเช้าอีก แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรรุนแรง
มันไม่ใช่เพราะอารมณ์วาบหวามที่กำลังถูกปลุกปั่นด้วยจูบของอีกฝ่าย
แต่เป็นเพราะแววตากับน้ำเสียงอ่อนโยนของฮยอกแจต่างหากที่ทำให้ทงเฮเกิดความสับสนขึ้นมาซะเฉยๆ
จะมาไม้ไหนอีกหรือเปล่า?
“บอส...”
ร่างหนาเรียกคนตรงหน้าเบาๆ คล้ายจะเตือนสติ ไม่ให้อีกคนทำแบบนี้
หากฮยอกแจก็แค่เพียงยิ้มและโอบลำคอเขาให้เขาไปใกล้
“เถอะน่า แค่จูบอย่างเดียว สาบาน” กระซิบไว้แค่นั้น
ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเคลื่อนเข้ามาชิดพร้อมป้อนจูบหวานให้
เล่นเอาคนที่ตอนแรกพยายามขัดขืนและไม่ตอบสนองใดๆ ถึงกับเผลอเคลิ้มตามไปอย่างง่ายดาย
แต่ว่าหลังจากนั้น...
“นี่...
ดูเหมือนข้างล่างนายจะอาการแย่ลงนะ ให้ผมช่วยจูบมันให้มั้ย?”
“บะ... บอสอย่า... ไม่เอาครับ... บอส...
บอส!!!”
เฮเสียท่าให้ฮยอกจนได้อีกสิน่า
ตอบลบฮยอกแจไปเก่งเรื่องพวกนี้มาจากไหนเนี่ย อึ้งตั้งแต่ฉากแรกบนรถแล้ว
เป็นเด็กมีปมอะไรป่าวเนี่ย ร้อนแรงเกินพิกัด