SEXY_BOSS_____[3]_____GOOD JOB... LEE DONGHAE

            “เดี๋ยว คุณ... เดี๋ยวก่อน...”

            ปัง!

            พลั่ก!

            “ไม่อยากเชื่อเลยแฮะ...”

            น้ำเสียงที่หวานไม่แพ้ใบหน้าของชายหนุ่มร่างบางดังขึ้นเบาๆ มือเรียวจัดการผลักร่างหนาเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง และเป็นฝ่ายดึงประตูปิดอย่างแรง สายตากวาดมองทั่วโครงหน้าหล่อเหลาที่ฉายแววตื่นตระหนก  ก่อนจะหลุบต่ำ ท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

            “ไม่น่าจะใช่...” ริมฝีปากอิ่มพึมพำกับตัวเองคนเดียว หน่วยตาสวยเหลือบขึ้นมองคนตรงหน้าและหลุบมองต่ำอยู่อย่างนั้นประมาณสามสี่ครั้ง ท่ามกลางอาการอกสั่นขวัญแขวนและหวาดผวาของทงเฮที่ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

            ลางร้ายมาเยือน ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้เริ่มงานเลยเหรอวะกู TvT

            “เอ๊ะ หรือว่าใช่?...”

คนตรงหน้ายังไม่หยุดบ่นเบาๆ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น มือทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก ยามตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มให้เต็มๆ ตาอีกครั้ง แม้จะยังลังเลและสับสนกับความทรงจำอันเลือนรางของหลายคืนก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่ฮยอกแจจำได้ดีและไม่สามารถลืมไปได้ง่ายๆ เลย นั่นคือ... ชื่อของใครคนนั้น

ใช่ ฮยอกแจจำชื่อคนนั้นได้!

และนอกจากชื่อแล้ว ยังมีอีกอย่างที่จำได้...

ฟึ่บ

“เฮ้ย คุณ...!”

เท้าหนาเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เมื่อจู่ๆ ร่างบางที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้านายคนใหม่ของเขาก้าวเข้ามาประชิดตัวอย่างไม่บอกกล่าว แถมยังยื่นหน้าเข้ามาแถวซอกคอเขา เป่ารดลมหายใจร้อนให้หัวใจหนุ่มสั่นระทวยขึ้นมาทันที

ทะ... ทำอะไรวะเนี่ย?

“อืม...” ร่างบางครางในลำคอแผ่วเบา คิ้วที่ขมวดมุ่นคลายออกเล็กน้อย ขณะผละออกมาประสานสายตากับทงเฮอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่ทำให้ทงเฮรู้สึกเหมือนใจแกว่งไปชั่วขณะ

ยิ้มน่ารักเหี้ย!

“Boss Bottled Sport?”

คิ้วสวยเลิกขึ้นสูง เหมือนจะถาม ทงเฮทำหน้าเหวอแบบงงๆ แต่ก็พยักหน้ารับ และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มสวยประดับมากขึ้นไปอีก

ใช่เลย ไม่ผิดแน่ๆ

อี ทงเฮคนนี้ ต้องใช่คนเดียวกับคนนั้นแน่ๆ

ทันทีที่แน่ใจกับความคิดของตัวเอง ฮยอกแจก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่องกับตัวเอง แววตาเรียวหรี่เล็กลงอย่างเจ้าเล่ห์ บอกไม่ถูกว่าดีใจ... ที่ได้เจอผู้ชายที่ดูใสซื่อ แต่กลับเร่าร้อนถูกสเป็ค

หรือจะเสียใจ... ที่แม้จะได้เจอกันทั้งที แต่ก็ต้องถูกเขาไล่กลับไปซะแล้ว

 “...”

มุมปากอิ่มกระตุกยิ้มอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเอ๋อๆ ของอีกคน นิ้วเรียวยกขึ้นไล้แก้มขาวเบาๆ ยามเอียงคอสบตากับดวงตาคมที่ฉายแววตระหนกปนระแวงอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ... คะ... คุณ...”

“ฮยอกแจ” ฮยอกแจเอ่ยปากบอกให้พลางยิ้มขำ ดูท่าว่าคนๆ นี้จะจำเขาไม่ได้สินะ น่าเสียดายจัง J

“อ่า ครับ คุณฮยอกแจ คือผมชื่อ...”

“อี ทงเฮ” ฮยอกแจตอบแทนให้อีก ทงเฮยิ้มแหย ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ครับ ผมชื่ออี ทงเฮ จะมาเป็นคนดูแลคุณตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ทงเฮพูด

“งั้นเหรอ?”

ทันทีที่ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพูดประโยคนั้น ฮยอกแจก็ชะงักมือที่กำลังจะเลื้อยลงไปยังเข็มขัดของอีกฝ่าย แพขนตางอนกะพริบมองทงเฮอยู่ครู่หนึ่ง โดยที่ริมฝีปากอิ่มยังคงอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ชายหนุ่มที่จะมารับหน้าที่ดูแลคนใหม่ยืนอึ้งอยู่กับที่

“แต่ฉันไม่ต้องการคนดูแลนี่นา นายลาออกไปวันนี้เลยได้ไหมล่ะ?”

“...!!”

“พี่ฮีชอลจ้างนายเท่าไหร่เหรอ อี ทงเฮ... ฉันให้นายมากกว่านั้นสามเท่าเอามั้ย? แลกกับการที่นายต้องลาออกจากหน้าที่นี้” ร่างบางถามยิ้มๆ

“...”

“หรือว่านายอยากได้อย่างอื่นอีก ฉันหาให้ได้นะ... ผู้หญิง... คู่ควง... บ้าน รถหรือว่าพ็อกเกตมันนี่ท่องยุโรปซักสองเดือน?”

ข้อเสนอที่คุ้มแสนคุ้มถูกเอ่ยออกมา ทงเฮนิ่งมองคนสวยตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะแปรเปลี่ยนไปเป็นความขุ่นเคืองอย่างบอกไม่ถูก

ผู้ชายคนนี้เห็นเขาเป็นคนเห็นแก่เงินหรือยังไง?

“นี่ อย่าคิดนานสิ ตกลงว่านายอยากได้อะไร ถึงจะยอมถอนตัวจากหน้าที่นี้ หืม?” ฮยอกแจเอียงคอถาม

“ผมไม่อยากได้อะไร” ทงเฮตอบเสียงแข็ง ดวงตาแข็งกระด้างขึ้นมาทันที เขาไม่ชอบให้ใครมาดูถูก และคนๆ นี้ก็กำลังดูถูกเขาด้วยคำพูด แน่นอนว่ามันทำให้ทงเฮไม่พอใจมากถึงมากที่สุด!

“ผมไม่อยากได้อะไร และผมคงลาออกไม่ได้ด้วย” เขาพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนจะจับมือเรียวที่วางนิ่งอยู่ตรงหน้าอกออกอย่างสุภาพ ท่ามกลางความเหวอของฮยอกแจที่ไม่คาดฝันว่าจะถูกปฏิเสธง่ายดายแบบนี้

“ผมจะเริ่มทำหน้าที่คนดูแลคุณ แต่ตอนนี้ผมคงต้องขอตัวไปจัดของก่อน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณหนูฮยอกแจ”

“-O-”

ฮยอกแจอ้าปากหวอ ตามองคนที่เบี่ยงตัวเดินไปทางประตูอย่างงุนงง

นายคนนี้... กล้าดียังไงมาปฏิเสธข้อเสนอของเขา!

“นี่ หยุดนะ! ห้ามออกไปนะ!” เสียงใสตวาดดังลั่น กลีบปากอิ่มบิดโค้งขึ้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างที่สุด ทงเฮหยุดชะงัก ก่อนที่หัวไหล่หนาจะถูกดึงกลับไปตามแรงกระชากของคนด้านหลัง

“นายต้องลาออก เข้าใจมั้ย อี ทงเฮ!”

ฮยอกแจยกมือขึ้นชี้หน้า ดวงตาเรียวฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

เป็นไปได้ยังไง

ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมรับข้อเสนอของเขาเหมือนพวกคนก่อนๆ มันเป็นไปได้ยังไง!?

“เข้าใจครับ...” ทงเฮพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเอ่ยต่อ “แต่ผมคงลาออกตามความต้องการของคุณไม่ได้”

“วะ... ว่าไงนะ ทำไมล่ะ!?! หรือว่านายไม่พอใจ งั้นจะเรียกร้องเท่าไหร่ว่ามาเลย”

ฮยอกแจไม่ยอมแพ้ ดวงหน้าหวานเชิดขึ้นสูงอย่างคนที่มั่นใจในตัวเอง ต้องลาออกสิ... เขาจะต้องทำให้อี ทงเฮยอมลาออกให้ได้ ฮยอกแจไม่ยอมตกเป็นเด็กน้อยที่ต้องอยู่ในสายตาของพี่ฮีชอลตลอดเวลาหรอก ไม่มีทาง!

“...” ทงเฮเงียบ ทั้งไม่พอใจและอ่อนใจกับนิสัยแย่ๆ ของเจ้านายคนนี้

ดูก็รู้ว่าดีแต่เอาเงินฟาดหัวคนอื่น

พวกสวยแต่รูป จูบไม่หอม เฮอะ!

“ว่าไง ถ้าสามเท่ามันน้อยไป ฉันให้นายสิบเท่าเลย เอ้า!” ฮยอกแจเสนออีก

“ต่อให้คุณจะเสนอให้ผมอีกกี่เท่า ผมก็ขอยืนยันว่าผมคงไม่ลาออก...”

ทงเฮจ้องหน้าร่างบางนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยกึ่งจริงจังนั่น ทำให้ฮยอกแจอึ้งไปเล็กน้อย

“ทำไม...”

“เพราะผมรับคำสั่งจากพี่ฮีชอลว่าให้ดูแลคุณ และผมก็รับเงินเดือนจากพี่ฮีชอลเพียงคนเดียวเท่านั้น ขอโทษด้วยนะครับที่ผมทำให้คุณผิดหวัง แต่ว่าผมคงลาออกไม่ได้จริงๆ นอกจากพี่ฮีชอลจะไล่ผมออกเอง” ทงเฮพูดเสียงนิ่ง ขณะมองคนตรงหน้าที่อ้าปากค้างพลางกะพริบตาปริบๆ อย่างพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ”

พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีปากเสียงจะเอาแต่ใจแล้ว ทงเฮก็ก้มหัวน้อยๆ และทำท่าว่าจะเดินเลี่ยงออกห้องไป ทิ้งให้ฮยอกแจเรียงระบบตัวเองใหม่

ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครพูดหักหน้าฮยอกแจอย่างนี้... ไม่เคย...

แล้วทำไมหมอนี่ถึงได้กล้าพูดแบบนี้กับเขา ทั้งๆ ที่เพิ่งมาทำหน้าที่วันแรกแท้ๆ

แอ๊ด~

“หยุดนะ อี ทงเฮ!”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ใบหน้าหวานก็หันขวับพร้อมออกคำสั่งเสียงเข้ม ดวงตาเรียววาววับ เพราะความโมโหที่เริ่มคุกรุ่นอยู่ในอก ทงเฮสูดลมหายใจลึก มือชะงักค้างไว้ที่ลูกบิด

“ถ้ายังมีข้อเสนอใหม่มาอีกล่ะก็ ผมเกรงว่า...”

“ปิดประตู แล้วกลับเข้ามาเดี๋ยวนี้” ฮยอกแจเอ่ยขัดขึ้น หากแต่ทงเฮยังคงนิ่ง

“...”

“กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ? ไหนบอกว่าจะมาดูแลฉันไงล่ะ”

น้ำเสียงและประโยคเอาแต่ใจตัวที่ได้ยินนั้น ทำให้ทงเฮชักปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ

ทีเมื่อกี้ล่ะทำเป็นไล่กู มาตอนนี้ออกคำสั่งเต็มปากเต็มคำเลยนะ =_=

“ผมจะไปจัดของ...”

“พี่ฮีชอลคงไม่ชอบใจเท่าไหร่ ถ้ารู้ว่าคนดูแลที่เขาอุตส่าห์หามาให้ดูแลฉัน ขัดคำสั่งเจ้านายตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน” ฮยอกแจกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า สมองอันชาญฉลาดแถมยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์คิดแผนการบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว และสิ่งที่คิดได้ก็ทำให้ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมา

ฮยอกแจน่าจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ตั้งแต่คืนนั้นที่เจอกัน...

“ลูกน้องที่ดีไม่ควรขัดคำสั่งเจ้านาย กฎเบสิกข้อนี้ นายน่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ?” ร่างบางพูดอีกครั้งพลางซ่อนยิ้มในสีหน้า เมื่อเห็นทงเฮหันกลับมาหาเขาด้วยท่าทางไม่พอใจที่ปกปิดไว้ไม่มิด

            “คุณคงไม่คิดจะให้ผมดูแลคุณตั้งแต่ตอนนี้หรอกใช่ไหมครับ?” ทงเฮถามเสียงเข้ม คำถามที่ทำให้ฮยอกแจหัวเราะอย่างชอบใจ

            “จริงๆ มันก็ไม่เชิงดูแลหรอก...” พูดพลางก้าวเข้าไปหาอีกคนพลางกดยิ้มมุมปาก “...แต่เรียกว่าข้อตกลงระหว่างอยู่ร่วมกันจะดีกว่า”

            ร่างบางพูดช้าๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าร่างหนาที่มองตอบเขาอย่างไม่เข้าใจ นิ้วเรียวยกขึ้นกรีดปกเสื้อเชิ้ตของคนตรงหน้าเล่น นัยน์ตาเรียวหลุบต่ำ ก่อนจะช้อนมองทงเฮด้วยแววตาที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกร้อนไปทั้งกาย

            “ไหนๆ นายก็ไม่ยอมลาออก และฉันก็ไม่อยากให้นายอยู่... งั้นเรามาตกลงกัน”

            “ตกลง?” ทงเฮเลิกคิ้วสูง

            “ใช่ ตกลง... ตกลงว่าถ้านายทนฉันไหวเกินสองอาทิตย์ ฉันจะยอมให้นายดูแลฉันด้วยความเต็มใจ”

            “...”

            “แต่ถ้านายทนไม่ได้... หรือขาดสติจนบ้าคลั่งไปเสียก่อน นายต้องไปลาออกกับพี่ฮีชอลอย่างไม่มีเงื่อนไข โอเคไหม?” ฮยอกแจเอ่ยอย่างเนิบช้าพลางค่อยๆ ดันทงเฮให้เดินถอยหลังจนติดกับบานประตูไม้สักราคาแพง ดวงหน้าหวานยื่นเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของกันและกัน ขณะที่มือนุ่มก็ค่อยๆ เลื่อนลงไปเบื้องล่าง โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัว

            “ขอโทษ แต่ผมมาเพื่อดูแลคุณ ไม่ได้มาเพื่อเล่นเกมกับคุณ”

ทงเฮขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจการกระทำและคำพูดของฮยอกแจเลยแม้แต่นิดเดียว

            ขาดสติ บ้าคลั่งอะไรกันวะ? เฮอะ ไร้สาระสิ้นดี

            “หมายความว่านายจะไม่ตกลง?”

ฮยอกแจกระตุกยิ้มหวาน ริมฝีปากเข้าคลอเคลียกลีบปากหยักสวยได้รูปแผ่วเบา โดยที่ทงเฮเองก็ได้แต่ยืนอึ้ง ลำตัวแข็งเกร็งอย่างตกใจ

ผู้ชายคนนี้...!!!

            “ผมว่าคุณไม่ควร... อื้อ~” ยังพูดไม่ทันจบ ทงเฮก็ต้องส่งเสียงครางประท้วงออกมาเสียก่อน ดวงตาคมเบิกกว้าง เพราะริมฝีปากอิ่มนุ่มที่จู่ๆ ก็บดเบียดลงมาหนักหน่วง โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

            ลิ้นเล็กไล้เลียรอบเรียวปากหยัก ดูดดุนกลีบปากบนล่างของเขาอย่างชำนาญ พร้อมกันนั้น ทงเฮก็เพิ่งตระหนักได้ถึงสัมผัสอุ่นของฝ่ามือนุ่มที่สอดเข้าไปภายในกางเกงของเขา!

            เชี่ย ปลดซิปกูตอนไหนกันวะ!?!

            “อื้อ... อุนอุด!” (คุณ หยุด!)

            ใบหน้าหล่อเบือนหนี ก่อนจะยกมือขึ้นผลักฮยอกแจออกเบาๆ (ผลักแรงไม่ได้ ยังไงของสวยงามก็ต้องถนอมไว้)

“คิก~ ความรู้สึกนายไวดีชะมัด”

คนถูกผลักไม่ได้นึกโกรธเคืองแต่อย่างใด แถมยังส่งเสียงหัวเราะเซ็กซี่กระตุ้นให้ทงเฮหน้าแดงมากเข้าไปอีก ดวงตาคมถลึงมองฮยอกแจที่ชูมือข้างหนึ่งขึ้นให้ดู ก่อนจะส่งนิ้วที่มีคราบน้ำสีขาวติดอยู่เล็กน้อยเข้าปากพลางดูดเลียด้วยท่าทางยั่วยวน

“คุณ!”

“อื้ม... อี ทงเฮ ลูกน้องที่ดีไม่ขึ้นเสียงก้าวร้าวกับเจ้านายหรอกนะ” ฮยอกแจจุ๊ปาก นัยน์ตาเรียวหรี่เล็กลงอย่างยั่วเย้า ทงเฮที่ทั้งโมโห ทั้งอายยืนกัดฟันแน่น

“คุณไม่ควรทำแบบนี้!” ร่างหนาพูดเสียงดัง หากฮยอกแจเพียงแค่ยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง เล่นเอาทงเฮถึงกับต้องรีบหลบไปอยู่อีกทาง

“ไม่ควรทำแบบนี้อะไรกัน นี่น่ะ เป็นหนึ่งในข้อตกลงของเราไง” ฮยอกแจหยุดเดินและเอียงคอถาม

“แต่ผมไม่ได้ตอบตกลงกับคุณ!” ทงเฮเอ่ยเสียงเข้มพลางเดินถอยหลังไปอีก เมื่อฮยอกแจเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“อ้าวเหรอ แต่ฉันเหมาไปแล้วว่านายตกลงนี่นา ช่วยไม่ได้ ถ้านายอยากจะทำหน้าที่นี้ นายก็ต้องรับมือกับฉันให้ได้ เรื่องแค่นี้ ไม่รู้หรือไง?”

คำพูดเหมือนจะหวังดี แต่การกระทำ มันไม่ใช่เลยซักนิด!

ทงเฮอยากจะบ้าตาย ทำไมไอ้คยูไม่บอกก่อนวะว่าพี่มันแรงขนาดนี้!!!

เจอกันไม่ถึงชั่วโมง แม่ง ทำลูกชายกูตั้งซะแล้ว คนอะไร หน้าหวานแต่ร้ายกาจชิบหาย TvT

“แต่ว่าการที่คุณทำแบบนี้ มันไม่ถูกต้อง”

ทงเฮยังคงใช้น้ำเสียงน่ากลัวเข้าข่ม แต่มันกลับไม่มีผลอะไรกับคนอย่างฮยอกแจเลยซักนิดเดียว ร่างบางทำสีหน้าน่ารักน่าชัง ขณะคิดตามที่เขาพูด ก่อนจะฉีกยิ้มร่า เมื่อเห็นว่าเขาจนมุมอยู่ตรงมุมห้องพร้อมท่าทางผวาอย่างเห็นได้ชัด

“ใครบอกว่าไม่ถูกต้องกันล่ะ...” ฮยอกแจเอ่ยปากพูดอย่างเจ้าเล่ห์พลางประคองใบหน้าหล่อเอาไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้าง หน่วยตาคู่สวยฉายประกายบางอย่างที่ทำให้ทงเฮนิ่งมอง ราวกับต้องมนต์สะกด เรียวปากที่แดง น้อยๆ เพราะแรงบดเบียดจากจูบเมื่อครู่เคลื่อนเข้าหาเขาอีกครั้ง พร้อมเสียงหวานที่กระซิบบอกเบาๆ ก่อนที่สติของทงเฮจะหลุดปลิวไปกับความเย้ายวนของคนตรงหน้า

“นี่น่ะ มันถูกต้องที่สุดแล้ว สำหรับคนที่กล้าลืมฉันได้ลงคอ...”

สิ้นเสียง ความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากอิ่มก็ทาบทับลงมา ทงเฮอยากจะหันหน้าหนี เหมือนที่ทำสำเร็จไปก่อนหน้านั้น หากก็ดูเหมือนว่าสัณชาตญาณบางอย่างในตัวมันจะทรยศเขาเอาดื้อๆ

เกิดเป็นผู้ชาย ถูกรุกเอาง่ายๆ แบบนี้แล้วไม่สนองกลับ มันก็ไม่ใช่ผู้ชายสิครับ

“อื้มม...”

เสียงหวานครางก้องในลำคอด้วยความพอใจ เมื่อคนตรงหน้าเริ่มตอบสนองเขาด้วยการเปิดริมฝีปากให้ลิ้นเล็กได้มีโอกาสเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากอุ่น ก่อนที่เรียวลิ้นร้อนจะค่อยๆ เกี่ยวกระหวัดมันเอาไว้พลางดูดดุนเบาๆ จนฮยอกแจสั่นสะท้าน

ทงเฮหลงมัวเมาอยู่กับความหอมหวานของเจ้านายคนใหม่อยู่พักใหญ่ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่กำลังเข้าครอบครองความเป็นชายของเขา

“อื้อ... คุณ...”

อารามตกใจทำให้ริมฝีปากหยักผละจูบออก หมายจะอ้าปากทักท้วง แต่เพียงแค่ฝ่ามือนุ่มกอบกุมแก่นกายใหญ่ที่เริ่มแข็งขืนเอาไว้พร้อมรูดรั้งช้าๆ อี ทงเฮก็แทบจะหลุดเสียงครางออกมาด้วยความพึงพอใจ

“คุณ... อึ้ก... อา...”

ฮยอกแจกดยิ้มมุมปาก ลิ้นสีแดงสดแลบเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ยามก้มลงมองท่อนเนื้อใหญ่โตที่เขากำไว้แทบไม่รอบ นิ้วเรียวแกล้งกดย้ำลงไปตรงส่วนปลายที่เริ่มจะมีน้ำสีขาวขุ่นปริ่มออกมา ก่อนที่มืออีกข้างจะจับรั้งท้ายทอยหนาให้ก้มลงมาป้อนจูบร้อนให้เขาอีกครั้ง

“...อื้มมมม”

เสียงทงเฮครางต่ำในลำคอ เมื่อยามที่มือเล็กเพิ่มจังหวะรูดรั้งให้เร็วขึ้นอีก สติสัมปชัญญะต่างๆ เริ่มถดถอยไปจนแทบไม่เหลือ ความเสียวกระสันที่ได้รับจากคนตัวเล็ก ยิ่งเร่งเร้าให้ชายหนุ่มต้องปลดปล่อย ด้วยการเบียดจูบหนักหน่วงให้อีกฝ่าย ปลายลิ้นทั้งสองพันเกี่ยวกัน ทั้งเร่าร้อนและเนิ่นนานจนฮยอกแจแทบจะยืนไม่ไหว

“ฮ้า~ อา...”

น้ำเชื่อมสีใสไหลย้อยลงมาจากมุมปากอิ่ม ยามที่ฮยอกแจค่อยๆ ถอนจูบออกพร้อมหอบหายใจหนัก ดวงตาเรียวรีหวานหยาดเยิ้ม ปลุกเร้าความต้องการของทงเฮให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก ขณะที่ช่วงล่างของอีกคนนั้นก็ยังถูกเขาปรนเปรอให้ไม่หยุด ทงเฮครางต่ำ แผ่นท้องแกร่งเกร็งแน่น เพราะนิ้วเรียวที่กดย้ำส่วนปลายหนักๆ หลายครั้งพลางชักรูดตั้งแต่โคนจรดปลายด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อย

จุ๊บ

ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อประทับลงบนกลีบปากหยักเบาๆ เผยอยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นสีหน้าทรมานของอีกคน นัยน์ตาคู่สวยก้มมองของในมือตัวเองที่เริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาทีละนิด แก้มใสร้อนผ่าว เมื่อได้มองชัดๆ และเผลอนึกไปถึงคืนวันนั้นที่เขาพยายามดันมันเข้าไปในกาย

ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้ของใหญ่โตขนาดนี้ เคยเข้าไปอยู่ในตัวเขามาแล้วครั้งหนึ่ง -///////-

“อึ่ก... คุณ... ผมจะไปแล้ว... อืมม...” ทงเฮครางบอกด้วยน้ำเสียงแหบปนเซ็กซี่ ริมฝีปากอุ่นกดลงตรงบริเวณกกหู เป่ารดลมหายใจร้อนจนฮยอกแจขนลุกซู่ รู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปกับคนๆ นี้อย่างไม่อาจห้ามได้ ยิ่งได้ยินเสียงหอบหายใจสลับครางต่ำ บอกได้เลยว่าฮยอกแจยิ่งทนไม่ไหว

ผู้ชายอะไร เซ็กซี่เป็นบ้า!

“อื้ม คุณ...” ทงเฮเรียกอีก เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะถึงปลายทาง ฮยอกแจเลียริมฝีปากอันแห้งผากของตัวเอง ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้

เขาเปลี่ยนใจแล้ว...

ต่อให้อี ทงเฮจะทนเขาไม่ไหวขนาดไหน แต่ฮยอกแจจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ลาออกไปได้ง่ายๆ เด็ดขาด

“เรียกผมว่าบอสสิ อี ทงเฮ”

เสียงหวานพร่ากระซิบชิดริมหู ทงเฮหอบหายใจกระเส่า ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านใดๆ ดวงตาคมฉายประกายเข้ม ยามเบือนสบกับนัยน์ตาสวยของอีกฝ่าย ฮยอกแจไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายคิดนาน นิ้วหัวแม่มือจัดการกดย้ำตรงส่วนปลายของท่อนเนื้อใหญ่หนักๆ อีกครั้งจนร่างหนากระตุก

“เรียกสิ...”

“อะ... อื้มมมม... บอส...”

เสียงทุ้มครางต่ำพร้อมๆ กับสายธารสีขาวขุ่นพุ่งเปรอะเต็มฝ่ามือบาง ทันทีที่ปลายทางของห้วงอารมณ์มาถึง ฮยอกแจกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ขณะมองร่างหนาที่เอนพิงกำแพงห้องอย่างอ่อนแรง ดวงตาคมตวัดมองเขาอย่างขุ่นเคือง หากฮยอกแจหรือจะสนใจ...

ลิ้นเล็กค่อยๆ ดูดเลียนิ้วตัวเองที่เปื้อนคราบน้ำรักบนมือบางอย่างช้าๆ โดยที่ทงเฮก็ได้แต่ยืนอึ้งฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงกับท่าทียั่วยวนนั่น มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ใบหน้าหวานโน้มเข้ามาหา แลบลิ้นเลียใบหูขาวให้เขาสยิวกายเล่นและกระซิบเบาๆ

“Ahh~ Good Job... Lee Donghae”

XXXXXXXX

“นี่เป็นห้องของคุณทงเฮค่ะ ป้าจัดไว้ให้ใกล้ๆ กับห้องคุณหนูกลาง เผื่อว่าเวลาคุณหนูมีอะไรต้องการเรียกใช้ คุณจะได้ไม่ต้องเดินไกลให้เหนื่อย”

ป้าซังอาบอกยิ้มๆ ขณะเดินนำทงเฮเข้ามายังห้องๆ หนึ่ง ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา สมฐานะของผู้เป็นเจ้าของบ้าน ทงเฮยิ้มรับพลางพึมพำขอบคุณหัวหน้าแม่บ้านเบาๆ สายตามองตามหลังหญิงแก่ ก่อนที่บานประตูจะปิดลง

แกร๊ก

ทันทีที่ป้าซังอาออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็จัดการล็อคห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว และเดินไปทรุดตัวนั่งอยู่ริมขอบเตียง

“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจยาวๆ ดังขึ้นครั้งหนึ่ง ทงเฮยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ สองสามที อย่างหวังจะให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเขาก่อนหน้านั้นเลือนหายไป

ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะถูกรับน้อง ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่นี่

เป็นไปได้ยังไง!

ทำไมไอ้คยูไม่บอกเขาซักคำว่ามันมีพี่ชายนิสัยน่ากลัวแบบนี้วะ ถ้ารู้มาก่อนหน้านี้ ทงเฮจะไม่มีทางตกปากรับคำทำงานนี้แน่นอน

ฮึ่ย อี ฮยอกแจงั้นเหรอ แม่ง อันตรายชะมัด

“โว้ยๆๆๆๆๆ” มือหนาขยี้ผมตัวเองพลางทึ้งแรงๆ ตั้งแต่เกิดมา เขายังไม่เคยต้องรู้สึกขายขี้หน้าและโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย แถมลูกชายเขายังถูกรุกล้ำสิทธิเสรีส่วนบุคคล โดยไม่ได้รับอนุญาตอีก

ทงเฮอยากจะบ้าตาย!

เขาฟ้องปวีณาได้ไหมวะเนี่ย? #ผิด

‘นี่น่ะ มันถูกต้องที่สุดแล้ว สำหรับคนที่กล้าลืมฉันได้ลงคอ...’

ตุ้บ

จู่ๆ คำพูดประโยคหนึ่งที่เขาได้ยินจากคนตัวบางก็ดังขึ้นมาในหัว ร่างหนาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างแรง เขาจำได้ทุกประโยคที่คนๆ นั้นพูด แต่ว่ามันหมายความว่ายังไงที่บอกว่ากล้าลืมกันได้ลงคอ

พูดเหมือนเคยเจอกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น ใบหน้าหล่อฉายแววเคร่งเครียดจริงจังผิดจากปกติที่เคย

“เฮ้อ ช่างเถอะวะ คิดมากไปก็ไม่ได้อะไร” ไหนๆ ก็เสียไปแล้ว ฮึก T^T

ทางที่ดีเอาเวลามาคิดถึงวันต่อๆ ไปดีกว่า แค่วันแรก เขาก็โดนถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะหนักกว่านี้หรือเปล่า T_T

อี ฮยอกแจช่างน่ากลัวจริงๆ

เป็นผู้ชายหน้าตาน่ารักที่มีนิสัยเอาแต่ใจ แถมยัง...

เซ็กซี่... เร่าร้อน... เย้ายวน น่าหลงใหล

อ๊ะ...!

ดวงตาคมเบิกกว้าง ตกใจกับตัวเองที่เผลอนึกไปถึงความหอมหวานที่ได้รับจากคนตัวเล็กเมื่อครู่ ชายหนุ่มสบถด่าตัวเองเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด แต่ยิ่งพยายามดึงสติของตัวเองกลับมา ทงเฮก็ยิ่งรู้สึกว่าอี ฮยอกแจมีอิทธิพลมากจนเขาไม่สามารถต้านทานได้

‘...เรียกผมว่าบอสสิ อี ทงเฮ’

‘อะ... อื้มมมม... บอส...’

คล้ายได้ยินเสียงหวานกระเส่าดังอยู่ข้างหู ทงเฮนอนนิ่ง เปลือกตาสีอ่อนปิดลงช้าๆ หัวใจแกร่งเต้นกระหน่ำรุนแรง จมูกคล้ายได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ หากเย้ายวนอย่างประหลาดลอยอบอวลไม่จาง ริมฝีปากยังจำได้ถึงลิ้นนุ่มๆ ราวกับมาร์ชเมลโล่ที่พันเกี่ยวหลอกล่อเขาให้มัวเมาขาดสติ แล้วไหนยังจะสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นนั่นอีกล่ะ...

‘...ฮ๊ะ... อา สุดหล่อ... สะ... เสียวจัง’

‘อื้ออ... บีบตรงนี้ให้หน่อยสิ... อา... แรงๆ’

พรึ่บ

ยังไม่ทันคิดไปถึงไหน ทงเฮก็ต้องลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะทันที เดี๋ยวสิ ทำไมจู่ๆ จากฮยอกแจถึงได้กลายเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นได้ล่ะวะ

‘อื้มม... ทงเฮ... อี ทงเฮ... อ๊า~’

เสียงครางหวานๆ ดังก้องซ้ำไปซ้ำมา ทงเฮพยายามสะบัดศีรษะ ไล่ความทรงจำอันน่าขายหน้าออกไป แต่ไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาพยายามหยุดคิด แต่ทำไมมันถึงได้กลายเป็นว่าเสียงของฮยอกแจกับเสียงคนแปลกหน้าคนนั้นถึงดังปนกันอยู่ในหัวเขาอย่างนี้ล่ะวะ!?!

‘ซี้ด... อาห์... นายเก่งจัง’

‘ฮ้า~ อา...’

หยุดคิด! หยุดคิดสิวะ อี ทงเฮ!!!

‘...ซี้ด... นาย... อื้อ ลึกจัง... อ๊า~’

ม่ายยยยยยยยยยย หยุดคิดถึงความทรงจำน่าขายหน้าอันนี้ได้แล้ว ไอ้ทงเฮ๊!!!

‘...อ๊ะ... ของนายมันใหญ่... ฉันแน่นไปหมดเลย อ๊า...’

FUCK YOU!!! TOT

“เชี่ยๆๆๆๆ”

มือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างแรง จนมันยุ่งไปหมด ทำไมถึงหยุดคิดไม่ได้ ทำไม! ทำไมวะ!

‘อา... ดีกว่าของเล่นพวกนั้นตั้งเยอะ... อ๊ะ... อื้อ...’

ก็ได้ มึงอยากคิดมากใช่ไหม!?! คิดไปเลย!! T^T

‘คิก~ ความรู้สึกนายไวดีชะมัด’

‘ฮ้า... Good Job~ ขอบคุณนะ... อี ทงเฮ’

 “...!”

Good Job...!?

ฟึ่บ

ร่างหนาเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาคมเบิกกว้างอย่างตระหนก

Good Job อย่างนั้นเหรอ?

ทงเฮกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ใช่แล้ว! เขาจำได้แล้ว ก่อนที่คนแปลกหน้าลีลาเด็ดจะจากไป ผู้ชายคนนั้นกระซิบข้างหูด้วยคำพูดประโยคเดียวกับที่ลอยเข้ามาในหัวเขาเมื่อครู่!

Good Job! ใช่แล้ว หมอนั่นพูดว่า Good Job

แหม่ะ แค่คำพูดก็บอกแล้วว่ามองกูเป็นเครื่องบำบัดความใคร่สาธารณะ =_=

แต่แปลกแฮะ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่ามันเหมือนกับที่ใครซักคนพูด

“...!!!!”

ให้ตายเถอะ เขาลืมไปได้ยังไง... ทั้งเสียงกระเส่า ดวงตาฉ่ำหวานเยิ้ม กลิ่นหอมยวนจมูก เรือนร่างนุ่มนิ่ม ลีลารักที่เร่าร้อน

ทุกสิ่งทุกอย่าง...

‘นี่น่ะ มันถูกต้องที่สุดแล้ว สำหรับคนที่กล้าลืมฉันได้ลงคอ...’

หรือว่าอี ฮยอกแจ... กับผู้ชายหน้าหวานคนนั้น

“ไม่จริงน่า...” คนหล่อครางแผ่วในลำคออย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เขาคิดสรุปได้แบบมั่วๆ

มันไม่มีทางเป็นไปได้...

‘Ahh~ Good Job... Lee Donghae’

ผู้ชายแปลกหน้าในคืนนั้นกับเจ้านายใหม่คนนี้...

...เป็นคนเดียวกันเหรอวะเนี่ย!?!