SEXY_BOSS_____[1]_____RAPE!!!

            มันเป็นค่ำคืนที่โหดร้ายที่สุดสำหรับผู้ชายที่ชื่ออี ทงเฮ

            ชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาเป็นอาวุธกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าหวาดเสียวและล่อแหลมต่ออารมณ์ดิบภายในกายเป็นอย่างมาก ดวงตาคมกริบที่มักสะกดให้ใครต่อใครหยุดนิ่ง บัดนี้กลับสั่นระริกและฉายแววตื่นตระหนกออกมาอย่างเห็นได้ชัด แผ่นหลังกว้างแนบติดกับพนักเบาะรถจนเกือบจะหลอมรวมกัน ถ้าทำได้ ศีรษะทุยได้รูปเบี่ยงหลบริมฝีปากอิ่มสีกุหลาบที่พยายามลากไล้ไปทั่วใบหน้าเขา แต่บางขณะก็เลื้อยลงไปแถวซอกคอและแผงอกแกร่ง ขบเม้ม ไล่ชิมด้วยลิ้นเล็กที่เปียกชื้น ราวกับกระหายอยากในตัวเขาเสียเต็มประดา

            เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตถูกกระชากฉีกออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างน่าซบและกล้ามหน้าท้องที่เรียงตัวสวยเป็นลอน ก่อนที่จะถูกฝ่ามือนุ่มของคนแปลกหน้าที่ถือวิสาสะย้ายตัวเองมานั่งบนตักหนาลูบไล้ไปทั่วอย่างหลงใหล

            “สวยจัง” เสียงหวานพร่าเอ่ยชมเบาๆ ดวงตาเรียวรีส่องสว่างเป็นประกายอยู่ในความมืดสลัว ยามสบประสานกับดวงตาคมที่เบนกลับมาช้าๆ ด้วยความหวาดหวั่น มือใหญ่รีบจับต้นแขนกลมกลึงทั้งสองข้างเอาไว้แน่นพร้อมดันห่างออกจากตัว แต่ก็ติดที่วงแขนเรียวของคนตรงหน้าดันโอบคล้องรอบลำคอเขาเอาไว้แน่น แถมเจ้าตัวยังไม่ยอมลดละ พยายามเบียดพาร่างตัวเองเข้ามาเสียดสี จนเขาเกิดอาการร้อนซู่ไปหมดทั้งตัว

            นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย!?!

            “คุณ!... เดี๋ยวก่อน คุณ!” ทงเฮเอ่ยเรียกร่างบอบบางที่ตอนนี้ดึงตัวเองเข้ามาจูบเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงตกใจ ใจหนึ่งอยากจะกระชากตัวคนแปลกหน้าแล้วเหวี่ยงไปทางอื่นเต็มกำลัง อย่างไม่ปราณี แต่อีกใจก็ฉุดรั้งสติของเขาขึ้นมาให้ตระหนักได้ว่าไม่ควรจะรุนแรงต่อร่างเล็กที่แม้จะเป็นเพศเดียวกันและกำลังคุกคามเขาอยู่ แต่อย่างน้อย คนๆ นี้ก็คงไม่ได้มีเรี่ยวแรงมหาศาลจนถึงขั้นทำร้ายเขาไปมากกว่านี้ได้หรอก

            มั้ง...?

            “ฮื้อ ทงเฮ... นายชื่อทงเฮ...” ร่างบางบนตักเอ่ยปากพูดเสียงกระซิบ ริมฝีปากสีสดคลอเคลียแนบชิดอยู่กับเรียวปากหยัก ไม่ยอมผละไปไหน ทงเฮขมวดคิ้วพลางเอนศีรษะหนีไปด้านหลัง ก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วลำตัว เพราะมือเล็กที่กำลังลูบไล้หน้าอกและแผ่นท้องเขาเล่นอย่างคึกคะนอง

            “ใช่ ผมชื่อทงเฮ... ฮึ่ย เดี๋ยวก่อนสิ คุณ!... คุณเป็นใครกันแน่ อยู่ๆ ก็ขึ้นมาบนรถผม แล้วยังจะ... อื้มม...” พูดยังไม่ทันจบ ทงเฮก็เป็นอันต้องหยุดปากไปโดยปริยาย เพราะสัมผัสหนักหน่วงที่เริ่มลามปามลงไปวนเวียนแถวเป้ากางเกงเขา

            ให้ตายเถอะ พระเจ้าช่วยบอกลูกทีว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!

            ทำไมผู้ชายหน้าหวานคนนี้ถึงได้ขึ้นมากระทำชำเราลูกแบบนี้ได้!?!

            “ทงเฮ เด็กดี... อา นายพร้อมแล้วนี่นา” เสียงหวานกระซิบชิดริมหู ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจกับปฏิกิริยาตื่นตัวของร่างกายเขา ทงเฮกัดฟันแน่น ลมหายใจเริ่มติดขัด หูได้ยินเสียงซิปกางเกงถูกรูดลงพร้อมกับความอุ่นร้อนที่ลุกลามเข้าไปด้านใน

            “ไม่... คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ฮื้มม... ผม... กับคุณ เราไม่รู้จักกัน... มาก่อน... อืม ให้ตายเถอะ อย่าเล่นกับมันอย่างนั้น...” ร่างหนาที่ดูก็รู้ว่ากำลังต่อสู้กับสามัญสำนึกส่วนลึกของจิตใจเอ่ยออกมาเสียงกระท่อนกระแท่น มือข้างหนึ่งละจากหัวไหล่กลมมนลงมาดึงมือเล็กที่ซุกซนอย่างหนักออกมาจากเป้ากางเกง

            หน้าตาก็ดูจะใสซื่อ แต่ทำไมถึงใช้มือได้ชำนาญขนาดนี้วะ? กูจะบ้า เดี๋ยวก็ทนไม่ไหวหรอกโว้ยยยย

            “อื้อ นายอย่าใจร้ายสิ คิก~” คนหน้าหวานทำหน้ามุ่ย ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะหวานหูออกมาแผ่วเบา ลิ้นเล็กค่อยๆ แลบเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆ ขณะยังคงประสานสายตากับร่างหนา มือเรียวเองก็เลื่อนไปจับมือใหญ่ทั้งสองข้างพลางดึงให้สอดเข้าไปใต้เสื้อเนื้อนุ่มตัวบาง บังคับให้ลูบไล้ไปทั่วตามความต้องการของตัวเอง

            ทงเฮนั่งตัวแข็งนิ่ง ตาเบิกค้างกับการกระทำอันอุกอาจนั่น รู้สึกได้ทันทีว่าปากคอตัวเองมันแห้งผาก ราวกับขาดน้ำมาเป็นเวลานาน

            นุ่ม... ทั้งนุ่ม ทั้งลื่นมือ น่าสัมผัสไปหมดทุกส่วนจริงๆ

            “อื้ออ... บีบตรงนี้ให้หน่อยสิ... อา... แรงๆ”

            เอื๊อก~

สาบานได้ว่าทงเฮไม่ได้ตั้งใจจะกลืนน้ำลายเสียงดังขนาดนั้น แต่ให้เขาเป็นบ้าเถอะ! คนแปลกหน้าจับมือเขาลูบไปทั่ว แถมยังบังคับให้บีบขยี้ตรงเม็ดเล็กๆ กลางอกนั่นอีก ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมล่ะนะว่าตั้งแต่เกิดมา ทงเฮยังไม่เคยเห็นใครเซ็กซี่ เร่าร้อนและกล้าขนาดที่ทำให้เขาแทบจะอดกลั้นตัวเองไม่ไหวเหมือนผู้ชายหน้าหวานคนนี้เลย ให้ตาย!

ภายในรถที่ร้อนระอุและบรรยากาศรอบตัวที่เงียบสงัด เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาก็จริง แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทงเฮน้อยข้างล่างออกอาการน่าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ทงเฮกลืนน้ำลายลงคออีกรอบ ดวงตาจับจ้องสีหน้าเร้าอารมณ์ของคนบนตักไม่วางตา

อันตราย...

ผู้ชายคนนี้อันตรายสำหรับตัวเขามากเกินไป

ไม่ได้การล่ะ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาต้องเสียตัว (?) ให้คนๆ นี้แน่ๆ เพราะฉะนั้น...

“คุณหยุดก่อ... อ๊ะ... เดี๋ยว... อื้ม...”

ทงเฮตาโต คำพูดที่หมายจะทักท้วงขาดหายไป เพราะริมฝีปากอ่อนนุ่มที่บดเบียดลงมา ศีรษะหนาถูกกดรั้งให้แนบชิดกันมากกว่าเดิม ชายหนุ่มส่งเสียงอึกอักในลำคออยู่ครู่ ก่อนที่อาการขัดขืนเล็กน้อยนั่นจะกลายเป็นความสมยอมที่ทำให้ร่างบางครางแผ่วอย่างพึงพอใจ นิ้วเรียวสอดขยุ้มกลุ่มผมหนาเอาไว้ เพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่านที่มาจากลิ้นร้อนและปลายนิ้วที่กลายมาเป็นฝ่ายรุกไล่บ้าง หลังจากที่ปล่อยให้เขาปลุกอารมณ์ให้อยู่ตั้งนาน

จ๊วบ~

เสียงริมฝีปากที่ประกบเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่าดังก้องภายในรถ ปลายลิ้นของทั้งสองต่างเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเมามันส์ เช่นเดียวกับมือที่ต่างก็ผลัดกันลูบไล้เนื้อตัวของแต่ละฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร

“อึ่ก... คุณ... อา... เดี๋ยวก่อน...”

เสียงทงเฮที่ผละจูบออกเอ่ยท้วงอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือนุ่มที่เคลื่อนลงไปกอบกุมเจ้าลูกชายของเขาเอาไว้ ใบหน้าหล่อฉายแววตระหนก แตกต่างจากอีกคนที่เพียงแค่เลิกคิ้วน้อยๆ พลางกดยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“คุณจะ... อึ่ก... จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ...” ร่างหนาเอ่ยละล่ำละลัก ขณะพยายามยกตัวคนบนตักออก สามัญสำนึกด้านดีเริ่มทำงาน เมื่อนึกได้ถึงความไม่เหมาะสมที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ยังช้ากว่าช่องทางอ่อนนุ่มที่ค่อยๆ ขยับไปมาและตรงเข้าถูไถกับส่วนปลายของแก่นกายใหญ่ เล่นเอาร่างทั้งร่างของทงเฮกระตุกวาบไปกับความเสียวสยิวที่ได้รับ

โอ๊ย เชี่ย กูยิ่งต้องกลั้นอารมณ์อยู่ ตกลงจะเอาให้ได้เลยใช่ไหมวะ!?!

“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้... อา... ไม่ได้นะเว้ยครับ!” คนถูกลวนลาม (?) โวยวายพร้อมกับเผลอหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ ความรู้สึกในตอนนี้คือทั้งตื่นเต้น ตกใจ เสียวและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน

แหงล่ะ อยู่ๆ ก็มีคนแปลกหน้าขึ้นมารังแก (?) เขาถึงบนรถ โดยที่ไม่รู้เจตนาแบบนี้ ถึงเขาจะหล่อ แต่ก็กลัวเป็นนะครับ!

“คุณอย่า... อึ่ก... อย่าใส่มันเข้าไป อา...”

แม้ในใจจะพยายามต่อต้านมากแค่ไหน แต่การกระทำของคนตรงหน้ากลับทำให้ทงเฮทำได้เพียงร้องห้ามด้วยน้ำเสียงกระเส่า มือใหญ่ละจากหัวไหล่มน เปลี่ยนมากำแน่นข้างตัว ทั้งร่างสั่นสะท้าน เพราะความร้อนที่แล่นวูบวาบไปทั่วร่างกาย

“อื้มม... ใหญ่... ใหญ่เกินไป อ่ะ... ซี้ด”

คนตัวเล็กที่พยายามกดร่างของตัวเองลงกลืนกินท่อนเนื้อใหญ่โตสูดปาก ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเล็กน้อย ขณะยกร่างขึ้นและกดลงไปใหม่อีกครั้ง ดวงตาเรียวรีที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส แลดูเย้ายวนยิ่งกว่าเดิมจนทงเฮต้องกลั้นหายใจมองเงียบๆ ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง แต่ไม่ใช่ว่ากลัวขัดจังหวะอะไรหรอกนะ เขาก็แค่ยังตกตะลึงอยู่ก็เท่านั้นเอง (พูดจริงๆ สาบาน)

“อื้อออ... จะไม่ช่วยหน่อยเหรอ? อ๊ะ...”

ริมฝีปากบวมเจ่อเผยอหอบน้อยๆ มือข้างหนึ่งบีบไหล่กว้างเอาไว้แน่น ในขณะที่อีกข้างก็กอบกุมแก่นกายใหญ่และพยายามสอดใส่มันเข้าไปจนได้ครึ่งทาง

“ทะ... ทำไมใหญ่อย่างนี้นะ อ๊า... ไม่ช่วยจริงๆ เหรอ สุดหล่อ” คนหน้าหวานพูดขอร้องด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่ฟังแล้ว น่าฟัดมากกว่าจะน่าสงสาร ทงเฮกลืนน้ำลายลงคอเป็นรอบที่ล้านแปด ตายังคงจับจ้องอยู่แต่สีหน้าเร้าอารมณ์ของคนตรงหน้า สำนึกด้านดีและชั่วตีกันวุ่นวายอยู่ในอก

ถ้าช่วย ก็แสดงว่าเขายินยอมและสมยอมให้คนๆ นี้กระทำชำเราร่างกายเขาได้ตามใจชอบ จริงอยู่ที่ว่ามันไม่มีอะไรเสียหาย เพราะต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน และคนที่ได้กำไรก็คือเขา

แต่คิดดูดีๆ ถ้าเกิดว่าคนๆ นี้มีเจตนาที่ไม่ดีล่ะ?

ถ้าเกิดว่าเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ หวังต้มตุ๋น แบล็คเมล์เขา หรือไม่ก็มีแผนเข้ามาหวังจะให้เขารับผิดชอบ แล้วเกาะเขากินล่ะ?

ยิ่งเขาเพิ่งตกงานเสียด้วย เงินทองก็ไม่ค่อยมีใช้ ถ้าถูกหลอกเอาเงินไปอีก ทงเฮจะทำยังไง?

แบบนั้นมันจะทำให้เขาตายทั้งเป็นเลยนะรู้ไหม!?!

ไม่ได้ๆ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ทงเฮตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่ช่วย และจะขัดขวางให้ถึงที่สุด! (เหรอ?)

“อ๊า... สุดหล่อ~”

กึก

เสียงหวานที่ดังครวญครางมาทำเอาคนที่กำลังจะยืนหยัดต่อสู้เพื่อตัวเอง (มันจะทันเร้อ?) ชะงักค้างไปในทันที คนหล่อเหงื่อแตกซิก รับรู้ได้ว่าเจ้าลูกชายที่แสนจะน่าภาคภูมิใจ มันได้ลอดปากถ้ำเข้าไปได้เกินครึ่งแล้ว

“อ๊ะ... อา...”

เชี่ยแล้ว ถ้าขืนปล่อยให้ลงมาจนสุด กูไม่รอดแน่ๆ TwT

เพราะงั้น... ต้องเอาออก!

มือใหญ่เอื้อมจับสะโพกมนไว้มั่น หมายจะยกตัวคนข้างบนออกอย่างที่คิดไว้ แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด พอยกร่างบางๆ นุ่มนิ่มขึ้น แรงเสียดที่พุ่งเข้ามาปะทะกลับทำให้แรงเจ้ากรรมที่เคยมี มันดันอันตรธานหายไปหมด จนมือใหญ่เผลอปล่อยร่างนั้นกลับคืนลงมากลืนกินแก่นกายใหญ่อีกครั้ง

ฟุ่บ!

“อ๊า~”

“อื้มมม...”

ทั้งสองคนประสานเสียงครางดังก้องอยู่ในรถ ร่างบางสั่นระริก ขณะซบใบหน้าลงกับบ่ากว้าง ความเสียวสะท้านแล่นปราดไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังจุกนิดๆ กับแรงกระแทกที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อครู่

“อื้อ ใจร้าย... นายทำฉันจุกไปหมดเลย” ริมฝีปากนุ่มพึมพำเบาๆ แต่ก็ดังพอที่ทงเฮจะได้ยิน ร่างหนาสูดลมหายใจลึก รู้ตัวว่าทำผิดพลาดไปเสียแล้ว อุตส่าห์ว่าจะหยุดยั้งเหตุการณ์นี้ให้ได้ แต่ไหงกลายเป็นว่าเขาดันช่วยให้แม่เจ้าประคุณทิ้งตัวลงมากินเขาได้สมใจอยากแบบนี้นะ

เหี้ยเอ๊ย กูจะบ้าตาย! ทำไมถึงได้ทั้งแน่น ทั้งตอดดีขนาดนี้วะ?

“นาย... อา... สะ... เสียวดีจัง...”

คนแปลกหน้าที่บังอาจขึ้นมาคร่าสวาททงเฮถึงบนรถเริ่มขยับตัวพลางส่งเสียงครวญครางไม่หยุดปาก มือเรียวทั้งสองข้างเกาะไหล่หนาเอาไว้แน่น ยามค่อยๆ ขยับเคลื่อนตัวโยกขึ้นลงด้วยจังหวะเนิบช้า ใบหน้าหวานเชิดขึ้นน้อยๆ ก่อนจะก้มมองคนหล่อตาปรอย ต่างจากทงเฮที่นั่งกัดฟันแน่นอยู่เงียบๆ พยายามไม่ตอบสนองและไม่ขอมีส่วนร่วมใดๆ ทั้งสิ้น

ไม่ได้! ผู้ชายคนนี้ขึ้นมาหยามศักดิ์ศรีเขาถึงบนรถ เขาจะต่อต้านให้ถึงที่สุด!

...จะไม่ทำให้รู้หรอกว่ามีอารมณ์ร่วมด้วย TvT

“...ซี้ด... นาย... อื้อ ลึกจัง... อ๊า~”

“อึ่ก... อื้มมม...”

เชี่ย! อย่าครางสิวะ อี ทงเฮ!

“...อ๊ะ... ของนายมันใหญ่... ฉันแน่นไปหมดเลย อ๊า...” คนด้านบนบอกด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่พลางเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ทงเฮหอบหายใจแรง มือทั้งสองยังคงกำแน่น นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าสวยที่ฉายแววยั่วยวนและมองต่ำลงไปยังช่วงล่างที่เชื่อมประสานกันอยู่ ช่องทางอุ่นร้อนที่สูบแก่นกายใหญ่เขาเข้าออกยังคงขมิบถี่รัว ความคับแน่นที่ได้สัมผัสเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ไฟในตัวของทงเฮลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ

บ้าแล้ว เขากำลังจะทนไม่ไหว!

“อา... ดีกว่าของเล่นพวกนั้นตั้งเยอะ... อ๊ะ... อื้อ...” โจรปล้นสวาทครางกระเส่า ริมฝีปากสีแดงสดส่งเสียงหอบสะท้อนก้องไปทั่วทั้งรถ บางครั้งก็ถูกขบเม้ม ข่มอารมณ์ร้อนที่พัดโหมภายในอกอย่างรุนแรง ดวงตาเรียวรีปรือปรอย ฉายชัดถึงความต้องการ เล่นเอาคนที่เผลอสบตาด้วย ลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ

มองกันแบบนี้ ถ้ากูลืมตัวขึ้นมา ก็อย่าหาว่ากูสมยอมนะครับ

“อึ่ก... คุณต้องการอะไร...” ทงเฮถามเสียงแหบพร่า สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเหมือนจะถูกดึงไปตามจังหวะที่ถูกควบคุมโดยคนตรงหน้าจนหมด ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากฝ่ามือนุ่มที่เลื่อนมาประคองใบหน้าหล่อเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะเข้าไปคลอเคลียแผ่วเบา โดยที่ช่วงล่างก็ยังคงโยกไหวไม่มีหยุด เรียวลิ้นเล็กเกี่ยวพัน เคล้าคลอกับลิ้นชื้น ราวกับจะหลอกล่อให้ร่างหนาหลงมัวเมาไปกับตนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เรือนร่างบางขย่มตัวขึ้นลงด้วยจังหวะที่ถึงใจ จนในที่สุด ทงเฮก็ทนต่อไปไม่ไหว เสียงทุ้มครางต่ำให้กับสัมผัสของช่วงล่างที่สอดรับกันอย่างลงตัว ผสานไปกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังสะท้อนก้องบริเวณ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันของค่ำคืนที่มืดมิด...

XXXXXXXX

“เกิดมา กูยังไม่เคยเห็นใครดวงซวยเท่ามึงมาก่อนเลยว่ะ ไอ้ทงเฮ”

ภายในคอนโดหรูกลางเมือง น้ำเสียงนุ่มของร่างสูงที่เดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเอือมระอา หลังจากที่ทนฟังเรื่องเล่าของเจ้าของห้องจนจบ ทงเฮถลึงตามองเพื่อนสนิทที่มีอยู่เพียงคนเดียวของตัวเองอย่างโมโห ฝ่าเท้าถูกยกขึ้นหมายจะยันหน้าของคนตรงหน้า แต่ก็ถูกมือใหญ่ปัดออก พร้อมกับสีหน้าเบื่อหน่ายของคยูฮยอนปรากฏขึ้นมาให้เห็นอย่างเด่นชัด

“ถูกไล่ออกจากงานสามที่ ภายในเวลาไม่ถึงสามเดือน แม่ง เจ๋งสัด ตั้งแต่โตมา กูเพิ่งเคยพบเคยเห็น ถามจริง มึงทำได้ยังไงวะ? มีเทคนิคอะไร บอกกูที” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองรับรู้ ใบหน้าหล่อฉายแววระอาปนสมเพช ขณะจ้องมองสีหน้าอาฆาตของคนตรงหน้าที่ถูกส่งมาให้ตน

“เทคนิคบ้านมึงสิ ไอ้เพื่อนเวร ถ้าช่วยอะไรไม่ได้ ก็หยุดทับถมกูซักนาที แล้วนั่งเงียบๆ ได้ไหมสัด” ทงเฮว่าเสียงไม่เบานัก หน้าตาหล่อเหลาบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเพื่อนซักเท่าไหร่ คยูฮยอนเบะปากพลางยักไหล่อย่างกวนๆ

“ก็ได้ๆ กูจะหยุดทับถมมึงหนึ่งนาที แต่ให้นั่งเงียบๆ คงไม่ได้ ว่าแต่กูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมวะ?”

“ถามอะไร?” ทงเฮถามกลับเสียงห้วน คยูฮยอนถอนหายใจยาว ตาเบนสบกับร่างหนานิ่ง

“ตอนถูกจับได้ ทำไมมึงไม่ปฏิเสธไปวะ ว่ามึงไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน”

“...”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนที่ทงเฮจะเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง ร่างหนายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองพลางเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางลำบากใจ

“มึงรู้เหตุผลดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงกูจะไม่ผิด แต่กูก็ไม่อยากให้ฝ่ายผู้หญิงถูกมองในด้านลบ แล้วอีกอย่าง กูก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยกเพราะกูด้วย”

“อ๋อ มึงก็เลยยอมรับผิด สวมบทเป็นผู้ชายโรคจิตที่ชอบหลอกปล้ำเมียชาวบ้านในสายตาคนอื่น ว่างั้น?” คยูฮยอนถามเสียงเหมือนจะเยาะ ทั้งที่ในใจก็สงสารเพื่อนอยู่ไม่น้อย ที่ต้องกลายมาเป็นคนตกงานกะทันหัน เพราะมารยาของผู้หญิงบางคน

แบบนี้ต้องโทษหน้าตามันที่หล่อเกินไปสินะ -_-

“กูบอกให้มึงหยุดทับถมกูหนึ่งนาทีไง ไอ้สัด”

ทงเฮปรายตามองคยูฮยอนด้วยความรำคาญ ชักสงสัยตัวเองว่ายอมคบไอ้ตัวกวนประสาทคนนี้เป็นเพื่อนมาได้ยังไงตั้งหลายปี ปากหมารึก็ที่หนึ่ง กวนตีนล่ะที่สอง เจ้าเล่ห์ก็ไม่เป็นรองใครอีกต่างหาก เป็นเพื่อนที่ไม่เห็นจะได้เรื่องตรงไหนเลย

“ฮ่าๆ โทษทีว่ะ พอดีลืมตัวไปหน่อย... ว่าแต่มันก็แปลกเหมือนกันนะ ทำไมพวกเมียๆ ของเจ้านายมึงถึงได้ชอบนอกใจสามีมายุ่งกับมึงนัก แต่ที่แปลกกว่านั้นคือ ทำไมมึงถึงไม่เล่นกับพวกหล่อน... เฮ้ย หรือว่ามึงตายด้าน!” ร่างสูงแกล้งพูดอย่างตกใจ ก่อนจะหัวเราะร่วนพร้อมขยับหนีเท้าหนาที่ยื่นมาจะสะกิดหน้าอก

“ตายด้านพ่อง!” ทงเฮด่าเสียงดัง ทั้งขบขันระคนหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่นัก ด้วยรู้ดีว่าคยูฮยอนพยายามจะพูดยั่วโมโห เพื่อให้เขาหยุดคิดมากและคลายอาการหนักใจกับปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แล้วมาสนใจกับการประเคนฝ่าตีนให้มันแทน

“ก็จริงนี่หว่า มึงโดนไล่ออกสามครั้ง และทุกครั้งก็มีปัญหามาจากเมียเจ้านายที่อยากจ้ำจี้กับมึง แต่มึงไม่เล่นด้วย พวกแม่เจ้าประคุณก็เลยเสียหน้าแล้วอาละวาด เอาเรื่องไปฟ้องผัวว่าถูกมึงปล้ำจนมึงถูกไล่ออก... เฮ้ย มาเปิดอกกันแบบลูกผู้ชายเลยดีกว่า มึงตายด้านกับผู้หญิง นกเขาไม่ขันหรือว่ามึงเป็นตุ๊ดวะ?” น้ำเสียงสัพยอกแบบทีเล่นทีจริงดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของคำถามจะรีบกระโดดหนีกำปั้นที่เหวี่ยงตรงมาอย่างรวดเร็ว

“ไอ้เชี่ยคยู!!!”

“ฮ่าๆๆๆ ตอบกูมาดีๆ น่า ไอ้ทงเฮ เผื่อกูจะได้หาทางช่วยทงเฮจูเนียร์ได้ทันการ ฮ่าๆๆ” คยูฮยอนหัวเราะชอบใจ ทงเฮเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโห ร่างหนาชูนิ้วกลางให้ร่างสูงที่หนีไปยืนหัวเราะห่างออกไปพลางขมุบขมิบด่าให้พรเพื่อนเป็นการใหญ่

ไอ้เพื่อนเวรนี่ ดีแต่หาเรื่องกวนตีนกู เดี๋ยวเถอะมึง

“เรื่องตายด้านไม่ใช่เรื่องเล็กนะครับ มึงสารภาพกับกูมาซะดีๆ ฮ่าๆ”

คยูฮยอนยังคงกวนไม่เลิก ทงเฮแค่นหัวเราะ สะกดอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเอง พลันความทรงจำเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวพร้อมความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ร่างหนาชะงักท่าทางไปในทันที

ตายด้านงั้นเหรอ?

ถ้าเขาตายด้านจริง เหตุการณ์เมื่อคืนก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก

‘อื้มม... ใหญ่... ใหญ่เกินไป อ่ะ... ซี้ด’

ฉ่า~

“บ้าชิบ!” ทงเฮสบถเบาๆ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าตัวเองที่อยู่ๆ ก็ร้อนวาบขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ดวงตาคมปิดลงอย่างหวังจะขจัดภาพที่ฉายชัดอยู่ในสมอง แต่ยิ่งพยายามลืม ภาพและเสียงเหล่านั้นกลับยิ่งชัดเจน ราวกับมันกำลังเกิดขึ้นต่อหน้าเขา

‘นายชื่ออะไร?’

            ทงเฮยังจำได้ดี น้ำเสียงหวานหูกับดวงตาเรียวคู่สวยที่จับจ้องมาที่เขา ใบหน้าสวยหวานเกินชาย จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีกุหลาบ เรือนร่างนุ่มนิ่มที่เบียดเข้าเสียดสีกับตัวเขา กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยโชยมาเจือไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ น่าดอมดมจนไม่อยากผละไปไหน

            ผู้ชายแปลกหน้าที่มาจากไหนไม่รู้ แต่กลับขึ้นมาบนรถเขาและมีสัมพันธ์กับเขาอย่างง่ายดาย

            ผู้ชายหน้าหวานคนนั้น...

            ทงเฮสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอาการใจเต้นที่กำลังกระหน่ำอยู่ในอก ความรู้สึกตื่นเต้น หวาดหวั่นและสุขสมยังคงอัดแน่น ไม่จาง ไม่อยากยอมรับเลยว่าค่ำคืนที่ผ่านมา มันเป็นครั้งแรกที่เขาเสียท่าให้ผู้ชายแปลกหน้า แถมตัวเองยังได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายคุมเกมเองอย่างหมดรูป

            เหตุการณ์แบบนั้น จะเรียกว่าเขาโดนข่มขืนก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง

            ให้ตายเถอะ ชีวิตนี้เขาจะต้องเป็นฝ่ายถูกปล้ำก่อนตลอดเลยหรือไง? อุตส่าห์หนีจากกรงเล็บพวกผู้หญิงมาได้ แต่กลับมาตกม้าตาย เพราะผู้ชายคนเดียว น่าอายดีชะมัด

            “เฮ้อ~”

คนหล่อถอนหายใจยาวพลางสะบัดหน้าไปมา นึกเจ็บใจตัวเองที่ยอมเสียตัว (?) ง่ายๆ พร้อมกันนั้นก็นึกโมโหคนแปลกหน้าคนนั้นที่ดันเลือกมาข่มขืนเขา แทนที่จะไปหาคนอื่น ยังดีที่พอเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว โจรปล้นสวาทคนสวยก็ผละจากไปทันที โดยไม่มีทีท่าว่าจะมาแบล็คเมล์หรือทำอะไรอย่างที่เขาคิดไว้เลยแม้แต่นิดเดียว

            ทำราวกับเห็นเขาเป็นเครื่องบำบัดอารมณ์สาธารณะอย่างนั้นแหละ =_=

            แต่จะว่าไป ก่อนที่หนุ่มหน้าหวาน เอวบางลีลาเด็ดคนนั้นจะจากไป ทงเฮคลับคลายคลับคลาว่ามีคำพูดประโยคหนึ่งที่เขาคนนั้นก้มลงมากระซิบข้างหู เสียดายที่เขาดันจำไม่ได้เสียนี่ แต่ก็ช่างเถอะ จะเอาอะไรกับคนที่เพิ่งถูกข่มขืนไปหยกๆ ล่ะ -_-

ดีนะที่เขายังมีสติพอที่จะแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนที่ไอ้คยูจะมาหา ไม่งั้น ถ้ามันรู้ มันคงหัวเราะเยาะเขาไปตลอดชีวิตจะหาไม่แน่นอน

            “เฮ้ย ไอ้ทงเฮ โดนล้อแค่นี้ แม่งทำงอน ไม่พูดไม่จาเลยเหรอวะ?” เสียงคยูฮยอนที่ดังขึ้น เรียกสติทงเฮให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ร่างหนาพ่นลมหายใจแรงพลางปรายตามองเพื่อนสนิทที่กลับมานั่งข้างๆ อย่างรำคาญ

            “งอนบ้านมึงสิ กูแค่กำลังคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดี” โกหกเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปในห้องครัว โดยมีสายตาคยูฮยอนมองตามอย่างครุ่นคิด ร่างสูงนั่งนิ่ง ท่าทางที่เหมือนกำลังใช้ความคิดทำให้ทงเฮที่เดินกลับออกมาเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย แต่พอจะอ้าปากถาม เสียงคยูฮยอนก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

            “กูว่ามึงทำงานบริษัทไม่รุ่งแน่ๆ เพราะจากที่กูเห็นตัวอย่างมาแล้วทั้งสามบริษัท สภาพหน้าตามึงทำให้เกิดความสั่นคลอนภายในครอบครัวชาวบ้านเขา”

            “ไอ้เชี่ย” ทงเฮด่า แต่คยูฮยอนไม่สนใจ ดวงตาคมหรี่เล็กลง สีหน้าจริงจัง ผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ

            “หรือไม่มึงก็ต้องทำงานที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง แต่มันจะมีงานอะไรที่ไม่มีผู้หญิงมายุ่งวะ?” คยูฮยอนขมวดคิ้วแน่นพลางนึก

            “มัวเลือกงาน กูคงอดตายก่อนพอดี” ทงเฮพึมพำแย้งเบาๆ ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ คยูฮยอนก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

            “เฮ้ย รู้แล้ว! งานที่ไม่เกี่ยวกับผู้หญิง”

            “งานอะไร?” ทงเฮรีบถามกลับอย่างตื่นเต้น คยูฮยอนยิ้มพราย ก่อนจะตอบ

            “เป็นภารโรงให้โรงเรียนชายล้วนไงมึง!”

            พลั่ก!

            โครม!

            เสียงอะไรบางอย่างหล่นจากโซฟา ก่อนที่ร่างของคยูฮยอนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวเหยเก มือกุมหน้าอกเอาไว้แน่น

            “โอ๊ย ไอ้ทงเฮ ไอ้เลว ไอ้เหี้ย กูอุตส่าห์ให้คำแนะนำ มึงถีบกูทำไม!?!”

            “ไม่ให้กูถีบมึง แล้วมึงจะให้กูขอบคุณมึงหรือไง กูเรียนจบมาตั้งสูง ขืนไปเป็นภารโรง พ่อแม่กูได้ด่าตายห่าสิ ไอ้ฟาย!” ทงเฮเถียงกลับ ไม่สนใจอาการงุ้งงิ้งของคยูฮยอนที่ดัดจริตเรียกความสงสารเลยแม้แต่น้อย

            “ก็แล้วมึงจะทำงานที่ไหนเล่า งานสมัยนี้ ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ มึงก็รู้” คยูฮยอนที่พอจะหายเจ็บไปบ้างเอ่ยออกมาเสียงสะบัดเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับฉายแววเคร่งเครียดไปกับปัญหาของเพื่อน ทงเฮส่ายหน้าพลางเสยผมไปด้านหลัง ท่าทางคิดไม่ตกกับอนาคตของตัวเอง

            “ไม่รู้ว่ะ ยังไงก็ต้องลองหาดูก่อน”

            “นี่ถ้ามึงไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ กลัวบ้านเขาแตกแยก กูว่ามึงคงไม่มานั่งทำหน้าแก่ คิดมากอยู่อย่างนี้หรอก” คยูฮยอนบ่น

            “มึงจะให้กูบอกความจริงกับคนอื่นว่าผู้หญิงเข้าหากูก่อนหรือไง?” ทงเฮถามเสียงเรียบ

            “ใครบอก กูจะให้มึงเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะกับแม่พวกนั้นต่างหาก อย่างน้อยถ้ายอมสนองพวกหล่อน มึงก็ไม่ต้องโดนไล่ออก แถมยังฉ่ำชื่นอุราทุกวันทุกคืนอีกต่างหาก” คยูฮยอนบอกหน้าซื่อตาใส ทงเฮหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเพื่อน คยูฮยอนก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่ได้เรื่อง กวนตีน ปากหมา แต่ก็คอยช่วยเหลือเขา แถมยังช่วยสร้างเสียงหัวเราะให้ ทุกครั้งที่เขามีเรื่องไม่สบายใจ

            เป็นเพื่อนเหี้ยๆ ที่ทงเฮคงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว J

            “แต่ก็ช่างมันเถอะว่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ดีซะอีกที่มึงไม่หาเรื่องใส่หัว ยุ่งกับเมียชาวบ้าน ไม่งั้นกูคงได้ไปเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาล เพราะถูกผัวเขาเอาปืนไล่ยิงแน่ๆ” คยูฮยอนบ่นงึมงำเบาๆ ทงเฮที่ได้ยินหัวเราะในลำคออีกครั้ง มือใหญ่ตบไหล่เพื่อนสองสามที ก่อนจะลุกขึ้นยืน

            “บ่นเป็นแม่กูไปได้ เอาเหอะ เดี๋ยวเราออกไปหาไรกินกันดีกว่า กูแต่งตัวแปบนึง” ทงเฮบอก คยูฮยอนพยักหน้าน้อยๆ ตามองตามร่างหนาที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังออกมากดรับ

            “คยูฮยอนพูดครับ อ้าว พี่ฮีชอล... อ่า เรื่องเมื่อคืน ผมไม่รู้เรื่องนะ ผมออกมาหาเพื่อน... อะไรกัน อย่าใส่ร้ายน้องเซ่ ปั๊ดโธ่... ตามใจพี่แล้วกัน แต่ถ้าคราวนี้พี่เขาแผลงฤทธิ์ขึ้นมาอีก ผมไม่ช่วยนะ...”

            “มึง ไปเหอะ” ทงเฮที่เดินออกมาในชุดใหม่ส่งเสียงเรียกพร้อมบุ้ยปากไปทางประตู คยูฮยอนพยักหน้าและลุกขึ้นเดินตาม

“...ถ้าพี่มั่นใจว่าจะหาคนที่มาคุมเขาได้อยู่หมัด ผมก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว... อือ แค่นี้นะ” ร่างสูงตัดบทพร้อมกดวางสาย ทงเฮปรายตามองสีหน้ายับยู่ยี่กับอาการพึมพำของเพื่อนอย่างสงสัย

“นอกจากจะบ่นเป็นแม่กูแล้ว มึงยังชอบบ่นเหมือนหมีกินผึ้งอีกนะ เป็นไรวะ?”

“พี่กู แม่ง ทำตัวมีปัญหากันอีกแล้ว” คยูฮยอนตอบสีหน้ายุ่งยากใจ ทงเฮเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะพลางกอดคอเพื่อนเดินไปลานจอดรถ

“พี่มึงคนไหนล่ะ?” เอ่ยถามคล้ายจะรู้ถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวของร่างสูงดี

“คนที่สอง”

“ที่มึงบอกว่าเพิ่งกลับมาจากอเมริกาน่ะเหรอ?”

“เออ ไอ้คนนั้นแหละ ตัวปัญหาที่หนึ่ง แล้วก็ยังมีพี่ฮีชอล ไอ้ตัวปัญหาที่สอง... เฮ้อ ช่างแม่งเถอะ ไม่ต้องไปพูดถึงไอ้พี่ซังกะบ๊วยสองตัวนั่นหรอก เสียสุขภาพจิต”

คยูฮยอนโบกมือตัดบท ซึ่งทงเฮก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ร่างหนาเพียงแค่ยิ้มขำและเดินอ้อมไปที่นั่งคนขับ ก่อนที่รถเก๋งสีขาวคันเก๋าจะเคลื่อนออกจากบริเวณคอนโดหรูไปอย่างไม่รีบร้อน