“งั้นบอสต้องการอะไรล่ะครับ อะไรที่จะทำให้บอสยอมกลับบ้านกับผม”
“SEX”
คำตอบกลับมารวดเร็วจนทงเฮตกใจ
ร่างบางหันกลับมาพร้อมริมฝีปากอิ่มพรายยิ้มสวย ดวงตาเป็นประกายยั่วเย้า
ท่าทีที่เปลี่ยนไปชนิดที่พลิกหน้าเป็นหลังมือทำเอาทงเฮตามไม่ทัน
เท้าหนาก้าวถอยหลังหมายจะหลีกหนีจากคนที่รุกเดินเข้าหา
แต่กลับกลายเป็นว่าเขาถูกต้อนให้มาจนมุมตรงโซฟา จะไม่นั่งก็ไม่ได้
เพราะแม่คุณเล่นเบียดตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะขึ้นมาขี่เอวกันอยู่แล้ว
สัด
กูรู้สึกเหมือนเป็นคนอ่อนหัดที่กำลังจะถูกคร่าพรหมจรรย์ (ครั้งที่สาม) -_-
“บอสต้องการแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”
ตีหน้านิ่งถามออกไปเสียงเรียบผิดกับข้างในที่กำลังเต้นกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ
ความร้อนผ่าวตรงเข้าเล่นงานทั่วผิวหน้า
เพราะบั้นท้ายกลมแน่นที่บดเบียดอยู่บนหน้าขา
รู้เลยว่าบอสแม่งไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างใน
#ตายแน่กู #เลือดกรุ๊ปเอด่วน
“เอาความจริงหรือโกหก” ฮยอกแจถามอย่างยั่วเย้า
มือเรียวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายออกช้าๆ ไม่รีบร้อน
“โกหก” ทงเฮเหงื่อแตกพลั่ก แต่ก็ยังชวนคุยถ่วงเวลา
ไม่เข้าใจทำไมสถานการณ์มันพลิกเร็วแบบนี้
ก่อนหน้านั้นยังโกรธกูอยู่เลยไม่ใช่เหรอวะ?
“ถ้าโกหก... ไม่เลย ผมไม่ได้ต้องการมี SEX กับนาย” ยื่นริมฝีปากเข้าไปกระซิบริมหู แกล้งเป่าลมใส่น้อยๆ ให้พอสยิว ทงเฮขนลุก
ใจเต้นตึกตักไปหมด
“แล้ว... อืม... ถ้าความจริง... ล่ะ” คำถามดังออกมาปะปนกับเสียงครางทุ้ม
เพราะความร้อนของอุ้งมือบางที่ล้วงเข้ามาด้านในกางเกง กอบกุม ปลุกเร้าจนเขาเสียวซ่านตั้งแต่หัวจรดตาตุ่ม
เทคนิคเทพตลอดนะครับ
คุณเจ้านาย
“ความจริงก็คือ...” ฮยอกแจกดยิ้ม
แกล้งแลบลิ้นเลียปากให้คนตรงหน้าดู
ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาอารมณ์ของร่างหนาสะดุดกึก
“ผมอยากปลดปล่อยและนายก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี”
“หมายความว่าถ้าผมไม่มา บอสก็จะทำกับผู้ชายคนนั้นเหรอครับ” ทงเฮชักสีหน้า หลุดน้ำเสียงแข็งกร้าวออกไปไม่รู้ตัว ฮยอกแจเอียงคอมองกลับ
ท่าทางทะเล้น
“ผมจะทำกับคนที่ผมพอใจเท่านั้น”
คำตอบไม่ตรงกับคำถาม
แต่เป็นคำตอบที่ทำให้ทงเฮรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากะทันหัน
“งั้นบอสก็ควรทำเรื่องนี้กับคนอื่น”
...คนอื่นที่ไม่ใช่ผม
ความคิดน้อยใจที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว
มือใหญ่จับข้อมือเล็กให้หยุดขยับและดึงออก แต่ฮยอกแจไม่ยอม
“ผมจะทำกับคนที่ผมพอใจ” เสียงหวานเอ่ยอย่างดื้อรั้น
ทงเฮนิ่วหน้า อ้าปากหมายจะแย้ง หากไม่ทันคนเอาแต่ใจที่ก้มลงไปใช้ปากให้เสียก่อน
เรียวลิ้นเล็กปาดเลียตามความยาวที่เริ่มขยายใหญ่ ดูดดุนแรงๆ
สลับไล้เลียลูกบอลสองลูกด้วยความชำนาญ
“อืม...” น้ำเสียงพึงพอใจดังออกมาจากในลำคอ
รสชาติฝืดเฝื่อนที่ปริ่มไหลออกมาทำให้ฮยอกแจอดใจไม่ไหว
แตะปลายลิ้นหยอกล้อลงตรงรอยแยกของส่วนปลาย
“อา... บอส...” ทงเฮเสียววูบ
ใบหน้าหล่อแหงนขึ้นด้วยความสุขสม
มือใหญ่เผลอกดศีรษะทุยให้แนบชิดกับส่วนล่างของเขามากกว่าเดิม
“บอสครับ”
เสียงทุ้มแหบพร่าเรียกให้ฮยอกแจที่ยืดตัวขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักหนารู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ดวงตาเรียวจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของอีกฝ่าย
เบียดตัวเข้าชิดให้ส่วนแข็งขืนของเขาและคนตรงหน้าเสียดสีกันไปมา
ทงเฮกลั้นหายใจด้วยความระทึก
แม้จะพอรู้ว่าฮยอกแจจะทำอะไรต่อไป แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
เพราะท่าทางยวนยั่วของเจ้านายคนนี้มันทั้งเซ็กซี่ทั้งปลุกเร้าความเป็นชายของเขาได้ดียิ่งกว่าประสบการณ์ที่เคยผ่านมาเสียอีก
ยิ่งได้ยินเสียงหวานๆ ที่หลุดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม
ทงเฮก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าความยับยั้งชั่งใจที่เคยมีอยู่กำลังจะปลิวหายไปอย่างกู่ไม่กลับ
“ฮ... อา... อ๊า~”
ให้ตายเถอะ
ถ้าบอสจะทำแบบนี้อ่ะนะ!
“อ๊า... ทงเฮ~”
สะโพกมนโยกเข้าหาอุ้งมือใหญ่ที่ถูกจับให้กอบกุมแก่นกายทั้งสองไว้ด้วยกัน
บังคับให้รูดรั้งด้วยจังหวะหนักหน่วงแบบที่เรียกเสียงครางพร่าได้ไม่หยุด
ทงเฮซี้ดปากอย่างอดใจไม่ไหว เขาก้มมองแก่นกายในมือด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
ก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นสบตากับคนบนตัก
มืออีกข้างขยำก้อนเนื้อเปลือยเปล่าบนหน้าขาอย่างมันส์มือ
“บอสครับ... ผม...” ยื่นหน้าเข้าไปหาดวงหน้าหวาน
ริมฝีปากหยักคลอเคลียกลีบปากนุ่มราวกับอยากจะลิ้มชิมรส หากฮยอกแจกลับผละหนี
“นาย... ฮื้อ... นายไม่มีสิทธิ์จูบก่อน”
เสียงหวานกระเส่า
นัยน์ตาเรียวฉ่ำเยิ้มแฝงแววเอาแต่ใจจนคนอยากจูบได้แต่มองตอบด้วยความเสียดาย ฮยอกแจหอบหายใจแรงขึ้นพลางจิกเล็บลงบนบ่ากว้าง
รู้สึกอยากปลดปล่อยเต็มทน
สัมผัสของทงเฮดีมากเสียจนเขาอดกลั้นตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“ทงเฮ เร็วๆ ผมจะ... อือ...”
คำสั่งที่เร่งเร้าทำให้ทงเฮที่ใกล้ถึงปลายทางเช่นกันเร่งขยับข้อมือตัวเองให้เร็วขึ้น
ฮยอกแจกัดปากตัวเองแน่น ลมหายใจขาดห้วง ยามที่แก่นกายเล็กกระตุกถี่ๆ
ปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นให้พุ่งออกมาเปรอะเสื้อเชิ้ตสีดำเช่นเดียวกับทงเฮที่ได้แต่หอบหายใจหนัก
ใบหน้าหล่อเอนซบกับพนักโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน
“อ๊ะ... บอสครับ!”
ยังไม่ทันปรับจังหวะหายใจของตัวเองให้เข้าที่
ทงเฮก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะคนบนตักที่เริ่มปฏิบัติขั้นตอนต่อไปโดยไม่ไต่ถามความสมัครใจของเขาเลยสักนิด
ฮยอกแจเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ กายบางสั่นสะท้าน ยามกดตัวเองลงกลืนกินแก่นกายใหญ่ที่ยังคงขนาดเท่าเดิม
คิ้วเรียวขมวดแน่น ด้วยรู้สึกเจ็บจากช่องทางรักที่ไม่ได้มีการเตรียมพร้อมมาก่อน
“บอสหยุดเถอะครับ ทำแบบนี้ บอสจะยิ่งเจ็บนะครับ” ทงเฮห้ามปราม
เขาประคองสะโพกมนพลางรั้งไม่ให้อีกฝ่ายเอาแต่ใจจนเกินไป
แต่กลับถูกมือบางปิดปากเอาไว้
“ห้ามพูด...” ฮยอกแจว่าเสียงสั่น
“แต่...”
“คนทำผิด... ไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับผม” พูดในขณะที่ยังไม่ยอมถอนสะโพกออกไป
ทงเฮเงียบ รู้ดีว่าคนเป็นเจ้านายยังไม่หายโกรธเขา ความรู้สึกผิดที่ตรงเข้าเล่นงานอีกหนทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจยอมตามใจคนตัวเล็กอย่างไร้ข้อแม้
ฝ่ามือหนาสอดเข้าใต้เสื้อตัวใหญ่
ลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียน
ปลายนิ้วลากยาวลงมาตามแนวกระดูกสันหลังสร้างความเสียววาบให้ฮยอกแจจนเผลอแอ่นกายเข้าหาโพรงปากอุ่นที่กำลังครอบครองยอดอกสีหวาน
เรียวลิ้นร้อนแตะสัมผัสกับเม็ดทับทิมที่ชูชันสู้ลิ้นเขาผ่านร่มผ้า ดูดดุน
ขบเม้มหนักหน่วงจนร่างบางสั่นสะท้าน
“อ๊า~” ฮยอกแจครางเสียงพร่าหวิว
ร่างกายที่เกร็งแน่นอ่อนเปลี้ยกะทันหัน เป็นผลให้แก่นกายใหญ่ได้โอกาสผลุบหายเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนอย่างง่ายดาย
ทงเฮพ่นลมหายใจพรู ทั้งปวด ทั้งเสียวแทบบ้า เพราะก่อนหน้านั้นแม้จะเข้าไปได้แค่ครึ่งลำ
แต่แรงตอดรัดรุนแรงที่โอบล้อมเขาอยู่ก็ทำให้ทงเฮรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้คลั่งเต็มทน
“อืม... บอส...” ร่างหนาครางต่ำ ทันทีที่คนตรงหน้าเริ่มขยับด้วยจังหวะเนิบช้า
ก่อนจะเร่งสะโพกให้เร็วขึ้น แรงขึ้นตามอารมณ์ที่พัดโหมกระหน่ำในกาย ความวาบหวามกระจายตัวล้อมรอบคนทั้งคู่
เสียงหอบหายใจผสานกับเสียงครางดังระงมไปทั่วห้อง
ฮยอกแจปรือตามองดวงหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
เรียวปากนุ่มเผยอปล่อยเสียงหวานกระเส่าเย้ายวนใจ ช่องทางร้อนตอดรัดถี่ ความร้อนแรงที่มอมเมาทงเฮให้หลงใหลจนคุมสติไว้ไม่อยู่
“บอสครับ ผมขอ...”
กลีบปากสีสดปิดกั้นคำขอโทษของทงเฮเอาไว้ได้อยู่หมัด
ฮยอกแจประคองใบหน้าหล่อ ส่งลิ้นนุ่มหยุ่นเข้าหลอกล่อเชิญชวนให้อีกฝ่ายตอบสนองกลับ ซึ่งทงเฮก็ตอบรับด้วยความยินดี
ต่างฝ่ายต่างผลัดกันดูดดึงเกี่ยวรัดกันอย่างเร่าร้อน ฮยอกแจครางเครือ
ช่วงล่างลดจังหวะขยับโยกเข้าหาสะโพกแข็งแรงที่กล้าเด้งสวนเข้าหาเขาเบาๆ
หากหนักหน่วง ลึกล้ำและย้ำลงซ้ำๆ
ตรงจุดกระสันสร้างความเสียวซ่านจนร่างบางทนไม่ไหวจำต้องเป็นฝ่ายผละจูบออกก่อน
“ฮ่ะ... อ๊า... อ๊า...” เสียงหวานดังชิดริมฝีปากหยัก
เอวบางถูกจับยกขึ้น ก่อนจะถูกจับให้กระแทกลงกลืนกินแก่นกายใหญ่ ครานี้ฮยอกแจหวีดร้องลั่น
ส่วนปลายที่กระทบโดนจุดสำคัญด้านในอย่างแรงทำให้เขาถึงจุดสุดยอดโดยไม่ทันตั้งตัว
แก่นกายเล็กฉีดพ่นหยาดน้ำขาวขุ่นออกมาเป็นครั้งที่สอง ความรู้สึกเสียดเสียวแล่นปราดไปทั้งร่าง
หน่วยตางามที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำใสสั่นระริก
ทงเฮสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
ช่องทางร้อนบีบรัดความเป็นชายของเขาจนไม่สามารถขยับต่อได้ มีทางเดียวคือต้องทำให้ฮยอกแจผ่อนคลายอีกครั้ง
ปลายจมูกโด่งปัดผ่านพวงแก้มแดงระเรื่อ คลอเคลียระเรื่อยไปจนถึงซอกคอขาว
สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นที่เขานึกติดใจมาตั้งแต่ครั้งก่อน เสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคต่อการสำรวจเรือนร่างบางไม่น้อย
มือใหญ่เลยตั้งท่าจะปลดกระดุมออก หากกลับถูกเจ้าของกลิ่นหอมหวานนั่นสกัดไว้
“ห้ามถอด” น้ำเสียงที่ยังคงหอบและสั่นพร่าบอกมาสั้นๆ
แววตาฉ่ำหวานฉายแววดื้อรั้น ก่อนที่มันจะถูกแพขนตาหนาบดบัง
เพราะริมฝีปากหยักที่โน้มเข้าไปกดจูบด้วยสัมผัสเว้าวอน
“ผมขอโทษ”
ทงเฮที่เริ่มจะเข้าใจว่าคุณเจ้านายไม่ได้โกรธเขาแล้ว
เพียงแต่ยังหลงเหลืออารมณ์งอนหรืออาจจะน้อยใจเอาไว้อยู่เล็กน้อยเอ่ย ฮยอกแจหน้าบึ้ง
ไม่ยอมอ่อนให้ง่ายๆ
“ไม่ให้อภัย”
“ผมขอโทษ ครั้งต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” ทงเฮพูดอย่างสำนึกผิด
ฝ่ามือหนาสอดไล้ผิวเนื้อเรียบลื่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้ร่มผ้าอย่างเนียนๆ
“...”
“ผมขอโทษจริงๆ นะครับ”
ย้ำอีกหนพลางไล่จูบซับไปตามสันคางของเจ้านายอย่างเอาใจ ฮยอกแจเม้มปาก
ท่าทางครุ่นคิด
ก่อนที่วงแขนเรียวจะกอดกระชับลำคอแกร่งแน่นขึ้นพร้อมอาการเบียดตัวเข้าหา
ท่าทางโอนอ่อนที่ทำเอาทงเฮใจชื้นขึ้นมาทันทีทันใด
“อี ทงเฮ”
“ครับ”
“ตอบมา นายมีหน้าที่อะไร?” น้ำเสียงบังคับแสนเอาแต่ใจ
“ดูแลบอสครับ”
พอเห็นสถานการณ์ระหว่างเขากับคุณเจ้านายดีขึ้น
ทงเฮก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เสียงทุ้มดังอู้อี้ จมูกโด่งลากไล้ไปทั่วผิวเนื้อเนียนละเอียด
ชอบใจตรงไหนก็กดริมฝีปากลงตรงนั้นสลับกับแอบขบเม้มสร้างรอยทับจุดสีแดงที่มีอยู่ก่อนหน้านั้นให้หายเคืองใจเล่น
“ใช่ นายมีหน้าที่ดูแลผม เป็นคนของผม เพราะฉะนั้นต่อไปนี้
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
นายไม่มีสิทธิ์เข้าข้างคนอื่นและไม่มีสิทธิ์ให้ความช่วยเหลือใคร
นอกจากผมคนเดียวเท่านั้น เข้าใจมั้ย?” ฮยอกแจพูดพลางนิ่วหน้าน้อยๆ
เพราะอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่ฟังเขาเลยซักนิด
อีตาบ้าหื่นกามนี่มันใช่คนดูแลเขาหรือเปล่าวะเนี่ย?
“...”
“เข้าใจหรือเปล่า ทงเฮ” เสียงหวานเร่งถามก่อนที่ตัวเองจะสติหลุดไปกับสัมผัสที่ลุกลามไปทั้งร่าง
ทงเฮไม่ตอบ แต่กลับกดจมูกลงบนแก้มนวลฟอดใหญ่
“บอสจะทรมานผมอีกนานไหมครับ” เสียงทุ้มดังกระเส่า
ฮยอกแจเลิกคิ้ว ก่อนจะหน้าแดง เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีบางอย่างที่ไม่ยอมหดคับแน่นอยู่ในร่างกายของตัวเอง
“เอ่อคือ... นาย... อะ อื้อ~”
ตวัดสายตาค้อนใส่คนที่แกล้งขยับสะโพกเด้งเข้าหาเขาอย่างไม่บอกกล่าว
ทงเฮมองอ้อนเล่นเอาคนตัวเล็กหลุดเขินเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เจอทงเฮในโหมดนี้
“บอกให้รู้ไว้ก่อนว่าผมยังไม่ยกโทษให้หรอกนะ...”
คนขี้โมโหแกล้งทำเสียงแข็ง
ทงเฮตีหน้าสลด เกือบหลุดสะอื้นเพราะความผิดหวังไปแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะวงแขนที่กระชับแน่นกับริมฝีปากอิ่มที่เข้ามาคลอเคลียก่อนอ่ะนะ
แหม
ก็นึกว่าจะไม่ได้แอ้มรอบสามซะละ อิ__อิ (ทีตอนแรกล่ะทำเล่นตัว
-_-)
“งั้นผมขอนะครับ” ทงเฮขอ ดวงตาคมฉายประกายร้อนแรงแบบที่ทำให้ฮยอกแจรู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย
หากแต่ถึงจะรู้สึกอย่างนั้น คุณเจ้านายกลับยกสะโพกบดขยี้ช่วงล่างให้ตื่นเร้ารับสัมผัสกันมากกว่าเดิม
ทงเฮครางต่ำ อุ้งมือร้อนบีบเคล้นนวดเฟ้นบั้นท้ายงอนงามเป็นการตอบแทน
“นะครับบอส” เสียงทุ้มกระซิบขออีกหน ฮยอกแจยกยิ้มยั่ว
ก่อนจะกระซิบตอบกลับแผ่วเบา
“อื้อ~ ก็เอาเลยสิ”
สิ้นเสียง ริมฝีปากอิ่มก็ถูกประกบจูบพร้อมร่างของบอสคนสวยที่ถูกคนดูแลหนุ่มโอบอุ้มเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว
50%
แสงแดดยามสายของวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องกว้าง
ปลุกให้ร่างบนเตียงนอนจำต้องลืมตาตื่นอย่างเลี่ยงไม่ได้
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บที่ร้าวไปทั้งร่าง แขนเรียวยันตัวเองกับฟูกนิ่ม
พยายามลุกขึ้นนั่ง
แปลกใจเล็กน้อยกับเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านและเสื้อเชิ้ตตัวใหม่บนร่างกาย
ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากว่าเป็นฝีมือของใคร
ในเมื่อเขาเคยได้รับมันมาก่อนหน้านั้นแล้วครั้งหนึ่ง
“ตื่นแล้วเหรอครับ?”
น้ำเสียงทุ้มจากคนที่เดินเข้ามาในห้องทำให้รอยยิ้มหวานฉายออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ทงเฮชะงักไปนิด แก้มขาวร้อนผ่าวกับภาพที่ได้เห็น
“อื้อ ตื่นแล้ว”
ฮยอกแจพยักหน้า
รอยยิ้มที่ยังไม่ลบเลือนไปทำให้คนมองรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มลอบมองใบหน้าหวานที่แม้จะยังมีร่องรอยของความอ่อนเพลียปรากฏอยู่
หากดวงตาเรียวกลับฉายประกายสดใส
ทรงผมยุ่งเหยิงเล็กน้อยตามประสาคนที่เพิ่งตื่นนอนกับคอเสื้อที่เลื่อนหลุดโชว์หัวไหล่นวลเนียนที่ตอนนี้มีรอยแดงช้ำแต่งแต้มประปราย
มองดูเผินๆ ไม่ต่างจากนางฟ้าตัวน้อยที่ยังคงส่องประกายสว่างไสวแม้จะถูกปีศาจราคะทำให้แปดเปื้อนไปแล้วก็ตาม
น่ารัก...
ยืนมองด้วยสายตาหลงใหลอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่อารมณ์จะสะดุด เมื่อนึกขึ้นมาได้
แล้วทำไมกูจะต้องเปรียบตัวเองเป็นปีศาจด้วยไม่ทราบวะ?
-_-
ทงเฮโคลงหัวไปมากับความคิดที่เริ่มบ้าบอของตน
ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหาคนที่ยังนั่งมองเขาตาแป๋ว ริมฝีปากหยักระบายยิ้มอ่อนโยน
ขณะถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงข้างเจ้านายคนสวย
“ปวดหัวบ้างหรือเปล่าครับ?”
เอ่ยถามพลางแตะหลังมือลงบนหน้าผากมนและพวงแก้มใส
ด้วยกังวลว่ากิจกรรมที่ทำกันแบบโต้รุ่งอาจจะทำให้เจ้านายเขาไม่สบาย หากฮยอกแจก็เพียงแต่ส่ายหน้าพร้อมเบี่ยงตัวหลบสัมผัส
ทงเฮเลิกคิ้ว มองกริยานั้นด้วยความฉงน แต่เพียงครู่เดียว สีเลือดฝาดที่ค่อยๆ
แผ่ไปทั่วแก้มนิ่มก็ทำให้ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มชอบใจออกมา
แบบนี้ยิ่งดู...
น่ารักไปกันใหญ่
“ผมไม่เป็นไร แค่ปวดตัวไปหน่อยเท่านั้นเอง” ร่างบางอ้อมแอ้มหลบสายตาพราวระยับของอีกฝ่าย
“งั้นบอสพักผ่อนอีกหน่อยดีมั้ยครับ”
ทงเฮพูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่ดีกว่า ผมนอนต่อไม่ได้หรอก วันนี้ผมมีนัด”
ฮยอกแจรีบบอก ก่อนจะชะงัก เมื่อจู่ๆ ข้อมือเรียวก็ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้แน่น
“นัดอะไร ที่ไหนกับใครครับ?” ร่างหนายิงคำถามเสียงกร้าว
ฮยอกแจเงียบกริบ มองท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของคนดูแลอย่างงงๆ
“...”
“บอส ผมมีสิทธิ์ต้องรู้นะครับ” ชายหนุ่มพูดซ้ำ
น้ำเสียงจริงจัง คนฟังอ้าปากเหวอ
ใจดวงน้อยเผลอเต้นผิดจังหวะพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวแปลกๆ
อยู่ๆ
ก็รุกมาแบบนี้ อย่าบอกนะว่าสิทธิ์ที่พูดนั่นหมายถึง...
“ผมหมายถึงสิทธิ์ของคนดูแลครับ”
กึก!
“...” ฮยอกแจถึงกับนิ่งไปทันทีที่ได้ยินคำตอบ ดวงตาเรียวค่อยๆ หรี่เล็กลงช้าๆ
แก้มใสพองลมน้อยๆ ใบหน้าหวานบูดสนิท
สิทธิ์...
อะไรนะ?
“ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าหากว่าผมทำให้บอสไม่พอใจ แต่ผมเป็นคนดูแลของบอส ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าบอสไปไหน
ทำอะไร กับใครและมีสิทธิ์ที่จะติดตามบอสไปด้วยทุกที่”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาราบเรียบ
ทงเฮทำหน้านิ่งคล้ายไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูดออกไป แม้ในใจจะตรงกันข้าม
ทั้งที่เขาอาจใช้ผลประโยชน์จากการที่มีสัมพันธ์กับฮยอกแจอ้างสิทธิ์นั้นก็ได้ แต่เขากลับไม่ทำ
ด้วยเพราะทงเฮเองยังไม่มั่นใจว่าฮยอกแจจะจริงจังกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันนี้มากน้อยแค่ไหน
หากฮยอกแจไม่จริงจังเลยและคิดเพียงแค่ต้องการให้เขาปรนเปรอความสุขให้
ทงเฮก็คงจะทำอะไรไม่ได้ นอกจากก้มหน้ายอมรับชะตากรรมต่อไป ยกเว้นเสียแต่ว่าฮยอกแจจะชอบเขาจริงๆ
ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ทงเฮก็คงจะ...
“...”
ดีใจ...
“...”
มาก... แน่ๆ
ป้าบ!
ความคิดเข้าข้างตัวเองที่มาพร้อมกับหมอนใบโตที่ฟาดลงมาเต็มหน้า
“โอ๊ย บอสครับ!” เสียงทุ้มร้องลั่น ฮยอกแจหน้าบึ้ง
ขณะโยนหมอนใส่หน้าทงเฮอีกหน
“ผมต้องไปบ้านเด็กกำพร้าวันนี้และนายก็มีสิทธิ์ตามไปด้วย พอใจรึยังครับ คุณ
คน ดู แล!”
เน้นเสียงตรงคำสุดท้ายด้วยท่าทางขัดใจแบบสุดๆ
ก่อนที่เจ้าตัวจะสะบัดหน้าหนีพร้อมกระเสือกกระสนคลานไปอีกฝั่งของเตียง
พยายามประคองตัวเองเดินตูดบิดเข้าห้องน้ำไป
ท่ามกลางความเหวอของทงเฮที่ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความงุนงง
ปัง!
ก๊อกๆ
“บอสอาบน้ำเองไหวหรือเปล่าครับ ถ้าไม่ไหว ผม...”
เสียงประตูห้องน้ำที่ปิดลงทำให้ทงเฮรีบสลัดความมึนทิ้งและลุกลงจากเตียงมาเคาะประตูห้องน้ำถามด้วยความเป็นห่วง
แต่ทว่าบานประตูที่ถูกกระชากออกพร้อมใบหน้าบึ้งตึงของคนด้านในที่โผล่ออกมาก็ทำให้ทงเฮออกอาการเหวอรอบที่สอง
“ผมอาบน้ำเองได้ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ คุณ คน ดู แล!” ไม่ลืมที่จะเน้นเสียงตรงท้ายประโยคอีกครั้ง ก่อนที่ศีรษะเล็กๆ
นั่นจะหดกลับเข้าไปตามเดิมพร้อมบานประตูที่กระแทกปิดดังสนั่น
ปัง!!
“เฮ้ย!”
ลมที่ตีกลับมาอย่างแรงทำเอาคนดูแลสุดหล่อถึงกับผงะ
มือใหญ่ยกขึ้นลูบดั้งจมูกของตัวเองที่เกือบยุบเข้าไปด้วยอาการตระหนก
เป็นอะไรของเขาวะ?
ยืนงงกับความแปรปรวนทางอารมณ์ของเจ้านาย
ก่อนจะรีบลี้ภัยไปรอนอกห้องด้วยใจสั่นระทึก รอบแรกหมอน รอบสองประตู
รอบสามจะโดนอะไรต่อยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ โชคดีที่ไม่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ไม่งั้นล่ะก็
ได้กู้เงินไปทำจมูกแน่ๆ ไอ้ทงเฮเอ๊ย
XXXXXXXX
รถคันหรูแล่นฉิวอยู่บนท้องถนนที่ค่อนข้างโล่ง
จุดหมายคือบ้านเด็กกำพร้าที่อยู่นอกกรุงโซล
คนดูแลรูปหล่อเหลือบตามองคนที่นั่งหลับอยู่ด้านข้างคนขับเป็นระยะ แววตาฉาบไปด้วยรอยยิ้มของความเอ็นดูอย่างปิดไม่มิด
ใครจะรู้ว่าอี ฮยอกแจ คนที่หลายคนต่างก็ตั้งสมญานามให้ว่า ‘มารร้าย’ จะแอบมีนิสัยรักเด็กอยู่ในตัว
แม้แต่ทงเฮยังไม่เคยคาดคิดเลยเหอะ
ถ้าไม่เป็นเพราะภาพคุณเจ้านายของเขาที่เดินเลือกของเล่นและเสื้อผ้าสำหรับเด็กด้วยความกระตือรือร้นแถมยังเอาแต่พึมพำอยู่ตลอดว่า
“เด็กๆ จะชอบหรือเปล่าน้า”
มันยังคงติดอยู่ในหัวสมอง ทงเฮก็คงไม่ยอมเชื่อเด็ดขาดว่าคนอย่างฮยอกแจจะทำอะไรดีๆ
แบบนั้นกับเขาก็เป็น
“หึ” เผลอตัวฉีกยิ้มกว้างเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
เมื่อนึกถึงมุมน่ารักของร่างบางที่ได้เห็นเองกับตา
หันไปมองตัวเลขของไฟจราจรสีแดงที่บอกว่ายังเหลืออีกตั้งหลายนาทีกว่าจะไฟเขียว
ก่อนจะหันกลับมาหยิบเสื้อคลุมตรงเบาะหลังมาคลุมให้กับคนที่หลับปุ๋ยตั้งแต่รถยังไม่ออกจากกรุงโซล
เข้าใจว่าคงเป็นเพราะอ่อนเพลียกับกิจกรรมกลางคืนอยู่ไม่น้อย
ก็นะ
เล่นควบเองคนเดียวตั้งสามรอบ แถมพอเขาจะหยุดให้พัก เจ้าตัวก็ไม่ยอมซะนี่ เอาแต่ยั่วเอาแต่ท้าทายอยู่นั่น
กว่าจะได้นอนกันก็เกือบรุ่งสาง เซ็กจัดจริงๆ ให้ตาย
แอบว่าให้เขาในใจ
แต่พอหลุบตามาเห็นริมฝีปากอวบอิ่มล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า
ทงเฮก็อดก้มลงไปขโมยจูบไม่ได้ หนำซ้ำกดย้ำอยู่อย่างนั้นตั้งหลายครั้ง
จนกระทั่งรู้สึกเจ็บแปลบตรงริมฝีปากล่างขึ้นมากะทันหัน
“โอ๊ย!”
“ทำอะไรไม่ทราบครับ คุณคนดูแล!”
เจ้าของปากหวานฉ่ำที่บัดนี้ลืมตามาจ้องหน้าเขาสะบัดเสียงถามด้วยสีหน้ากระเง้ากระงอด
ทงเฮกุมปากตัวเองไว้ รู้สึกเก้อเขินนิดๆ
ที่ถูกจับได้แถมยังโดนกัดปากเป็นการลงโทษอีก เขาก็ว่าเขาไม่ได้จูบแรงนะ
จะรีบตื่นทำไมก็ไม่รู้ -.-
“ก็... จูบไงครับ” จะหาข้ออ้างแก้ตัวอะไรก็ไม่ได้
เพราะหลักฐานมันมัดตัวจนดิ้นไม่หลุดแล้ว ทงเฮเลยต้องตอบไปตามตรง หวั่นใจเล็กๆ
ว่าจะถูกต่อว่าติติง แต่เหมือนสวรรค์จะเป็นใจ เพราะนอกจากคุณคนดูแลจะไม่ถูกด่าแล้ว
เขายังมีโอกาสได้เห็นริ้วสีแดงแผ่กระจายทั่วแก้มใสอีกต่างหาก
อื้อหือ น่ารักสัดๆ
“แล้วจูบทำไม ใครอนุญาต!” ฮยอกแจตวาดกลบอาการเขิน เสียงสั่นใจสั่นไปหมด
จากที่ยังเคืองเรื่องที่พูดกันเมื่อเช้า
ตอนนี้กลายเป็นว่าเขินจนอยากจะโขกหัวลงกับคอนโซลรถ
ใครสั่งใครสอนให้ทงเฮเอาหน้าหล่อๆ มาใกล้ขนาดนี้ แล้วดูเมื่อกี้ทำอะไร
ขโมยจูบตอนเขาหลับ โหดมาก ทำกันได้ลงคอ -////////-
“ไม่มีครับ แต่ตอนเอาเสื้อคลุมให้ เห็นบอสหลับแล้วน่ารักมาก ก็เลย...” ทงเฮพูด นัยน์ตาพราวระยับ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ปรากฏทำเอาฮยอกแจออกอาการเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
“บ... บ้า!
ฉวยโอกาส ไฟเขียวแล้วรีบขับรถต่อไปเลย!”
ว่าเสียงดังพร้อมกับดันคนตัวโตให้กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองดีๆ ทงเฮยิ้มกว้าง
ปรายตามองคนที่ซ่อนใบหน้าของตัวเองไว้หลังเสื้อตัวใหญ่อย่างนึกขำ
ทีตอนรุกเขาล่ะไม่เขิน แต่พอโดนเขารุกบ้าง เขินใหญ่เลยแฮะ
น่ารักดีชะมัด
XXXXXXXX
กว่าจะมาถึงบ้านเด็กกำพร้า พระอาทิตย์ก็เคลื่อนคล้อยใกล้ลับขอบฟ้าเต็มทีแล้ว
ทงเฮปลุกคนขี้เซาที่หลับสนิทมาตลอดทาง ก่อนจะช่วยกันขนข้าวของเด็กเล่นลงจากรถ
ประหลาดใจนิดหน่อยที่เห็นร่างบางทำตัวเหมือนคุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมที่นี่ดีอยู่แล้ว
ซึ่งก็ไม่ผิดคาด เพราะเพียงแค่เขาเดินไปกดออดหน้าบ้าน ครู่เดียวเด็กชายเด็กหญิงตัวน้อยๆ
ก็พากันวิ่งกรูออกมารุมล้อมเจ้านายของเขาด้วยความดีใจ
ท่าทางเหมือนจะรู้จักสนิทสนมกันพอสมควร
“ผมช่วยครับ”
“อ้าว คุณ!”
หันไปมองเจ้าของเสียงที่เข้ามาช่วยเขาขนของแล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความแปลกใจ
จินกิยิ้มกว้างอย่างคนอารมณ์ดี ขณะเดินนำทงเฮเข้าไปในบ้าน
“คุณมาตอนไหนน่ะ?”
ทงเฮถามอย่างสงสัย
“ก่อนหน้าคุณเมื่อกี้เองครับ
ว่าแต่คุณคืนดีกับพี่ฮยอกแจแล้วเหรอครับ?” จินกิถามยิ้มๆ แววตาคล้ายรู้ทัน
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ
บอสยังไม่ยกโทษให้ผมเลย” ทงเฮว่าพลางเกาหัวอย่างเก้อๆ ยังไม่ยกโทษให้
แต่ก็ล่อกันไปหลายยกแล้วอ่ะนะ -.-
“หืม ยังไม่หายโกรธงั้นเหรอครับ?” จินกิเลิกคิ้ว ด้วยพอรู้จักนิสัยของรุ่นพี่ดี คนอย่างฮยอกแจ
ถ้ายังโกรธอยู่จริงๆ ไม่มีทางให้ร่างหนาเข้าใกล้ได้ขนาดนี้แน่นอน เอ
สงสัยว่าทงเฮจะโดนแกล้งให้ตามใจซะแล้วล่ะมั้ง คึคึคึ
“ครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้บอสหายโกรธ” ทงเฮพูดอย่างกังวล ตอนแรกก็นึกว่าฮยอกแจอาจหายโกรธเขาบ้างแล้ว
(เพราะยอมให้กินได้หลายรอบ)
แต่ไอ้ตอนที่โดนกระแทกประตูปิดใส่หน้านี่มันทำให้เขาชักไม่มั่นใจซะแล้วสิว่าคุณเจ้านายจะยอมยกโทษให้เขาง่ายๆ
อย่างที่คิดไว้แต่แรก ตกลงเอาไง ตามอารมณ์แม่คุณไม่ทันจริงๆ
ยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
ผิดกับคนฟังที่เอาแต่ยิ้มกริ่ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องห่วง
พี่ฮยอกแจไม่เคยโกรธใครนานอยู่แล้ว เดี๋ยวก็หาย”
จินกิโน้มตัวเข้าไปกระซิบใกล้ๆ ด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ทงเฮหัวเราะเบาๆ
ในใจหวังให้เป็นอย่างที่คนตรงหน้าพูด
“คุยกันมานาน คุณยังไม่รู้จักผมเลยสินะ
ผมชื่อจินกิครับ... อี จินกิ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่ฮยอกแจ”
ชายหนุ่มแนะนำตัว
“ลูกพี่ลูกน้อง?” ไม่เห็นไอ้คยูเคยบอกเลยว่ามีลูกพี่ลูกน้องด้วย
ทงเฮสงสัย
“ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งแม่ของพี่ฮยอกแจน่ะครับ
เลยไม่สนิทสนมกับทางฝั่งคุณฮีชอลคุณคยูฮยอนซักเท่าไหร่”
เหมือนจินกิจะรู้ว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มจึงรีบอธิบายต่อ ทงเฮนิ่งฟังเงียบๆ
ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางพลางลอบถอนใจเบาๆ
โล่งอก
ถ้าเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง ไม่ใช่อะไรที่เกินเลยมากกว่านั้นก็แล้วไป
“คุณทงเฮถอนหายใจทำไมครับ?” จินกิที่สังเกตเห็นเอ่ยถามทำเอาร่างหนาชะงักพร้อมกับคำถามคาใจผุดขึ้นมาในหัว
เออ แล้วกูจะโล่งอกทำไมวะ? = =
“อ่า เปล่าครับ ไม่มีอะไร” หันไปส่งยิ้มกลบเกลื่อนให้อีกฝ่าย
ก่อนจะเหลียวมองร่างบางที่กำลังหัวเราะร่าอยู่กลางกลุ่มเด็กๆ
“น่ารักดีนะครับ”
จินกิที่มองตามเอ่ยขึ้น
“ครับ
ผมเพิ่งเคยเห็นบอสหัวเราะอย่างนี้เป็นครั้งแรก” ทงเฮพูดบ้าง
จินกิยิ้ม
“พี่ฮยอกแจชอบเด็กครับ ความจริงเรารับอุปการะเด็กกำพร้าเยอะพอสมควร
แต่เหมือนพี่ฮยอกแจจะชอบที่นี่มาก ก็เลยมาบ่อยกว่าที่อื่น แปลกใจใช่มั้ยล่ะครับที่เห็นพี่ฮยอกแจในมุมแบบนี้”
จินกิหันมามองทงเฮที่เงียบไปกะทันหัน
ร่างหนายืนนิ่ง
ความรู้สึกผิดที่เคยมองร่างบางในด้านลบตีตื้นเข้ามาในอกจนพูดอะไรไม่ออก
ทั้งที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้จักฮยอกแจดีเลยแม้แต่น้อย
แต่กลับตัดสินทุกอย่างจากสิ่งที่ได้เห็นเพียงภายนอก แถมยังเข้าใจอะไรผิดๆ
พูดจาให้อีกฝ่ายเสียใจ เทียบกันแล้วคนที่สมควรโดนต่อว่า มันควรจะเป็นเขาต่างหาก
นึกมาถึงตรงนี้แล้ว
ทงเฮก็อดถอนหายใจแรงๆ ไม่ได้ รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดมากอย่างไม่น่าให้อภัย
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แม้จะไม่รู้ว่าฮยอกแจจะหายโกรธและจะยอมยกโทษให้หรือเปล่า
แต่ยังไงเขาก็อยากจะลองขอโทษดูอีกซักครั้ง
“คุณจินกิครับ”
“ครับ?”
“ตอนผ่านเข้ามาทางเข้าหมู่บ้าน ผมเห็นเหมือนมีชุมนุมอะไรซักอย่าง
คุณพอจะรู้มั้ยครับว่าเค้าทำอะไรกัน” เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
จินกิมุ่นคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนจะร้องอ๋อออกมา
“อ๋อ เป็นงานเทศกาลประจำปีของหมู่บ้านน่ะครับ งานเริ่มเย็นวันนี้นี่เอง
คุณทงเฮจะอยู่เที่ยวก่อนกลับโซลก็ได้นะครับ ผมเองก็ว่าจะลองเที่ยวดูซักหน่อยเหมือนกัน” จินกิชวน ทงเฮแย้มยิ้มกว้าง เพราะตรงกับที่เขาต้องการพอดิบพอดี
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ ผมคิดว่าบอสน่าจะชอบ”
เอ่ยปากพูดพลางเหลือบตามองคนที่ยังเล่นกับเด็กๆ อย่างสนุกสนาน
“เอ๋....” จินกิลากเสียงยาว นัยน์ตามีแววรู้ทัน “งั้นก็ค้างที่นี่ซักคืนดีมั้ยครับ”
“หือ?” ทงเฮเลิกคิ้วด้วยความฉงน
“ก็กว่าจะเที่ยวเสร็จก็คงกินเวลาหลายชั่วโมง แล้วจะให้ขับรถกลับโซลตอนดึกๆ
ผมคงขับไม่ไหวหรอกครับ มันอันตรายเกินไป อีกอย่างถ้าเกิดคุณยายรู้เข้าว่าผมพาหลานท่านตะลอนไปไหนไกลๆ
เดี๋ยวผมมีหวังโดนเฉดหัวออกจากกองมรดกกันพอดี เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับ
เดี๋ยวผมไปบอกให้พวกพี่ๆ เค้าจัดห้องให้”
จินกิพูดยืดยาวพลางรีบรวบรัดมัดมือชกเองเสร็จสรรพ
ชายหนุ่มยกมือขึ้นตบบ่าทงเฮที่กำลังยืนงงกับท่าทางกระตือรือร้นจนเกินเหตุของตัวเอง
“อ้อ แล้วก็พี่ฮยอกแจชอบดอกไม้จำพวกสีขาวนะครับ ถ้าคุณทงเฮอยากได้
ตรงหัวมุมถนนตรงโน้นจะมีร้านขายดอกไม้อยู่ร้านหนึ่ง แต่ว่าวันนี้หมู่บ้านมีงาน
เค้าน่าจะปิดเร็วหน่อย ไม่รู้ว่าไปตอนนี้จะยังทันมั้ย ถ้ายังไงรีบหน่อยก็ดีนะครับ” กระซิบบอกอย่างหวังดี
ก่อนจะผละเข้าไปในตัวบ้านปล่อยให้ทงเฮยืนประมวลผลคำพูดของตัวเองเพียงลำพัง
“ดอกไม้สีขาวงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ดวงตาคมเหลือบแลไปทางร่างบางที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะหันมาสนใจเขา
ก่อนจะตัดสินใจได้ในทันที
เอาวะ
ลงทุนขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ผลล่ะก็ กูจะยอมให้ปล้ำรอบสองเลยเอ้า!
XXXXXXXX
“โอกาสหน้าไว้มาอุดหนุนใหม่นะจ๊ะพ่อหนุ่ม”
“ขอบคุณมากนะครับ”
ทงเฮโค้งตัวให้คุณป้าเจ้าของร้านดอกไม้
ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางสถานที่จัดงานของหมู่บ้านด้วยความเร่งรีบ
พระอาทิตย์ที่ตกดินไปนานแล้วทำให้บรรยากาศรอบตัวเขาในยามนี้มืดสลัว ชายหนุ่มก้มมองช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือพลางนึกขอบคุณคุณป้าคนเมื่อกี้อีกครั้งที่ยอมเลื่อนเวลาปิดร้านและช่วยจัดดอกไม้ให้ตามที่เขาขอร้อง
ไม่รู้ว่าคนรับจะชอบมันอย่างที่เขาหวังไว้หรือเปล่า
แต่ถึงจะไม่ชอบ เขาก็จะไม่ยอมแพ้ ยังไงก็จะต้องขอโทษในทุกๆ
เรื่องที่เขาเข้าใจผิดให้ได้ และจะทำให้บอสยิ้มให้เขาเหมือนเมื่อตอนเช้าให้ได้เลย! #มุ่งมั่น
“คุณทงเฮครับ!”
เดินฝ่าฝูงชนตามหาคนที่อยากเจอไปทั่ว
กระทั่งได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อตัวเองอยู่แว่วๆ ทงเฮหันขวับ ริมฝีปากหยักแย้มออกเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าเป็นจินกิกำลังเดินตรงเข้ามาหา
“คุณหายไปนานมากเลยนะครับ ผมตามหาคุณซะทั่วเลย”
“ขอโทษครับ แล้วบอสล่ะครับ?” ทงเฮกล่าวขอโทษ
ก่อนจะรีบเอ่ยถามหาใครอีกคนอย่างไม่รอให้เสียเวลา
จินกิเหลือบตามองดอกไม้ในมือเขาพร้อมอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ทางนี้ครับ” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยพลางเดินนำไปอีกทาง
ทงเฮรีบตามไป ก่อนจะนิ่วหน้า เมื่อหนทางที่จินกิพาไปนั้น
ห่างออกมาจากสถานที่จัดงานพอสมควร แถมยังเป็นทางขึ้นเขาที่ทั้งมืดและเปลี่ยวจนไม่มีใครกล้าผ่านมา
“คุณจินกิครับ ทำไมทางนี้มัน...”
“เดี๋ยวจะมีการแสดงดอกไม้ไฟครับ”
จินกิหันมาตอบก่อนที่เขาจะพูดจบ “ผมพาพี่ฮยอกแจมา เพราะเด็กๆ
บอกว่าถ้าอยู่บนนี้จะเห็นได้ชัดกว่า”
“อ่อครับ” ทงเฮพยักหน้า
แม้ในใจจะเริ่มกังวลเพราะสถานที่บนเขาแบบนี้ดูไม่เหมาะที่จะอยู่ตามลำพังในตอนกลางคืนเลยแม้แต่น้อย
แต่เจ้านายของเขากลับถูกปล่อยให้นั่งอยู่คนเดียว ถ้าเกิดโดนคนอื่นฉุดไปจะทำยังไง!
คิดแล้วก็อดรู้สึกโมโหคนตรงหน้ามาซะอย่างนั้น
“อ่า เดินไปอีกนิดก็ถึงแล้วล่ะครับ แต่ว่าคุณทงเฮไปเองได้มั้ยครับ
พอดีผมอยากจะเข้าห้องน้ำซักหน่อย” อยู่ๆ
จินกิก็หันกลับมาพร้อมสีหน้าลำบากใจ ทงเฮชะงัก
ความไม่พอใจที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วทำให้ชายหนุ่มชักสีหน้าใส่อีกคนอย่างไม่คิดรักษามารยาท
“ก็ได้ครับ” ตอบแค่นั้น
ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปตามทางด้วยความหงุดหงิดระคนเป็นห่วงใครอีกคนที่กำลังรออยู่
โดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่ถูกทิ้งอยู่ด้านหลัง
เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง
สภาพอากาศบนเขาเย็นชื้นตรงข้ามกับร่างหนาที่กำลังย่ำเท้าเดินขึ้นเขาด้วยความรีบร้อน
เสียงสบถหยาบดังขึ้นเบาๆ เมื่อระยะทางที่กำลังเดินไปไกลกว่าที่คิด
นึกฉุนจินกิขึ้นมาเป็นระลอกสอง มีหรือ เอาพี่ชายตัวเองมาทิ้งไว้บนเขาคนเดียวดึกๆ
ดื่นๆ แบบนี้ ถ้าฮยอกแจโดนใครฉุดไปทำมิดิมิร้ายจริงๆ ล่ะก็ ทงเฮไม่เอาจินกิไว้แน่ๆ
ฮึ่ม!
ความห่วงใยที่ก่อตัวขึ้นในอกทำให้ทงเฮจำต้องกัดฟันเดินต่อไป
มือใหญ่กำช่อดอกไม้ไว้แน่น เหงื่อไหลซึมเต็มหลังไปหมด
เจอหน้าจะด่าดีป่ะวะ
ให้กูถ่อสังขารขึ้นมาง้อถึงบนเขาเนี่ย ก็คิดได้เนอะแม่คุณ -*-
บ่นงึมงำๆ
ไปตลอดทาง ก่อนจะได้ยินเสียงเพลงอึกทึกจากงานเทศกาลดังแว่วมาแต่ไกล พร้อมกับเนินหญ้าโล่งๆ
และแผ่นหลังของใครคนหนึ่งค่อยๆ ปรากฏสู่สายตา
“บอสครับ”
เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาคนที่กำลังเหม่อเผลอสะดุ้งน้อยๆ
ใบหน้าหวานรีบหันมามองต้นเสียงที่ตอนนี้เดินมาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
เขาด้วยสีหน้าโล่งอก ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอิ่มถูกกัดฉับ
เพราะความน้อยใจที่จู่ๆ ก็เอ่อล้นขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าของคนดูแล
“หายไปไหนมา” ร่างบางถามเสียงสะบัดนิดๆ เล่นเอาทงเฮใจเสีย
ด้วยเกรงว่าจะทำให้เจ้านายโมโหมากเข้าไปอีก แต่พอมองเห็นแก้มใสที่พองลมจนป่อง
บ่งบอกอาการงอนอย่างเด่นชัดแล้ว ทงเฮก็ถึงกับหลุดรอยยิ้มเอ็นดูออกมาไม่รู้ตัว
“รู้มั้ยว่าผมรอนายตั้งนาน อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะเที่ยวงานด้วยกัน แต่นายกลับหายไป...” ท้ายเสียงแผ่วไปคล้ายรำพึงกับตัวเอง ใบหน้าหวานหมองลงจนทงเฮใจหายวูบ
เขาเขยิบเข้าไปหาพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้ ฮยอกแจชะงักไปนิด คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความงุนงง
“อะไร?” เสียงหวานถาม
หากสายตากลับจ้องมองช่อดอกไม้ตรงหน้าเป็นประกาย
“ดอกไม้ครับ” ทงเฮตอบ
“รู้แล้วว่าดอกไม้ แต่ให้ผมเหรอ?” คนถามน้ำเสียงตื่นเต้น
มือเรียวรับช่อดอกไม้เล็กๆ ไปถือไว้ ก่อนจะค่อยๆ
จรดปลายจมูกลงบนกลีบดอกกุหลาบและดอกลิลลี่สีขาวที่ถูกจัดแซมด้วยดอกไฮเดรนเยียและลูกสวอนแพลนท์
ฮยอกแจหลับตาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้สดอย่างชอบใจ
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนแย้มยิ้มน่ารัก
ขณะเงยหน้าขึ้นสบตากับทงเฮที่กำลังเกาท้ายทอยตัวเองอย่างเขินๆ
“คือผม...”
“??”
“ผมอยากขอโทษบอสครับ” ทงเฮพูดพลางมองฮยอกแจที่ทำตาโตด้วยความประหลาดใจ
“ขอโทษผม?”
“ครับ ผมอยากขอโทษบอสกับทุกเรื่องที่ผมทำให้บอสไม่พอใจ”
“...”
“ผมรู้ว่าผมทำผิดพลาด ผมมองบอสในแง่ลบมาตลอด ผมเข้าใจผิดและขัดใจบอส
ทำให้บอสหงุดหงิดอยู่บ่อยๆ ผมขอโทษนะครับ” ทงเฮเอ่ยเสียงอ่อน
กระแสเสียงคล้ายอ้อนวอนอยู่ในทีทำเอาคนฟังแก้มร้อนวูบวาบ
ทิฐิในตัวลดลงแทบเป็นศูนย์
“นายเข้าใจผมผิดตั้งหลายเรื่องนะ”
เอ่ยเสียงเบาพลางซุกจมูกลงกับดอกไม้ในมือ ซ่อนรอยยิ้มหวานเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“ครับ ผมขอโทษครับ” ทงเฮยอมรับอย่างง่ายดาย ฮยอกแจพยักหน้าคล้ายไม่ถือสา
“ผมเองก็ต้องขอโทษนายเหมือนกันที่ทำให้ลำบากใจหลายๆ อย่าง” ร่างบางยอมเอ่ยปากอย่างไม่คิดอะไร
แต่กลับทำให้ทงเฮเบิกตามองอย่างไม่เชื่อหู ฮยอกแจมองอาการนั้น ก่อนจะอมยิ้มขำ เขาเองก็ใช่ว่าจะหยิ่งไปเสียทุกเรื่องซักหน่อย
“ขอโทษที่ตบยัยนั่น ผมรู้ว่านายคงไม่พอใจ”
คนพูดหันมามองทงเฮเต็มตา
“ครับ แม่ผมสอนไม่ให้ผมทำร้ายผู้หญิง”
ทงเฮบอกหน้าตาเฉย ฮยอกแจทำปากยื่นพลางมองทงเฮตาคว่ำ
“ขอโทษทีที่มาดามไม่ได้สอนผมแบบนั้น!”
ว่าเสียงเง้างอน ขณะที่คนฟังก็หัวเราะหึในลำคออย่างขบขัน
“ผมแค่ทนฟังยัยนั่นใส่ร้ายนายไม่ได้
แล้วก็ปล่อยให้คนอื่นเข้าใจนายผิดไม่ได้ ผมไม่รู้หรอกว่านายทนได้ยังไง
แต่ผมทนไม่ได้จริงๆ” ฮยอกแจพูด
ดวงตาทอดมองลงไปยังเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยผู้คนในงานมากมาย
โดยไม่ได้สังเกตว่าคนข้างๆ เขาตอนนี้กำลังอึ้งไปกับคำพูดที่ทำให้หัวใจแกร่งเต้นกระหน่ำจนคล้ายว่ามันกำลังจะหลุดออกมานอกอก
ดวงตาคมจับจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างของร่างบาง
ความอ่อนโยนฉายชัดจนทำให้คนที่หันกลับมารู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน
“บอสรู้ได้ยังไงครับว่าผมไม่ได้เป็นแบบที่เขากล่าวหา”
ทงเฮถามยิ้มๆ ฮยอกแจย่นจมูกใส่
“จินกิสืบมาให้ จะให้ผมไม่รู้ประวัติของคนที่จะมาดูแลผมเลยได้ไง
ใช่มั้ยล่ะ?”
“อย่างนี้นี่เอง” ทงเฮพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะสบตากับฮยอกแจอีกครั้ง
“งั้นก็... ขอบคุณมากนะครับ”
เอ่ยเสียงนุ่มแบบที่ทำให้คนฟังเขินจนอยากจะละลายหายตัวไปเสียตรงนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก”
ฮยอกแจอ้อมแอ้มตอบพลางแสร้งก้มลงดมดอกไม้แก้เขิน ทงเฮยิ้มกว้าง เหมือนความรู้สึกค้างคาที่เคยมีต่อกันทั้งหมดกำลังจะหายไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าเพียงแต่ว่าเขาไม่นึกถึงเรื่องที่ฮยอกแจเปลือยท่อนบนที่ผับได้ขึ้นมาอ่ะนะ -_-
“แล้วเรื่องที่ผับวันนั้นล่ะครับ?”
“หืม?” ฮยอกแจทำหน้างง ทันทีที่ได้ยินคำถามห้วนๆ
จากอีกฝ่าย ทงเฮตีหน้าขรึม
“วันที่บอสออกมาจากห้องนั้น”
เสียงทุ้มเน้นคำว่าห้องนั้นคล้ายจะพยายามให้ฮยอกแจจำได้
ดวงหน้าหวานมีแววครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ฮยอกแจจะนึกได้
“ที่นายตามผมไปที่ผับอ่ะนะ?”
“ครับ?” ร่างหนาทำเสียงเข้ม
ฮยอกแจมองคนที่มีท่าทีไม่พอใจอย่างนึกขำ
“นายอยากให้ผมเล่าเหรอ?” เอียงคอถาม ท่าทางเหมือนไม่อยากเล่าเท่าไหร่
ทงเฮชักสีหน้า ก่อนจะหลุดเสียงแข็งออกมารอบสอง
“ผมอยากรู้”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม” ฮยอกแจแกล้งว่า
ทงเฮชะงัก ถ้อยคำที่เหมือนกับเป็นคำปฏิเสธ มันทำให้เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาดื้อๆ
แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่รอยยิ้มหวานและสัมผัสของมืออุ่นที่เอื้อมมากุมมือเขาไว้จะสลายความรู้สึกนั้นออกไป
“แต่เพื่อตอบแทนที่นายซื้อดอกไม้มาให้ ผมจะบอกให้ฟังก็ได้” พูดจบก็ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
ท่าทางที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทำเอาทงเฮชักอยากจะเข้าไปฟัดคนน่ารักให้หายทะเล้นซักทีสองที
ดูเอาเห้อ คนเครียดแทบตาย ยังอุตส่าห์แกล้งกันได้ลงคอ
“เรื่องวันนั้น มันไม่มีอะไรมากหรอก ผมแค่ไปจัดการคนที่วางยาผมเท่านั้นเอง” ฮยอกแจพูด
“หมอนั่นชื่อยูน ชียุน เขาเป็นคนที่แอบใส่ยาปลุกเซ็กลงในแก้วเหล้าผม
จำได้มั้ยวันนั้นที่ผมให้คุณมารับ” หันไปถามคนข้างๆ
ทงเฮพยักหน้า เขายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี
“อืม นั่นแหละ เพราะหมอนั่นวางยาผม ผมเลยต้องไปเพื่อเอาคืน ที่นายเห็นผู้ชายหลายคนในห้องน่ะ
ไม่ใช่ของผมหรอก ผมจ้างไปให้หมอนั่นต่างหาก”
พูดพลางหัวเราะแผ่วเบาเล่นเอาทงเฮขนลุกซู่
อื้อหือ
หัวเราะน่ากลัวสัด สรุปว่าจะเป็นนางมารหรือนางฟ้าครับ กูขอถาม
“แต่จะว่าไป ถ้าไม่เป็นเพราะชียุน เราก็คงไม่ได้เจอกันหรอก รู้มั้ย?” ร่างบางหันมายิ้ม แววตามีเลศนัยแปลกๆ ทงเฮเงียบ ชักรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาตงิดๆ
“นายคงจำผมไม่ได้หรอก แต่ผมน่ะจำได้ดีเชียวแหละ”
“จำ... อะไรครับ?” ทงเฮถามพลางสูดลมหายใจลึก
เขากำลังลุ้นกับคำตอบที่จะได้ยิน พูดเหมือนเคยเจอกันมาก่อนแบบนี้ อย่าบอกนะว่า...
จุ๊บ
“ผมไม่บอกหรอก นายจำไม่ได้เอง ช่วยไม่ได้”
ยื่นหน้ามาจูบเขา
ก่อนจะดึงตัวเองกลับไปพร้อมหัวเราะเสียงใส ทงเฮอึ้ง
ดวงตาคมหรี่มองร่างบางที่ยิ้มเยาะเย้ยเขา รู้สึกเสียเซลฟ์นิดๆ
ที่โดนหลอกให้หวังกับคำตอบ แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากหยักกลับแสยะยิ้มออกมา
ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะชะโงกเข้าไปหาฮยอกแจอย่างมาดร้าย
“บอสเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ” ร่างหนากระซิบพลางหลุบตามองเรียวปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันอย่างลืมตัว
ฮยอกแจเงียบ ก้อนเนื้อในอกเต้นโครมครามเพราะตระหนกกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนดูแล
ท่าทางที่เหมือน...
ราชสีห์ที่กำลังคุกคามไล่ต้อนเหยื่อของตัวเอง
และตัวเขาก็คือเหยื่อที่ว่า...
“ข... เข้าใจผิดอะไร?” ฮยอกแจถาม ตามองคนที่โน้มริมฝีปากเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
จนกระทั่งมันแนบติดกัน ก่อนที่สัมผัสอ่อนโยนจะค่อยๆ เคลื่อนไปทั่วกลีบปากนุ่มพลางค่อยๆ
ดูดดุนอย่างแผ่วเบา...
บดเบียดอย่างนุ่มนวล...
...และอ่อนหวานเสียจนหัวใจดวงน้อยสั่นไหว
เปลือกตาบางค่อยๆ
ปิดลงช้าๆ ริมฝีปากอิ่มขยับตอบรับรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ด้วยความเต็มใจ ลำคอระหงส์ส่งเสียงครางอื้ออึง
ยามลิ้นร้อนสำรวจทั่วโพรงปากอุ่นพลางเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็ก
ดูดรัดเสียจนร่างบางสิ้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ปล่อยให้ช่อดอกไม้ร่วงหล่นตกลงไปบนพื้นหญ้าสีเขียว
“อื้ม...”
เนิ่นนานที่เสียงจูบแลกลิ้นดังสะท้อนในความเงียบ
เรือนร่างของคนที่ตัวเล็กกว่าตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดให้ขึ้นมานั่งบนตักหนา
โดยที่แผ่นหลังบางแนบชิดติดกับแผงอกกว้าง มือเรียวสอดขยุ้มกลุ่มผมหนา
ความวาบหวิวแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย
เมื่ออีกฝ่ายสอดมือเข้าใต้ร่มผ้าเขาพร้อมลูบไล้ไปทั่ว
ก่อนจะหยุดปลายนิ้วไว้ที่ยอดอกที่กำลังชูชันท้าทายให้ต้องลงแรงบีบขยี้มันอย่างสนุกมือ
“ฮ... อ๊า...”
ทันทีที่ริมฝีปากหลุดออกจากกัน
เสียงหวานก็ครางระงมอย่างไม่เกรงใจใคร
กายบางบิดเร่าเพราะความเสียวซ่านจากฝ่ามือร้อนที่กำลังขยับเสียดสีกับช่วงล่างที่ถูกปลุกให้ตื่นตัว
ปลายจมูกโด่งซุกลงกับซอกคอขาว พรมจูบฝากรอยรักเอาไว้ แต่เหมือนจะไม่หนำใจ
มือหนาจึงไล่ปลดกระดุมเสื้อของฮยอกแจจนหมด ดึงรั้งจนมันตกร่นลงมาคาอยู่ตรงข้อศอก
เปิดเผยลาดไหล่นวลเนียน
เพิ่มพื้นที่ให้ริมฝีปากหยักสวยมีโอกาสได้ประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้จนทั่ว
“อื้อ... ทงเฮ~”
เงยหน้าขึ้นสบกับลูกปัดสีสวยที่ถูกเคลือบด้วยหยดน้ำสีใส
จับมือเล็กที่กำลังลูบใบหน้าเขาแผ่วเบาให้พลิกหงายพร้อมกดจูบลงไปเบาๆ
“ครับ?” รับคำพลางเผยรอยยิ้มหล่อไปให้คนมองใจสั่นเล่น
ดวงหน้าหวานแดงก่ำเต็มไปด้วยความปรารถนา ยั่วยวนอารมณ์เขาให้แตกกระเจิงได้ดีนัก
ฮยอกแจไม่ได้พูดอะไรอีก มีเพียงลิ้นเล็กที่ถูกส่งออกมาทักทายเขาเท่านั้น
ใช่
เท่านั้น... แต่มันกลับทำให้ทงเฮอดใจไม่ไหว
ประกบปากบดจูบหนักหน่วงจนร่างบางครางประท้วง
ก้อนนุ่มนิ่มที่นั่งทับอยู่บนหน้าขายิ่งเร่งเร้าให้ไฟในกายเขาลุกโหมรุนแรง
“อื้อ~”
“บอสครับ...” กระซิบเรียกคนบนตักเสียงแหบพร่า
“หือ... อ๊ะ...”
“จะเป็นอะไรมั้ย... ถ้าคืนนี้บอสจะไม่ได้ดูดอกไม้ไฟ”
เอ่ยถาม ก่อนจะกลั้นใจรอคำตอบ ดวงหน้าหวานเหลียวมองเขาแว่บหนึ่ง
ก่อนที่เจ้าตัวจะทำให้หัวใจแกร่งเต้นกระหน่ำรุนแรงพร้อมสติและความยับยั้งชั่งใจที่ปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยการผละออกไปนอนโก่งโค้งโชว์บั้นท้ายขาวพร้อมสายตาที่ทอดมองมาอย่างเย้ายวน
“ไม่เป็นไร มาเถอะ” ฮยอกแจเรียก น้ำเสียงพร่าหวิวชวนให้กายหนาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
ซึ่งก็หมายความตามนั้น...
ทงเฮควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
“อ๊า~~!!”
มือใหญ่เอื้อมจับสะโพกกลมกลึงไว้มั่น
ลำตัวแกร่งทาบทับคนด้านล่างพร้อมๆ
กับความเป็นชายที่ชำแรกเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนรวดเดียวจนร่างบางสั่นเทิ้ม มือเล็กเผลอขยุ้มช่อดอกไม้ใกล้ๆ
ความเจ็บเสียดและความเสียวสาดซัดเข้ามาพร้อมกันอย่างไม่ทันตั้งตัว
“บอสครับ” ทงเฮกัดฟันแน่น
ผนังนุ่มตอดรัดเขารุนแรงจนลูกชายเขาปวดหนึบไปหมด
ริมฝีปากหยักกดจูบพวงแก้มนิ่มชื้นเหงื่อแทนคำขอโทษ
ในอกกระตุกวูบไปกับหยาดน้ำตาที่ไหลย้อยลงมาจากหน่วยตางาม หากฮยอกแจกลับไม่ว่าอะไร
ใบหน้าหวานบิดเบ้เพราะความอึดอัดที่ค้างคาอยู่ เรียวปากสีแดงบวมเจ่อเผยอขึ้นน้อยๆ
เรียกร้องจูบหวานๆ จากอีกฝ่าย ซึ่งทงเฮก็มอบให้อย่างรู้ใจ
กลีบปากของทั้งสองขยับรับสัมผัสกันอย่างเร่าร้อน
ผิดกับช่วงล่างที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบ
เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์บอกเวลาใกล้แสดงของดอกไม้ไฟทำให้ผู้คนมากมายต่างทยอยพากันไปยังจุดชมที่ถูกจัดไว้
ฮยอกแจหอบหายใจหนัก
แม้ใจอยากจะเงยหน้าดูดอกไม้ไฟแค่ไหน แต่จังหวะรุนแรงที่ทงเฮกำลังสอดใส่
มันกำลังจะทำให้สติเขาหลุดลอยไปอย่างกู่ไม่กลับ
“อ๊า... ท... ทงเฮ... อ๊า... แรงจัง... ฮ...”
“อืม... ผม... ซี้ด... ผมไม่ไหว... บอสน่ารักมาก”
ทงเฮสูดปากด้วยความเสียว
ดวงตาคมกวาดมองเรือนร่างที่กำลังโยกคลอนอยู่ตรงหน้าด้วยความหลงใหล
อี
ฮยอกแจน่ารักจริงๆ อย่างที่เขาพูด
แก้มแดงแนบไปกับผืนหญ้าหนานุ่ม
นัยน์ตาหวานฉ่ำเยิ้มหรี่ปรือด้วยแรงอารมณ์
กลีบปากสีสดเผยอครางสลับกับถูกขบกลั้นเอาไว้เป็นบางช่วง
ใกล้กันคือกลีบดอกกุหลาบขาวและดอกลิลลี่ที่กระจายอยู่รอบๆ
ตัดกับสีเขียวขจีของต้นหญ้าอย่างเห็นได้ชัด
บอกได้คำเดียวว่าสวย
นางฟ้าตัวน้อยที่กำลังถูกบดขยี้อย่างไร้ทางสู้...
เป็นภาพที่สวยอย่าบอกใคร
แลบลิ้นเลียปากกับภาพที่ได้เห็น
ฝ่ามือหนาบีบกระชับช่วงเอวคอดบาง
ดึงรั้งสะโพกมนให้สอดรับกับจังหวะที่เขากระแทกเข้าหา
ยิ่งมองก็ยิ่งซี้ดจนหยุดตัวเองไม่อยู่
“บอสครับ... อึ่ก... ผม... อา... ผมเร่งแล้วนะ”
โน้มตัวลงไปกระซิบชิดริมใบหูขาว เป่ารดลมหายใจร้อนลงบนผิวแก้มเนียนใส
กดจูบอีกครั้ง ก่อนจะหยัดกายคุกเข่าและลงแรงเร่งจังหวะรัวเร็วจนเสียงหวานหวีดลั่น
“ฮ... ฮ๊ะ... ทงเฮ... ทงเฮ... อ๊าๆ”
“ซี้ด... บอส...”
ต่างฝ่ายต่างร้องเรียกหากันและกันระงม
สองร่างสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ครั้งแล้วครั้งเล่า... ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่หยุดปาก
“ท... ทงเฮ... อ๊า... ซ... เสียว... ฮื้อ~”
ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า
เขารู้สึกดีและดีมากจนไม่อยากหยุด ไม่ต่างจากทงเฮที่ยิ่งรับรู้ถึงแรงบีบรัด
เขาก็ยิ่งกระหายอยากและจมดิ่งลงไปกับเจ้านายคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“บอสครับ... ผม...”
“จะไปแล้ว... อื้อ ทงเฮ... ผม... อ๊า... จะถึง...”
ฮยอกแจครวญครางเสียงสั่น
นัยน์ตาพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำที่บดบังทุกอย่าง ทงเฮขบกรามแน่น
สะโพกสอบเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกฉีดเข้าไปในตัวของฮยอกแจพร้อมกับแก่นกายเล็กที่ปลดปล่อยออกมาในช่วงเวลาเดียวกับพลุดอกไม้ไฟชุดแรกถูกจุดขึ้นสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า
วี้ด~
บู้ม~
“Good Job...
Lee Hyukjae”
ร่างหนาที่ทาบทับลงมากระซิบใกล้ๆ
ทำเอาฮยอกแจเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง จมูกโด่งคลอเคลียไปทั่วลาดไหล่เนียน
ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเงยขึ้นมาส่งยิ้มให้เขา
ทงเฮจำได้...
“หึหึ”
เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ เมื่อถูกสายตาเรียวตวัดค้อนมาให้อย่างงอนๆ
มือใหญ่ดึงรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง โดยที่เขาเองก็ยังไม่ยอมถอนกายออก
เรียวปากอุ่นกดแนบลงบนพวงแก้มนิ่มอย่างเอาใจ ขณะที่ฮยอกแจเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
นอกจากทำหน้าบูด เมื่อเห็นว่าช่อดอกไม้สวยๆ ของเขาบี้แบนไปกับพื้นหญ้าแล้ว
“เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่” รีบบอกเมื่อคนบนตักหันมาเหมือนจะฟ้อง ฮยอกแจหรี่ตามอง
“จริงนะ?”
“ครับ สัญญาเลย”
ทงเฮชูสามนิ้ว ก่อนจะยกยิ้มตามใบหน้าหวานที่ฉีกยิ้มกว้างมาให้เขา
“เอากุหลาบสีขาวล้วนเลยนะ” ฮยอกแจบอก แขนเรียวโอบคล้องรอบลำคอแกร่ง บดเบียดตัวเองเข้าหา
ลืมดอกไม้ไฟบนฟ้าไปเสียสนิท
“ตามนั้นครับผม แต่ขอสีแดงด้วยได้ไหม?” ทงเฮไม่ขัดใจ แต่ก็อดเสนออีกอย่างไปไม่ได้ เพราะจากวิวที่ดูเมื่อกี้แล้ว
กุหลาบสีขาวตัดกับสีปากของฮยอกแจแล้วดูสวยมากก็จริง แต่ถ้าได้กุหลาบสีแดงมาตัดกับสีผิวขาวๆ
ของฮยอกแจ มันจะยิ่งทำให้สวยมากขึ้นไปอีกแน่ๆ ทงเฮมั่นใจ
“อืม... สีแดงก็ได้
แต่สีขาวต้องมากกว่านะ” คนเป็นเจ้านายต่อรอง ทงเฮพยักหน้า
ไม่เรื่องมาก ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วกายบาง
ก่อนจะจับฮยอกแจให้หันหน้าไปทางเดียวกับตน แว่วเสียงหวานครางเครือเบาๆ
แล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“แล้วผมจะซื้อให้นะครับ แต่ตอนนี้...” เอ่ยเสียงพร่าพลางจับใบหน้าหวานให้แหงนมองท้องฟ้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันของดอกไม้ไฟ
“ได้เวลาดูดอกไม้ไฟแล้วล่ะครับ...
เตรียมตัวนะครับ”
วี้ด~
บู้ม~
“อ๊า... ทงเฮ~”
