“หมายความว่ายังไงครับที่บอกว่าจะมีงานแต่งของผมกับพี่ชีวอน!”
ภายในห้องนั่งเล่นใหญ่ ฮยอกแจในยามนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประมุขของตระกูลคิมด้วยท่าทางโกรธจัด
ขนาบข้างด้วยคยูฮยอนที่มีท่าทีไม่พอใจเช่นกัน ใบหน้าหวานเครียดขึ้ง
มือทั้งสองข้างกำแน่นเมื่ออีกฝ่ายเพียงแค่วางถ้วยน้ำชาลงและถอนหายใจเบาๆ
“ก็หมายความตามนั้น
พรุ่งนี้ฉันจะไปบ้านชเวเพื่อเตรียมการทุกอย่าง” โซยอนบอก
ท่าทางไม่ยี่หระต่ออาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของหลานชายคนรอง
“แต่ผมไม่แต่ง!!!”
ฮยอกแจประกาศก้อง
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน อี ฮยอกแจ”
โซยอนตวัดตามอง
น้ำเสียงเย็นเยียบทำเอาคนที่ได้ยินต่างพากันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ด้วยความผวา แต่ไม่ใช่กับฮยอกแจ
ร่างบางเชิดหน้าขึ้น ดวงตาเรียวฉายแววมุ่งมั่นไม่ยอมคน
ท่าทางที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหองไม่ผิดแผกไปจากคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมไม่แต่งงาน... จะไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้นเด็ดขาด”
ฮยอกแจทำตามคำสั่งได้ดี
เขาไม่ได้ขึ้นเสียงหรือเอ็ดตะโรเหมือนก่อนหน้านี้
น้ำเสียงหวานฟังดูเด็ดเดี่ยวและหนักแน่น ยามเอ่ยปากบอกความต้องการของตนเองและนั่นก็เรียกอาการกรุ่นโกรธจากคนฟังจนเผลอออกอาการไม่พอใจให้เห็น
“จะมีหรือไม่มี มันอยู่ที่ฉันเป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่เธอ” โซยอนพูด
“แต่นี่มันชีวิตของผม!
คุณย่าไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตคนอื่น เรื่องของผมกับพี่ชีวอนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นและผมคิดว่าคุณย่าก็ทราบดี” ฮยอกแจพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
เขารู้ว่าตัวเองจะต้องใจเย็นหากคิดจะต่อกรกับผู้หญิงคนนี้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา
มันทำให้ฮยอกแจรู้ว่าคิม โซยอนไม่ใช่คนที่จะยอมฟังคำพูดของใครง่ายๆ
โดยเฉพาะหากคำพูดนั่นมันเป็นคำพูดของเขา
“ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นและฉันก็มั่นใจพอว่าสิ่งที่ฉันเห็น
มันเหมาะสมกับการตัดสินใจในครั้งนี้” หญิงแก่ไม่ยอมแพ้
เธอยังคงปักหลักในความคิดอันแสนถูกต้องของตัวเอง ฮยอกแจสูดลมหายใจลึก
เขาสั่นไปหมดทั้งตัวเพราะเริ่มจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่ไหว
“แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับพี่ฮยอกแจเลยนะครับ คุณย่า”
คยูฮยอนที่ยืนเคียงข้างพี่ชายเอ่ยแย้งออกมาอย่างไม่เห็นด้วย
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความยุติธรรมนะ คยูฮยอน
สิ่งที่พี่ชายเราทำมันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล”
“แต่เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วนะครับ อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครรู้
นอกจากพวกเรากันเอง คุณย่าไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้”
ฮีชอลเสริม ร่างโปร่งนั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว มองดูบทสนทนาทั้งหมดด้วยความใจเย็น
เขาไม่เคยคิดจะทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับย่าของตัวเอง
คุณย่ารักเขาและรักมากกว่าใครทั้งหมด ด้วยความที่เป็นหลานคนโตและเกิดจากผู้หญิงที่ย่าคิดว่าเหมาะสมกับคุณพ่อ
แต่ว่าต่อให้คุณย่าหรือใครจะรักเขายังไง ฮีชอลก็รักน้องชายของตัวเองมากกว่าอยู่ดี
ในเมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด
มีกันและกันมาตั้งแต่จำความได้ ทุกครั้งที่พวกผู้ใหญ่เอาแต่ทำงานหนักและไม่สนใจ
ฮีชอลก็มีแค่คยูฮยอนและฮยอกแจเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา ดังนั้นจึงไม่แปลกหากฮีชอลจะรักและให้ความสำคัญกับน้องชายทั้งสองมากกว่าคนอื่นๆ
อย่างเช่นย่าของตัวเอง
“ฮีชอล เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับหลาน...”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวครับ ในเมื่อฮยอกแจคือน้องของผมและชีวอนเองก็เป็นแฟนผม”
“แฟนเก่า” หญิงชราแย้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “อย่าพูดแบบนี้อีกฮีชอล หลานกับชีวอนเลิกกันไปนานแล้ว
และตอนนี้ชีวอนก็เป็นคู่หมั้นของฮยอกแจ เพราะฉะนั้นระมัดระวังคำพูดด้วย”
“เลิกแล้วก็กลับมาคบกันใหม่ได้ครับ”
ฮีชอลยักไหล่อย่างไม่แคร์
ดวงตาคู่สวยที่มองสบกับคนอายุมากกว่าปราศจากแววล้อเล่น
สีหน้าจริงจังของคนเป็นหลานทำให้โซยอนชะงักไป ฮีชอลเป็นคนยังไง แน่นอนว่าเธอรู้ดีที่สุด
หลานคนโตของเธอเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งสมกับเป็นผู้นำของตระกูล
ทุกคำที่ออกมาจากปากของฮีชอลเชื่อถือได้
ซึ่งมันทำให้เธอเกิดความรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
“หมายความว่ายังไง หลานกลับมาคบกับชีวอนงั้นเหรอ?”
หญิงแก่ลืมตัวถามเสียงดัง ฮีชอลผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
พลางเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ เรียวปากสีเชอร์รี่แย้มยิ้มบาง
หากแววตากลับเต็มไปด้วยมั่นคง
“เราเลิกกัน แต่เราไม่ได้เลิกรักกันนะครับคุณย่า”
ถ้อยคำที่ทำให้คนฟังเหลียวมามองพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
คยูฮยอนเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้หลุดออกมาจากปากพี่ชาย ก็เคยคิดมาก่อนแล้วล่ะว่ายังไงซะพี่ฮีชอลก็คงยังไม่หมดรักไอ้บ้านั่น
(แหงล่ะ ก็เขารักกันมาตั้งหลายปีนี่นา) แต่ทั้งที่คิดไว้แล้ว
คยูฮยอนก็ยังอดรู้สึกเจ็บปวดกระดองใจไม่ได้ ยามได้ยินคำๆ
นี้หลุดออกมาจากปากพี่ชายตรงๆ
ฮยอกแจก็เสร็จไอ้ทงเฮไปแล้ว
นี่พี่ฮีชอลก็ยังจะมาเสร็จไอ้ม้าชีวอนอีกเหรอ โอ๊ย คยูฮยอนทำใจไม่ด๊ายยยย T_________T
“แต่ชีวอนเป็นคู่หมั้นของฮยอกแจ” โซยอนเน้นเสียงหนัก
“เสียใจครับ ผมกับพี่ชีวอนถอนหมั้นกันนานแล้ว”
ฮยอกแจขัดขึ้น อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหลังจากที่ได้ยินประโยคเด็ดของพี่ฮีชอล แหม
พี่ฮีชอลโคตรแจ่ม หมัดฮุกเลยนะนั่นเล่นเอาคุณย่าถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” หญิงแก่ตาวาว
อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ดเพราะถูกหลานๆ ของตัวเองรุมโจมตี
“วันเดียวกับที่หมั้นนั่นแหละครับ ตอนเช้าหมั้น ตอนเย็นก็ถอนเลย” ร่างบางว่า แอบสะใจนิดหน่อยที่เห็นท่าทางเดือดดาลของคนเป็นย่า
แต่ช่างประไร เขากับคุณย่าก็ไม่ได้ญาติดีกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ที่ต้องทนอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณพ่อกับพี่ฮีชอลและคยูฮยอนขอเอาไว้หรอก
“ทำอย่างนี้ได้ยังไง ฮยอกแจ! ทางตระกูลชเวคงไม่ยอม...”
“ยอมไม่ยอมไม่รู้ครับ
แต่พี่ชีวอนบอกว่าเขาจัดการได้และผมก็คิดว่าพี่เขาทำได้แน่นอน” ฮยอกแจพูดอย่างมั่นใจ อย่าคิดว่าพวกเขาอายุน้อยกว่าแล้วจะทำอะไรไม่ได้
พี่ชีวอนน่ะนักวางแผนตัวพ่อเลยนะ จะบอกให้
“ไม่มีทาง! ยังไงซะเธอก็ต้องแต่งงานกับชีวอน!” หญิงชราผุดลุกขึ้นด้วยความโมโห ดวงตาแฝงประกายกราดเกรี้ยว
“หมดยุคจับหลานคลุมถุงชนเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจแล้วครับ คุณย่า สมัยนี้ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพที่จะเลือกคู่ครองให้ตัวเองและผมก็มีสิทธิ์นั้น” ฮยอกแจยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า
“หรือถ้าคุณย่ายังยืนยันที่จะเดินหน้าต่อ ผมขอเสนอตัวเองเป็นทางเลือกให้คุณย่าแทนนะครับ
เพราะยังไงซะผมกับชีวอนก็รักกันอยู่แล้ว”
ฮีชอลพูดพลางยิ้มหวาน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปยืนสมทบกับน้องชายทั้งสอง
“เอาเป็นว่าเราจะให้คุณย่าได้มีเวลาตัดสินใจก็แล้วกันนะครับ เอาล่ะ วันนี้พวกเราไม่กวนเวลาพักผ่อนของคุณย่าแล้ว
ขอตัวนะครับ” ร่างโปร่งเอ่ย
ก่อนจะพยักหน้าให้ฮยอกแจและคยูฮยอนเดินตามออกมา
ปล่อยให้คนแก่ทรุดตัวลงนั่งที่เดิมพร้อมอาการโกรธจนตัวสั่น
“เลขาฯ จาง”
“ครับ”
“ติดต่อคุณชเวให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
XXXXXXXX
“พวกพี่ทำงี้ได้ไง ทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน!”
ทันทีที่ออกมาจากห้องนั่งเล่น
ทั้งฮีชอลและฮยอกแจก็ถูกคยูฮยอนโวยวายใส่ยกใหญ่
เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ทำเอาเขาหัวใจแทบจะวายตายให้ได้ มีอย่างที่ไหนเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้
แต่กลับไม่ปรึกษาหารือกันเลย คยูฮยอนจะบ้าตาย!
“โดยเฉพาะพี่! พี่ฮีชอล ทำไมถึงบอกคุณย่าไปแบบนั้น
คิดบ้างมั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น หากคุณย่าบ้าจี้ทำตามที่พี่พูด” ชายหนุ่มหันไปหาพี่ชายคนโตที่ยืนกอดอกหน้าตาเคร่งเครียดอย่างหงุดหงิด
“คุณย่าไม่ทำแบบนั้นหรอก เราอาจทำให้ท่านไขว้เขวได้
แต่หนูเล็กก็รู้ว่าท่านใจแข็งขนาดไหน” ฮีชอลถอนหายใจหนัก
“ในเมื่อพี่เองก็รู้ว่าท่านใจแข็ง แล้วที่พูดไปมันจะช่วยอะไรได้
นอกจากสร้างรอยโหว่ของปัญหาให้มันกว้างขึ้นอีก”
“เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่อาจจะทำให้คุณย่ายอมละเรื่องของฮยอกแจไว้ได้น่ะสิ” ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงเข้ม
ดวงตาคู่สวยมองไปทางฮยอกแจที่มีท่าทีหนักใจมากกว่าใครทั้งหมด
“ไม่มีวันหรอกครับ คุณย่าท่านชังผมขนาดนั้น ท่านไม่ยอมรามือง่ายๆ แน่นอน” ฮยอกแจว่า ความเศร้าหมองที่เผยออกมาทางแววตาทำเอาฮีชอลและคยูฮยอนหุบปากเงียบพลางหันมามองหน้ากันอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ไม่เอาน่าหนูกลาง อย่าทำหน้าแบบนั้น พี่กับหนูเล็กไม่ยอมให้คุณย่าทำสำเร็จหรอก
เชื่อพวกเราสิ” ร่างโปร่งปลอบน้องชาย ฮยอกแจถอนใจยาว
ไม่เชื่อคำพูดของพี่ชายซักนิด
“ขนาดพี่ชีวอนยังหาทางกล่อมลุงมินชิกไม่ได้เลย แล้วพวกเราจะทำสำเร็จเหรอครับ” ถามออกไปก่อนจะทำหน้าหงอยอีกรอบ
“แล้วไหนเมื่อกี้บอกว่าไอ้พี่ชีวอนจัดการได้ไง”
คยูฮยอนงง
“พูดไปงั้นแหละ พี่ชีวอนทำได้จริงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” ฮยอกแจยู่ปาก แหม เอาอะไรกับพี่ชีวอนล่ะ รายนั้นลื่นยังกับปลาไหล
ถ้าเกิดพูดอะไรไปแล้วลุงมินชิกเชื่อนี่ก็อภินิหารแล้วล่ะ
“แล้วที่บอกว่าถอนหมั้น?” ฮีชอลเลิกคิ้วเหมือนจะถาม
“ถอนไม่ถอนก็ค่าเท่ากันอ่ะครับ พวกผมไม่ได้สนใจอยู่แล้วนี่นา” ฮยอกแจหน้ามุ่ย อะไรกันเนี่ย อยู่ๆ มารุมถามกันเองซะงั้นอ่ะ
“แล้วตกลงถอนแล้วหรือยังไม่ถอน?” คยูฮยอนถามซ้ำ
“ยัง” คำตอบที่ทำเอาสองพี่น้องมองหน้ากันอย่างเหวอๆ ก่อนที่คยูฮยอนจะยกมือตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ
“สรุปคือตอนนี้หนูกลางกับชีวอนก็ยังเป็นคู่หมั้นกันอยู่” ฮีชอลพูดเบาๆ ฮยอกแจพยักหน้า มองพี่ชายที่ยืนนิ่งไปอย่างรู้สึกผิด
ฝ่ายคยูฮยอนเองก็ได้แต่เกาหัวทำอะไรไม่ถูก
ความสัมพันธ์ซับซ้อนดีจริงๆ
ให้ตาย =_=
“พี่ฮีชอล ผม...”
“ฮีชอล ฮยอกแจ”
ก่อนที่ฮยอกแจจะทันได้เอ่ยคำขอโทษออกมา
เสียงห้าวของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสมส่วนของชเว
ชีวอนก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทีร้อนใจ
“พี่ชีวอน / ชีวอน”
สองศรีพี่น้องเรียกชื่อคนมาใหม่พร้อมกัน ตามองชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสูทไม่เรียบร้อยด้วยความตกใจนิดๆ
“พี่มาทำไมครับ ไหนบอกว่าต้องอยู่ที่ฮ่องกงต่ออีก 3 วันไง” เป็นฮยอกแจที่เอ่ยปากถาม ชีวอนยิ้มอ่อน สีหน้าอ่อนเพลียจากการเดินทางสุดๆ
ชายหนุ่มปรายตามองคนหน้าสวยที่ยืนเม้มปากแน่น ก่อนจะหันมาทางฮยอกแจที่ยังรอคำตอบจากเขาอยู่
“พอดีงานเสร็จเร็วน่ะ อีกอย่างพี่ได้ข่าวว่าคุณย่าของฮยอกแจกลับมาแล้ว” ชีวอนพูด หากแต่ตากลับลอบมองคนพี่อยู่เป็นระยะ
“ใช่ครับ คุณย่าเพิ่งกลับมาถึงเมื่อเช้า” ฮยอกแจตอบ ก่อนจะถามกลับ
“หรือว่าที่พี่รีบกลับมาเพราะเรื่องนี้เหรอครับ?”
“ใช่” ชีวอนพยักหน้า “คุณย่าท่านกลับมาจัดการเรื่องของเราใช่มั้ย?” ถามจบก็หันไปมองฮีชอลอีกรอบหนึ่ง
ดวงตาคมทอแสงอ่อนลงยามสังเกตเห็นความวูบไหวในแววตาคู่สวย
ไม่ต้องเดาเขาก็รู้ว่าฮีชอลคงใจแกว่งกับคำว่าเรื่องของเราที่เขาพูดกับฮยอกแจไป
ก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้ด้วยการตีหน้านิ่งและมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจเขา
ให้ตายเหอะ
หึงได้น่าฟัดดีชะมัดเลยแฮะ
“ครับ คราวนี้เหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะคุณย่าท่านลงทุนกลับมาเพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะเลย” ฮยอกแจบอก คิ้วเรียวขมวดมุ่น ความกังวลก่อตัวขึ้นในใจอีกหน
ชีวอนเองก็หนักใจไม่แพ้กัน แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
นอกจากยิ้มและวางมือลงบนศีรษะทุยอย่างปลอบประโลม
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องแค่นี้พี่จัดการได้”
“เฮอะ ทำให้สำเร็จก่อนแล้วค่อยมาพูดดีกว่า” คยูฮยอนพึมพำเบาๆ
ด้วยความหมั่นไส้
“อ้าว คยูฮยอนมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” ชีวอนที่ได้ยินหันมาเลิกคิ้วใส่
คำพูดที่คล้ายกับจะบอกว่ามองคยูฮยอนเป็นอากาศธาตุทำเอาคนโดนว่าถึงกับลมออกหู
“อย่ามากวนตีนนะเฟ้ย ฉันยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ตาบอดหรือไง”
“คยูฮยอนอย่าหยาบคาย” ฮีชอลดุ
“ก็มัน...”
“คยูฮยอน” ร่างโปร่งเรียกเสียงหนัก สายตาดุๆ
ที่ส่งมาให้นั้นทำเอาคยูฮยอนจำต้องหุบปากและยืนฮึดฮัดใส่ลมอากาศด้วยความหงุดหงิด
เข้าข้างมันตลอดอ่ะ แม่ง!
“ส่วนนายมาก็ดีแล้ว รีบหาทางแก้ปัญหานี้ซะ
ก่อนที่เรื่องมันจะรั่วออกไปเป็นข่าวใหญ่โต
คุณย่าท่านตั้งใจกับเรื่องนี้ไว้มากที่จะให้นายกับฮยอกแจแต่งงานกัน
ถ้าขืนช้าเพียงนิดเดียว รับรองว่านายได้เป็นหลานเขยท่านสมใจอยากแน่”
“ก็ดีน่ะสิ ฉันเองก็ต้องการแบบนั้นอยู่พอดี”
ร่างสูงรีบบอก ก่อนจะโดนฮีชอลถลึงตาใส่ ใครสั่งให้พูดแล้วทำหูตาแพรวพราวใส่กันแบบนี้
เจ้าชู้จริงๆ เลย
“ให้มันน้อยๆ หน่อยครับ กระผมยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ เห็นกันบ้างมั้ย?”
คยูฮยอนรีบสอดขึ้นมาเมื่อเห็นสายตากรุ้มกริ่มจากอีกฝ่ายที่ทำให้พี่ชายเขาหน้าแดงแล้วแดงอีก
ทำอะไรไม่เห็นใจหัวอกคนหวงพี่อย่างกูเลย
เดี๋ยวโดดงับหูซะดีมั้ยเนี่ย -_-
“อ้าว คยูฮยอนยังอยู่อีกเหรอ?”
น้ำเสียงเหมือนจะกวนประสาทเล่นเอาคยูฮยอนฉุนกึก
“ถามงี้มาต่อยกันเลยมา” ท้าแล้วก็ตั้งการ์ดรอ
แต่ชีวอนกลับเพียงแค่ขำและหมุนตัวไปยืนซ้อนหลังเอาคางเกยไหล่ฮยอกแจเหมือนจะยั่วอารมณ์อีกฝ่าย
“กล้าตีว่าที่พี่เขยตัวเองได้ลงคอก็เอาเลย” ท้ากลับแถมยังแกล้งหอมแก้มฮยอกแจโชว์อีกแน่ะ
โอ๊ย คยูฮยอนปวดร๊าววววววววววส์
“ไอ้บ้านี่...!!” คนอายุน้อยกว่าสบถด่าลั่นอย่างไม่เกรงใจ
เขาทำท่าว่าจะพุ่งเข้าไปเอาเรื่องชีวอน
แต่กลับต้องชะงักเพราะเสียงฮีชอลที่กำลังร้องทักใครอีกคน
“อ้าว ทงเฮมายืนทำอะไรตรงนั้นล่ะ?”
โอ้ เหยด
พี่เขยอันดับหนึ่งมา งามไส้แล้วล่ะทีนี้ คยูฮยอนคิด
ทุกสายตาหันขวับไปทางประตูห้องโถงที่มีชายหนุ่มร่างหนายืนอยู่
ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไร้อารมณ์ ขณะก้าวเข้ามาหาร่างบางที่ยืนอึ้งอยู่ในอ้อมแขนของชีวอน
“คุณจีมินกับคุณจินกิมาครับ” รายงานจบก็เตรียมถอย
แต่ทว่าเสียงฮยอกแจที่เรียกไว้ก็ทำให้เขาหยุดฝีเท้าและหันกลับไปมองคนที่กำลังพยายามจะดิ้นออกจากแขนของชายหนุ่มแปลกหน้า
“พี่ชีวอนปล่อยก่อนครับ” ฮยอกแจบอก
มือเรียวพยายามแกะแขนแกร่งที่โอบรอบเอวเขาให้หลุดออก หากชีวอนกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
เขารับรู้ได้ถึงอาการนิ่งเกร็งของฮยอกแจตั้งแต่ที่ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามา ท่าทางที่ดูร้อนรนกับการที่ต้องตกอยู่ในอ้อมกอดเขากับดวงตาคมที่วาวโรจน์ด้วยความลืมตัวของคนตรงหน้าสะกิดให้ชีวอนเกิดอาการสงสัยจนต้องแกล้งเอาหน้าลงไปใกล้กับแก้มนวลเพื่อเพิ่มความกระจ่างให้ตัวเอง
“พี่ชีวอนปล่อยครับ เดี๋ยวคุณยายจะรอนาน”
ร่างบางว่าเสียงเว้าวอน
รู้สึกลำบากใจกับการที่ต้องมายืนให้ชีวอนแกล้งแถมยังมีสายตาเย็นยะเยือกของทงเฮมองมาอีก
ชเว
ชีวอนนี่เดี๋ยวเหอะ!
“พี่ชีวอน~” ครั้งที่ 1
“...”
“พี่ชีวอน~” ครั้งที่ 2
“...”
“พี่ชีวอน...” ครั้งที่ 3
“...”
“พี่ฮีชอล T_T”
เพราะเรียกตั้งสามครั้งแล้ว
แต่ชีวอนก็ยังไม่ยอมทำตาม ฮยอกแจเลยใช้ไม้ตายสุดท้าย หันตาแดงๆ ปากเบะๆ ไปหาพี่ชายของตัวเองเสียเลย
ซึ่งแน่นอนว่ามันโคตรจะได้ผล เพราะเพียงแค่คิม ฮีชอลปรายตามองมา
แขนปลาหมึกของผู้ชายนามสกุลชเวก็หลุดออกอย่างง่ายดาย เจ๋งเฟ่ออออออ
“หยอกๆ น่าครับ ฮีนิม”
ชีวอนส่งยิ้มเผล่ไปให้เจ้าของตาดุ ฮีชอลหันหน้าหนี ไม่ยอมสบตาทำเอารอยยิ้มของคนขี้เล่นอย่างชีวอนกลายเป็นยิ้มฝืดไปในทันที
“สมน้ำหน้า” คยูฮยอนไม่รอช้าที่จะทับถม
ร่างสูงยกยิ้มเยาะ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักและพี่ชายที่ยืนมองหน้ากันเงียบๆ
เอ้าๆ จ้องกันซะขนาดนั้น
นี่ถ้าคนใดคนหนึ่งป่องขึ้นมา กูไม่รับเลี้ยงหลานให้นะครับ บอกไว้ก่อน
“เชิญครับบอส” ทงเฮหลีกทางให้คนตัวเล็กได้เดินออกไปก่อน
ฮยอกแจเม้มปากแน่น ดวงตาเรียวช้อนมองเจ้าของใบหน้าเฉยเมยด้วยความรู้สึกหน่วงในอก
มือเรียวทำท่าว่าจะแตะลงบนต้นแขนแกร่ง หากทงเฮก็เบี่ยงตัวหนี
“คุณจีมินรอนานแล้วนะครับ” ชายหนุ่มบอกอีกครั้ง ฮยอกแจเงียบ
นัยน์ตาเรียวมีแววตัดพ้อเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำตัวหมางเมินใส่เขา
แต่จะให้ง้อตอนนี้ก็คงไม่ได้
เพราะฮยอกแจไม่อยากให้คนอื่นสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขา ไม่ใช่ว่าฮยอกแจกลัว
เพียงแต่ฮยอกแจคิดว่าถ้าพี่ฮีชอลรู้ พี่ฮีชอลคงไม่ปล่อยทงเฮไว้และเขากับทงเฮก็คงไม่ได้พบกันอีก
“ไปเถอะหนูกลาง พี่เองก็อยากเจอคุณยายจีมินเหมือนกัน”
ฮีชอลเดินเข้ามาหา ก่อนจะโอบบ่าน้องชายออกไป ปล่อยให้คยูฮยอน
ทงเฮและชีวอนยืนอยู่ด้วยกันสามคน
“คุณคงเป็นคนดูแลของฮยอกแจ”
ทันทีที่สองพี่น้องหายลับไป
ชีวอนก็หันมาหาทงเฮพร้อมเอ่ยถามยิ้มๆ
“ใช่ครับ”
ทงเฮตอบรับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสียจนชีวอนสัมผัสได้
แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมหุบยิ้มแถมยังยื่นมือออกมาให้อีกฝ่ายจับ
“งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชเว ชีวอนเป็นคู่หมั้นของฮยอกแจ”
คืออย่าหาว่าเขานิสัยไม่ดีเลยนะ
แต่คนแบบนี้แหละที่แกล้งแล้วสนุก หึหึ
“อี ทงเฮครับ” ทงเฮแนะนำตัวสั้นๆ เขย่ามือชีวอนสองที
ก่อนจะปล่อยออก อาการนิ่งสงบไม่มีตกใจอะไรทำให้ชีวอนนึกทึ่งกึ่งชื่นชมขึ้นมาตงิดๆ
ผู้ชายคนนี้เก็บอารมณ์เก่ง แต่จะเก่งกว่าสกิลกวนประสาทของเขาหรือเปล่า ต้องมาดูกัน
“ขอบคุณคุณทงเฮที่ช่วยดูแลคู่หมั้นผมนะครับ ฮยอกแจน่ะชอบทำตัวเกเรเรียกร้องความสนใจอยู่บ่อยๆ
หวังว่าคุณคงจะไม่ลำบากมากนัก”
พูดแล้วก็ฉีกยิ้มทำนองขอโทษที่ต้องทำให้ลำบาก แต่ทงเฮก็ยังนิ่ง
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
“โหย ไม่ได้หรอกครับ ฮีชอลบอกผมว่าตั้งแต่ได้คุณมาเป็นคนดูแล
ฮยอกแจก็หงอลงเยอะเลย ไม่รู้ว่าคุณทำได้ยังไง ขนาดผมเป็นคู่หมั้นรักกันมาตั้งหลายปียังทำไม่ได้เลย
คุณทงเฮนี่สุดยอดจริงๆ นะครับ”
ชีวอนยกนิ้วโป้งให้
ทงเฮเงียบ
“เห็นทีผมคงต้องขอเทคนิคจากคุณทงเฮบ้างนะครับ
เผื่อจะเอาไว้ปราบพยศไอ้ตัวเล็กหลังจากแต่งงานกันแล้ว ฮ่าๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลกนักหนา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะค้าง
เพราะทงเฮที่เพียงแต่ยกยิ้มนิดๆ
เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับการโดนยั่วโมโหเลยแม้แต่น้อย
“ไม่มีปัญหาครับ แต่ตอนนี้ผมคงต้องขอไปดูแลบอสก่อน ขอตัวนะครับ” คนดูแลหนุ่มพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะก้มหัวให้ชีวอนนิดๆ
และหมุนตัวเดินจากไปพร้อมอารมณ์ที่ร้อนระอุอยู่ในอก
โดยมีสายตาของชีวอนมองตามด้วยความชื่นชม
อี
ทงเฮเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่ไม่ดิ้นไปตามคำพูดของเขา สุดยอดแฮะ
“สนุกมั้ยครับ ไอ้พี่ชีวอน”
คยูฮยอนที่ยืนกอดอกมองอยู่ถามขึ้น ชีวอนหันมาเบ้ปากพลางพยักหน้า
“เพื่อนคยูฮยอนคนนี้เจ๋งดีนะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงคุมฮยอกแจอยู่”
“ครับ มันเก่ง” คยูฮยอนยอมรับ ขายาวก้าวเข้ามาหาชีวอน
มือใหญ่วางลงบนไหล่กว้าง บีบแรงๆ ก่อนจะยกยิ้มหล่อให้คนมองรู้สึกแปลกใจ
ก็ร้อยวันพันปี
คยูฮยอนเคยยิ้มให้เขาเสียที่ไหนล่ะ
“ยืนฟังมาตั้งนาน ขอหยาบหน่อยนะครับ พี่ชีวอน”
คำพูดที่ทำให้ชีวอนเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย
ชายหนุ่มยืนนิ่งมองคนตรงหน้าที่เปลี่ยนมาแสยะยิ้มพร้อมเอ่ยคำพูดหยาบคายที่ทำให้เขาอึ้งไปสามวินาที
ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินจากไป
“มีงนี่มันกวนตีนชิบหายเลยว่ะ”
“...”
ชีวอนหัวเราะหึหึ
พี่น้องบ้านนี้นี่ร้ายได้ใจกันทุกคนจริงๆ
XXXXXXXX
กว่าที่คุณยายกับจินกิจะลากลับ
ก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม คราแรกฮยอกแจอ้อนให้คุณยายนอนด้วยกันที่นี่
หากก็ได้รับคำปฏิเสธกลับมา ไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่กับหลาน
เพียงแต่คุณยายไม่อยากอยู่ในอาณาเขตบริเวณเดียวกันกับคุณย่า พวกท่านทั้งสองไม่ถูกชะตากันเท่าไหร่
(เรียกว่าค่อนข้างเกลียดกันจะถูกกว่า) เรื่องนี้ฮยอกแจเองก็พอรู้
เพราะเคยหลอกถามคุณยายถึงเหตุผล ซึ่งท่านก็ยอมเล่าให้ฟังอย่างไม่ปิดบัง แน่นอนว่าหลังจากที่ฟังจบ
ฮยอกแจไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณย่าถึงเกลียดเขาขนาดนั้น
ก็ใครใช้ให้คุณยายไปแย่งแฟนคุณย่ามาเป็นคุณตาให้เขาล่ะ
-_-
คุณยายแย่งคู่หมั้นของคุณย่าไป
ฮยอกแจก็ไม่รู้หรอกนะว่าคุณยายใช้วิธีการไหนบ้าง แต่ก่อนวันหมั้นหนึ่งวัน
คุณเธอก็อุ้มท้องโย้ๆ (ที่มีคุณแม่เขาอยู่ข้างในนั้น)
เข้าไปประกาศกลางบ้านว่าลูกเธอต้องมีพ่อ (ย๊าห์ เธอแรงตลอด)
โกลาหลกันยกใหญ่เลยเชียวแหละ โดยเฉพาะตอนที่คุณตาออกมายอมรับและบอกว่าคนที่รักคือคุณยาย
ไม่ใช่คุณย่า ทำเอาคุณย่าอาการโคม่าไปช่วงหนึ่ง
ตอนแรกคุณยายก็นึกว่าเรื่องมันจะจบ
ถึงจะเกลียดกันแต่ท่านกับคุณย่าก็ไม่เคยข้องเกี่ยวอะไรกันอีกเลย แต่ที่ไหนได้
มาดาม (คุณแม่ของฮยอกแจเอง) กลับมีสัมพันธ์กับคุณพ่อจนมีเขาออกมาเป็นพยานรักระหว่างทั้งสอง
ซึ่งมันจะไม่เป็นอะไรเลย ถ้ามาดามเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคิม ชินซอง
แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้น มาดามเป็นรักแรกและเป็นภรรยาคนที่สามของคุณพ่อ แน่นอนว่าเรื่องนี้ทำเอาคุณย่าวีนบ้านแตกไปตั้งหลายวัน
และยิ่งมารู้อีกว่ามาดามเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่แย่งแฟนตัวเองไป
คุณย่าก็ยิ่งเกลียดมากขึ้นไปอีกแถมยังเผื่อแผ่ความเกลียดมาถึงตัวเขาด้วยเช่นกัน
XXXXXXXX
“อย่างที่มึงรู้ พ่อกูน่ะมีเมีย 3 คนคือคุณแม่ของพี่ฮีชอล แม่กูแล้วก็มาดาม
แม่ของหนูกลาง คุณแม่ใหญ่กับแม่กูท่านเป็นเมียพระราชทานที่คุณย่าหามาให้
ตบแต่งดิบดีเพราะเป็นคุณหนูตระกูลผู้ดี ส่วนมาดามน่ะมาคนที่สาม
ลูกผู้ดีเหมือนกันแต่มาแบบไม่ดีเท่าไหร่ เพราะคุณย่าท่านไม่ปลื้ม
มันก็เลยเกิดเรื่องกัน เพราะคุณย่าไม่ยอมรับหนูกลางเป็นหลาน
แถมมาดามยังไม่ยอมแต่งงานกับคุณพ่อ คงเพราะไม่อยากเป็นหนึ่งในบรรดาเมียๆ
ของท่านล่ะมั้ง ท่านก็เลยจะพาหนูกลางไปกับท่าน แต่คุณพ่อก็ไม่ยอม
ตอนนั้นกูยังไม่เกิดหรอก แต่เคยได้ยินมาว่าเพราะมาดามเป็นรักแรกของคุณพ่อ
ท่านเคยรักกันแล้วก็เลิกกันไป และกลับมาเจอกันอีกทีตอนที่คุณพ่อมีเมียสองแล้ว
ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์หรือบรรยากาศพาไปอะไรยังไงอ่ะนะ แต่สุดท้ายกูก็ได้เด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูอย่างหนูกลางมาเป็นพี่ชาย”
“แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องหมั้น เรื่องแต่งงานยังไงวะ?” ทงเฮขมวดคิ้ว เขาอุตส่าห์ถ่อสังขารมาหามันถึงห้องเพราะอยากรู้เรื่องของชเว
ชีวอน แต่มันกลับเล่าอะไรไม่รู้แถมยังทำหน้าเพ้อตอนพูดถึงฮยอกแจอีก
นี่มันคิดอะไรกับพี่มันเกินพี่น้องป่ะเนี่ย แม่ง หลงจัง -_-
“ใจเย็นดิวะ กูกำลังเท้าความให้มึงฟังไง มึงเป็นคนดูแลเขา
มึงต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวหนูกลาง รู้ป่าว” คยูฮยอนว่า
“แล้วทำไมไม่เล่าให้กูฟังตั้งแต่แรก” ทงเฮถามน้ำเสียงหาเรื่อง
ผิดที่มันนั่นแหละ ถ้ามันบอกเขาก่อนว่าฮยอกแจมีคู่หมั้นแล้ว
ตอนนี้เขาก็คงไม่มานั่งซดเหล้าย้อมใจอยู่กับมันแบบนี้หรอก แม่งเอ๊ย
“เอาน่า กูลืม ใครจะนึกว่ามึงจะอยู่รอดคงกระพันมาได้ตั้งหลายเดือนล่ะวะ” คยูฮยอนพูดพลางชงเหล้าเพิ่มให้ทงเฮอีกแก้ว
“เอาไปแล้วฟังต่อ” ยื่นแก้วเหล้าให้เพื่อน
ก่อนจะเล่าต่อ
“หลังจากที่มาดามเดบิวต์เป็นสะใภ้คนที่สามของตระกูลคิม ไม่นาน
คนที่หล่อที่สุดในโลกก็เกิดมา”
“มึงล่ะสิ” ทงเฮส่ายหัวอย่างเอือมๆ
“ถูก กูเกิดมาในช่วงที่เมียฮิตเลอร์เป็นใหญ่พอดี คุณย่าท่านเผด็จการมาก
ท่านไม่ยอมรับทั้งมาดามแล้วก็หนูกลาง แต่ว่าคุณพ่อก็หัวแข็งพอดูเหมือนกัน
ท่านอยากให้มาดามกับหนูกลางมาอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่มาดามก็ไม่ยอม”
“มีแต่คนดื้อๆ ทั้งนั้น” ทงเฮพึมพำ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบอสของเขาถึงได้มีนิสัยแบบนั้น
ทั้งดื้อรั้น เอาแต่ใจ ชอบออกคำสั่งสารพัด
“อื้อ นั่นแหละว่ะ ต่างคนต่างไม่มีใครยอมกัน
สุดท้ายผลกรรมก็มาตกอยู่ที่พี่ชายกูคนเดียว” คยูฮยอนถอนใจ
“ยังไง”
“กูก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกผู้ใหญ่เขาตกลงกันยังไง
แต่หนูกลางได้อยู่ที่นี่กับคุณพ่อ ส่วนมาดามก็บินไปทำธุรกิจที่อเมริกา คล้ายๆ
ว่าเลิกกันไปเลย แต่ก็ยังมีสิทธิ์ในตัวลูกทั้งสองคน
หนูกลางน่ะเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมาก ตากลม แก้มยุ้ย ผิวขาว ตัวเล็ก
ยิ้มทีอย่างกับเทวดาตัวน้อย พูดจาก็เพราะ ขี้อ้อน โมเอร้...”
มาแล้วครับ
โหมดหลงพี่ของไอ้คุณชายโจว -_-
“คุณพ่อน่ะรักหนูกลางมาก ถึงขนาดสั่งเสียเอาไว้ก่อนตายว่าให้พวกกูช่วยกันดูแลหนูกลาง
ท่านกลัวว่าคุณย่าจะผลักไสลูกคนโปรดของท่าน แต่เชื่อมั้ย ทุกคนในตระกูลคิมไม่มีใครไม่รักไม่หลงหนูกลางเลยซักคน
แม้แต่คุณย่าที่ว่าเกลียด เวลาไปไหนก็ยังต้องซื้อของมาฝากหนูกลางตลอด
บางครั้งพี่ฮีชอลก็ยังไม่ได้ กูก็ไม่ได้ แต่หนูกลางได้คนเดียวอ่ะ คิดดู
แต่ก็นั่นแหละ ผู้ใหญ่ใจแข็งหัวแข็งปากแข็ง แข็งไปหมดทุกอย่างแบบคุณย่าแสดงออกไม่เป็นหรอก
ท่านเอาทิฐิมาปิดบังความรู้สึกตัวเองไว้ เพราะงั้นเวลาพูดหรือทำอะไร
มันก็เลยกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจคนรับอย่างหนูกลาง”
“ส่วนเรื่องไอ้พี่ชีวอนน่ะ
มันออกจะซับซ้อนนิดหน่อยตรงที่พี่ชีวอนเป็นแฟนกับพี่ฮีชอลมาก่อน” คยูฮยอนพูดพลางมองทงเฮที่ทำหน้าตกใจ
“แต่เขาเป็น...”
“อืม พี่ชีวอนเป็นคู่หมั้นหนูกลางก็จริง
แต่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นแฟนกับพี่ฮีชอล”
“แล้วทำไม...”
“มันเป็นความผิดพลาด” คยูฮยอนยิ้มอ่อน ทงเฮรอฟังเงียบๆ ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอกนะ
แต่ในเมื่อเพื่อนอยากจะเล่า กูก็จะยอมเป็นผู้ฟังที่ดีคนหนึ่งแล้วกัน (จ๊ะ -_-)
“พวกกูสามคนพี่น้องรู้จักพี่ชีวอนมาตั้งแต่เด็กๆ
เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกันมาตลอด
พี่ฮีชอลเองก็โดนพี่ชีวอนไล่จีบมาตั้งแต่เรียนม.ปลายจนได้เป็นแฟนกัน ใครๆ ก็รู้...
วันที่เกิดเรื่องเป็นวันเกิดครบ 17 ปีของหนูกลาง
พวกเราจัดปาร์ตี้กันที่นี่ สนุกกันสุดเหวี่ยงและเป็นครั้งแรกที่กูกับหนูกลางดื่มเหล้า
พวกเราทุกคนเมา ไม่มีใครทันสังเกตว่าพี่ชีวอนกับหนูกลางหายไปตอนไหน...”
คยูฮยอนหยุดพูดและหันไปหาทงเฮที่นิ่งไปจนน่ากลัว
ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม แก้วเหล้าในมือถูกหมุนเล่นเบาๆ
ยามที่เจ้าตัวเอ่ยต่อด้วยท่าทางสบายอารมณ์
“คงไม่ต้องบอกนะว่าสองคนนั้นหายไปทำอะไรกัน
คุณย่าอาละวาดบ้านแทบแตกตอนที่เห็นพี่ชีวอนนอนเปลือยกอดอยู่กับหนูกลาง
ขนาดกูยังช็อค นับประสาอะไรกับพี่ฮีชอล”
XXXXXXXX
‘เรื่องมันวุ่นพอสมควร ฝ่ายมาดามกับคุณยายจีมินท่านไม่ยอมให้หลานหมั้น
แต่คุณย่าก็อ้างสิทธิ์ในการเลี้ยงดู พอจับหลานหมั้นได้สมใจ หนูกลางก็หนีไปอยู่กับมาดามทันที
กูก็ไม่รู้ว่ามาดามเลี้ยงลูกยังไงนะ แต่พอกลับมาหนูกลางก็มีนิสัยอย่างที่เห็น...
กลายเป็นเด็กมีปัญหาเต็มตัว’
ทงเฮสาวเท้าเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์เจ้านาย
คำพูดของคยูฮยอนยังดังวนเวียนอยู่ในหัว ทุกเรื่องราวที่ได้รับรู้มันทำให้ทงเฮอดสงสารฮยอกแจไม่ได้
แต่พอนึกขึ้นมาถึงตอนที่คยูฮยอนเล่าถึงสาเหตุการหมั้น
ความสงสารก็แปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจ โกรธและหงุดหงิด
นอนกับแฟนของพี่ชาย
แอบมีอะไรกับคนดูแล หลอกให้เขาสับสน ปั่นหัวจนเขาหลงหัวปักหัวปำ
ปิดบังเรื่องคู่หมั้น
ผิดหวัง... ทั้งที่พยายามมองคนๆ
นี้ในแง่ดี คืดไปเองว่าเราคงคิดเหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องผิดหวัง
อี
ฮยอกแจช่างเป็นคนที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นได้ร้ายกาจมากจริงๆ
ร่างหนาก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบน
หยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องตัวเองและจ้องมองบานประตูห้องข้างๆ ที่ปิดสนิท ดึกป่านนี้เจ้านายของเขาคงหลับไปแล้ว...
ทงเฮเอื้อมมือหมุนลูกบิดตรงหน้า
ชะงักค้างเมื่อภาพรอยยิ้มของร่างบางลอยเข้ามาในหัว ชั่วขณะที่เขาเผลอคิดไปว่าบางที
ฮยอกแจอาจจะยังไม่หลับ หากความรู้สึกที่หนักอึ้งและจังหวะหัวใจที่เต้นช้าราวกับมีอะไรมาเหนี่ยวรั้งเอาไว้ก็ทำให้ทงเฮสลัดความคิดนั่นออกไป
ถึงฮยอกแจจะยังไม่หลับ
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าร่างบางจะรอเขา
ศีรษะสวยได้รูปส่ายเบาๆ
อย่างระอากับความคิดเข้าข้างตัวเอง มือใหญ่ผลักบานประตูห้องตัวเองเข้าไป
ถอนหายใจยาวๆ เสียครั้งหนึ่ง ก่อนจะเลี่ยงหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
ทงเฮใช้เวลาอยู่กับตัวเองในห้องน้ำนานพอสมควร
กว่าจะออกมาเข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาก็เคลื่อนไปตรงเลขสิบสองแล้ว ชายหนุ่มสวมชุดนอนก้าวขึ้นเตียงเป็นเวลาเดียวกับประตูห้องถูกเคาะเบาๆ
“ใครครับ?” ตะโกนถามออกไป แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา
ทงเฮขมวดคิ้ว ไม่มีคนตอบ แต่เสียงเคาะยังดังอยู่ ผีหลอกกูหรือเปล่าวะเนี่ย?
แอบสะพรึงกับความคิดไม่เป็นมงคลของตัวเองหน่อยๆ
ก่อนที่ทงเฮจะทำใจกล้ายอมลุกไปเปิดประตูแต่โดยดี ทันทีที่ประตูเปิดออก
กรอบหน้าหวานของฮยอกแจก็ทำให้ทงเฮได้แต่ยืนอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง
“บอสมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?”
ประโยคที่เป็นทางการดังออกมาจากริมฝีปากหยัก ทงเฮทำหน้านิ่ง
มองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางเอาแต่ใจอย่างไร้อารมณ์
“มาง้อ” ฮยอกแจบอกตรงๆ
“อะไรนะครับ?” ทงเฮเหวอ
“เปล่า ง่วงแล้ว ถอย” ฮยอกแจตีหน้ายุ่งใส่
แก้มใสขึ้นสีเลือดฝาดแดงระเรื่อ ขณะผลักไหล่ทงเฮให้พ้นทาง ทงเฮดูงงๆ
ยามเหลียวมองร่างบางที่ขึ้นไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงเขา
ชายหนุ่มรีบปิดประตูล็อกด้วยกลัวว่าจะมีคนอื่นผ่านมาเห็น
“บอสควรกลับไปนอนห้องตัวเองนะครับ”
ทงเฮพูดน้ำเสียงติดจะไม่พอใจเล็กๆ จะให้พอใจได้ยังไง ตอนเย็นกอดกับคู่หมั้น
แต่ตกกลางคืนมานอนห้องเขาเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว อยากจะมาตอนไหนก็มา อยากทำอะไรก็ทำ
เห็นทงเฮเป็นที่ระบายอารมณ์หรือไงวะ! #ดราม่า
“บอสทำแบบนี้ไม่ถูกนะครับ ถ้าเกิดคุณชีวอนรู้ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ” ทงเฮทำเสียงดุ เขาจะต้องไม่ใจอ่อน ฮยอกแจมีคู่หมั้นแล้ว
เพราะฉะนั้นเขาจะไม่...
จุ๊บ
“ขอโทษ”
ความคิดและศีลธรรมอันดีงามเป็นอันสะดุด
เมื่อคนบนเตียงยืดตัวขึ้นมาจูบเขาเบาๆ ก่อนจะลดตัวลงไปกอดเอวเขาเอาไว้
“!!!” อย่าบอกว่านี่คุณเจ้านายกำลัง... ง้อ?
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องพี่ชีวอน”
เสียงหวานฟังดูอู้อี้ เพราะเจ้าตัวเล่นซุกหน้าเข้าหาอกเขาเสียแน่น ทงเฮถอนหายใจยาว
มือใหญ่จับต้นแขนทั้งสองข้างของเจ้านายพลางดันออกเบาๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของบอส”
ทงเฮไม่ได้ประชดนะ ไม่ได้ประชดเลยซักนิดเดียว ก็แค่...
นึกน้อยใจที่ตัวเองกลายเป็นคนสำรองก็เท่านั้นเอง (ฟีลพระรองสัดๆ)
ฮยอกแจเม้มปาก
ฟังคำพูดของคนดูแลแล้วใจแป้วจนอยากร้องไห้ นี่สรุปไม่ได้คิดอะไรกันเลยเหรอ?
“นายไม่โกรธผมเหรอ?” คุณเจ้านายอ้อมแอ้มถาม
ตาเรียวมองอีกฝ่ายอย่างคาดหวัง เอาจริงๆ
ว่าฮยอกแจไม่เป็นตัวเองตั้งแต่ตอนที่สบตากับทงเฮเมื่อตอนเย็นแล้วล่ะ คือหน้าโหดมาก
บอกเลยว่ากลัว
“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธบอสหรอกครับ” ทงเฮตอบ
น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเย็นชาและห่างเหินทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
ได้ไง
ต้องโกรธสิ!
“นายไม่หึง?”
“ผมไม่มีสิทธิ์หึงบอสหรอกครับ” ความจริงคือหึงมาก
แต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่า
“นายจะบอกว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ตอนที่เห็นพี่ชีวอนกอดผม” เหมือนเป็นคำถาม ทงเฮจ้องตาฮยอกแจนิ่ง ปฏิเสธหนักแน่น
“ไม่ครับ” ไม่ได้รู้สึกอะไร
แค่อยากเข้าไปกระชากตัวฮยอกแจออกมาจากไอ้คุณชีวอนก็เท่านั้นเอง
“แม้แต่ตอนที่เขาหอมแก้มผม นายก็ไม่คิดอะไรเลยงั้นเหรอ?” คราวนี้ฮยอกแจถอยมานั่งกลางเตียง กอดอกเลิกคิ้วมองน้ำเสียงราบเรียบ
“ไม่ครับ ผมไม่มีสิทธิ์”
คำตอบยังคงเป็นเช่นเดิม
ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความเงียบ มันเงียบมากเสียจนทงเฮไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหว แม้ไม่มีความอึดอัดเกิดขึ้น
แต่ไอ้อาการนิ่งเงียบของฮยอกแจก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บข้างในอกแปลกๆ
แค่คำขอโทษคำเดียว
ก็ทำให้ใจเขาวูบโหวงได้มากโขแล้ว ตอนนี้ทงเฮเลยไม่อยากจะทำอะไรให้ตัวเองเจ็บอีก
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมไปนอนอีกฟากของเตียง
ปล่อยให้คุณเจ้านายนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
ฮยอกแจเหลียวมองแผ่นหลังหนาที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาอย่างหงุดหงิด
ตาบ้าเอ๊ย พูดออกมาได้ยังไงว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ถ้าไม่มีสิทธิ์ คนอย่างฮยอกแจไม่ยอมมาง้อถึงห้องหรอกนะ
จะบอกให้
“ทงเฮลุกขึ้นมาก่อน”
เอื้อมมือไปเขย่าตัวคนที่นอนอยู่พลางออกคำสั่ง
“...”
“ทงเฮ ผมบอกให้ลุกขึ้นไง อย่ามาแกล้งหลับนะ!”
ฮยอกแจเสียงดัง แต่ทงเฮก็ยังนิ่ง
“...”
“อี ทงเฮ! ไม่ได้ยินเหรอไง ผมบอกว่า...!!”
“หยุดซักทีเถอะครับ!”
ร่างหนาพลิกกายกลับมาพร้อมกับจับข้อมือบางเอาไว้มั่น
สายตาและน้ำเสียงราบเรียบของทงเฮทำให้ฮยอกแจตกใจจนพูดไม่ออก
มันไม่ได้เย็นชาหรือเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนเมื่อตอนเย็น
แต่กลับดูว่างเปล่าไร้ความรู้สึกจนเขาใจหาย
“ทงเฮ...”
“ผมง่วงแล้วครับและผมก็คิดว่าบอสควรกลับห้องตัวเองไปได้แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยต่อ
“ผมไม่...”
“ลุกขึ้นครับ ผมจะพากลับห้อง” คราวนี้เป็นทงเฮที่ออกคำสั่ง
ชายหนุ่มลุกออกจากเตียงและส่งสายตากดดันแกมบังคับให้ร่างบางยอมลุกตามออกมา
ฮยอกแจนิ่งงัน ทั้งที่เขาอุตส่าห์มาง้อแล้วแท้ๆ แต่ทงเฮกลับไม่ยอมฟังแถมยังไล่เขากลับห้องอีก
ทำแบบนี้มันมากเกินไปแล้วนะ!
“ลุกขึ้นครับบอส” ทงเฮสั่ง
“ไม่! ผมจะนอนที่นี่ นายไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับผม” เสียงหวานฟังดูขุ่นเคือง ฮยอกแจตวัดสายตามองทงเฮ
ก่อนจะท้าทายอีกฝ่ายด้วยการล้มตัวลงนอน ในเมื่อบอกเองว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์
เพราะงั้นก็อย่าคิดว่าจะสั่งอะไรเขาได้ ฮึ
“บอสคงลืมไปว่าผมเป็นคนดูแลบอส บอสอาจจะสั่งผมได้เป็นบางครั้ง
แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้” ทงเฮเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะก้มลงไปดึงแขนฮยอกแจและจัดการแบกร่างอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ! ปล่อยนะ อี ทงเฮ! ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้!”
ทงเฮไวมากจนฮยอกแจตกใจ
ร่างบางทุบกำปั้นลงบนแผ่นหลังกว้างเต็มแรง
อีกทั้งยังร้องโวยวายเสียงดังเสียจนทงเฮรำคาญ
“เงียบนะครับบอส นี่มันดึกแล้ว เกรงใจคนอื่นบ้าง”
ร่างหนาดุ น้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนทำเอาฮยอกแจชะงักค้าง
ความน้อยใจพุ่งเข้าเล่นงานทันที
ตุ้บ!
ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงของตัวเอง
แม้จะไม่แรงมากนักแต่ก็สร้างความขุ่นเคืองให้คนถูกกระทำได้เป็นอย่างดี
ฮยอกแจกัดปากตัวเองแน่นตอนเงยหน้าขึ้นสบตากับทงเฮที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พักผ่อนเถอะครับ” ทงเฮถอนหายใจน้อยๆ
มือใหญ่หยิบผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเจ้านาย แต่กลับถูกมือเล็กปัดออก
“ไม่ต้องมายุ่ง!” ฮยอกแจตวาด
“ตามใจครับ” ทงเฮยอมทำตามอย่างง่ายดาย
เขารู้ว่าฮยอกแจคงโกรธ แต่จะให้เขายอมตามใจเจ้านายมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ฮยอกแจมีคู่หมั้นและต้องแต่งงานกันเร็วๆ นี้
เพราะฉะนั้นทงเฮจะปล่อยให้ฮยอกแจมายุ่งกับตัวเองอีกไม่ได้
อีกอย่างไหนๆ
เรื่องของเขากับฮยอกแจก็เป็นความลับมาตั้งแต่ต้นแล้ว
ก็ควรปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไปคงจะดีที่สุด
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ
ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังเดินหนีใบหน้าที่กำลังกลั้นน้ำตาของคนบนเตียง ทันทีที่เสียงประตูปิดลง
น้ำตาเม็ดโตก็ร่วงหล่นลงบนเตียงนุ่ม ฮยอกแจยกมือปาดมันทิ้งลวกๆ
ทิฐิและนิสัยเย่อหยิ่งทะนงตัวผลักดันให้เขาละทิ้งความตั้งใจที่มีอยู่
ทั้งที่เขาแสดงออกว่าแคร์อีกฝ่ายถึงขนาดนี้
แต่ในเมื่อทงเฮไม่ยอมรับความรู้สึกของเขา... ก็ตามใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น