ข่าวทายาทคนรองของตระกูลดังถูกดักฉุดและทำร้ายกลายเป็นข่าวใหญ่โตภายในวันเดียว
เพราะฮีชอลที่ทันทีที่รู้เรื่องราวจากคยูฮยอน ร่างโปร่งก็ออกอาการโมโหสุดเหวี่ยง
สั่งให้คนตามสืบหาตัวการรวมทั้งแจ้งความดำเนินคดีคนที่ทำร้ายร่างกายทงเฮไว้ก่อน เล่นเอานักข่าวหลายสำนักวิ่งวุ่นทำข่าวกันยกใหญ่
ด้วยเพราะเป็นครั้งแรกที่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างคิม
ฮีชอลจะยอมออกโรงปกป้องน้องชายคนละแม่
โดยไม่เกรงว่าจะเสียหายต่อชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลอย่างที่เคยเป็นมา
คยูฮยอนแสยะยิ้มกับเนื้อหาข่าวที่ดังมาจากจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า
เอี้ยวตัวไปหยิบรีโมทมากดปิด ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางเตียงกว้างทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ
จากคนที่นอนอยู่
“ฟื้นแล้วเหรอวะ? เป็นไงบ้างล่ะ ฮี่โธ่ ทำแมนโชว์พี่กู
ได้นอนแบ็บเป็นปลาตากแห้งเลย หล่อจริงๆ”
เอ่ยทักทายพลางยกเท้าขึ้นเขี่ยคนเจ็บอย่างหยอกๆ ทงเฮนิ่วหน้า รู้สึกปวดหน่วงไปทั้งศีรษะ
โดยเฉพาะบริเวณท้ายทอย หากแต่ถึงอย่างนั้น
ชายหนุ่มก็ยังอุตส่าห์ยกนิ้วกลางประเคนให้เพื่อนได้อย่างไม่เกรงว่าจะโดนซ้ำอีกรอบ
“ทำแมนเหี้ยไร โอ๊ย ซี้ด...” อุทานเบาๆ เพราะเผลอทาบฝ่ามือลงกับฟูกนุ่มเพื่อชันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
แต่กลับกดทับแผลสดจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่ทันตั้งตัว คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างงุนงงเพราะมือข้างขวาที่ถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าขาวสะอาด
จำได้ว่าตัวเขาเองเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปจับมีดเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะถูกอีกฝ่ายจ้วงท้องเอา
แต่ก็จำได้แค่นั้น เพราะหลังจากที่ถูกฟาดจนสลบไป ทงเฮก็จำอะไรไม่ได้เลย
“กูกลับมาอยู่ที่ห้องได้ยังไงวะ?”
ถามพลางยกมือขึ้นแตะคลำศีรษะด้านหลังพร้อมกันนั้นก็นึกเจ็บใจไม่น้อยที่พลาดท่าให้โดนตีเอาได้
ทั้งที่ตั้งใจจะปกป้องบอสเองแท้ๆ
เฮ้ย!
บอส!!!
“ไอ้คยู แล้วบอสล่ะ!?!”
ดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อนึกถึงใครอีกคนขึ้นมาได้ ใบหน้าหล่อฉายแววตื่นตระหนก
ขณะหันไปทางคยูฮยอนที่เพียงแค่แค่นยิ้มกับอาการของเพื่อน
“ไม่ต้องห่วง พี่กูไม่เหมือนมึงหรอกครับ
ไอ้ห่า แหม หัวก็ไม่แตก เลือดก็ไม่ออก ไม่ตาย แต่เสือกทำสำออยให้พี่กูตลกใจเล่น
ลูกผู้ชายหัวใจเพชรจังนะมึง”
ร่างสูงได้โอกาสเหน็บแนมไปด้วยเสียเลย ยิ่งนึกไปถึงภาพตอนที่ฮยอกแจแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยไอ้เพื่อนรักเกินความจำเป็น
คยูฮยอนก็ยิ่งเกิดความหมั่นไส้จนอยากจะหนีไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
(ถ้าไม่ติดว่าต้องช่วยพี่ซัดไอ้สองตัวนั่นอ่ะนะ)
โคตรเจ็บใจ ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้
เขาจะไม่ทำตัวเป็นสปอนเซอร์สนับสนุนให้มันมาทำงานนี้ก็ดีหรอก แม่ง ปวดร้าวววววว TvT
“มึงมีปัญหาอะไรกับกูป่ะ คยู”
เพราะจับสังเกตในท่าทางผิดปกติกับน้ำเสียงค่อนขอดของเพื่อนได้
ทงเฮจึงเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย ก่อนจะได้สายตามองค้อนกลับมาเป็นคำตอบ
“ไม่มี้~ กูจะไปมีปัญหาอะไรกับมึง เฮอะ!” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าหนีเหมือนจะบอกให้รู้ว่ากูงอน!
ทงเฮขมวดคิ้วมองร่างสูงที่ผิดแผกไปจากวันก่อนๆ
อย่างไม่เข้าใจ
“มีอะไรก็พูดมา ไอ้เชี่ย มาทำสะบัดสะบิ้งเป็นอีตุ๊ดตูดบานไปได้
คิดว่ากูจะตรัสรู้ได้เองรึไงห๊ะ!” ตวาดออกไปอย่างหงุดหงิด
ทั้งที่กำลังเป็นห่วงคนหน้าหวานตัวบางจับจิต แต่อีตุ๊ดนี่ก็มาทำงอนตอบไม่ตรงคำถาม
เป็นเหี้ยอะไรของมัน
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูไม่ได้เป็นตุ๊ดด้วย”
พูดพลางทำปากยื่นปากยาวไปพลาง
ดูมันทำท่าเข้า
ไม่ได้เข้ากับวัยวุฒิมึงเลยซักนิด อีโจวเอ๊ย
“เอาดีๆ มึงไม่พอใจอะไรกูหรือเปล่า?”
ร่างหนาถามอย่างใจเย็น มองคนที่ค้อนปะหลับปะเหลือกใส่เขาแล้วก็พยายามยั้งตัวเองไม่ให้ยื่นตีนไปถีบตูดมันเข้าเสียก่อน
นี่ถ้าทำแล้วน่ารักเหมือนพี่คนที่สองของมัน
กูจะไม่ว่าอะไรซักคำเลย =_=
“ก็มึง...” เสียงนุ่มดังออกมาครั้งหนึ่ง
ก่อนจะเงียบไป ทงเฮเงี่ยหูฟัง หากก็ต้องรออยู่นานกว่าที่อีกคนจะยอมเปิดปากพูด
เล่นเอาทนไม่ไหวต้องชักเท้าออกจากผ้าห่มแล้วถีบมันไปเสียทีหนึ่ง
“พูดมาไอ้ห่าโจว!”
“ก็มึงเจอหนูกลางแล้วไม่บอกกูอ่ะ!”
ต้องให้โดนตีนก่อน
คยูฮยอนถึงจะยอมพูดออกมาได้ ร่างสูงกอดอกจ้องคนบนเตียงตาเขม็ง ขณะที่ทงเฮเองก็ชะงักนิ่งไปในทันที
“มึงเจอพี่กูแล้ว แต่มึงไม่ยอมติดต่อมา
ปล่อยให้พวกกูร้อนรนตามหากันจนแทบจะบ้าตาย จิตใจมึงทำด้วยอะไร อีปลาน้ำตื้น!!!”
“โอ๊ย ไอ้เหี้ย... กูขอโทษ... อ่อก! อย่า... บ...
บีบคอ... ไอ้... สัด!”
ร่างหนาดิ้นรนกระเสือกกระสนให้ตัวเองหลุดออกจากมือใหญ่ที่กำลังบีบคอเขา
แต่คยูฮยอนหาได้ฟังไม่ ชายหนุ่มเขย่าตัวเพื่อนรักอย่างแรง
หวังให้สำนึกผิดถึงสิ่งที่มันได้ทำลงไป
โทษฐานปิดบังกู
กูจะสวดมนต์ภาวนาให้พระผู้เป็นเจ้าลงทัณฑ์มึง อี ทงเฮ!
“หนูเล็กทำอะไรทงเฮน่ะ!?!”
คล้ายได้ยินเสียงนางฟ้าจากสรวงสวรรค์
ทงเฮสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ทันทีที่คยูฮยอนเผลอสะดุ้งปล่อยคอเขาออกอย่างรวดเร็ว
ฮยอกแจหรี่ตามองน้องชายที่ลุกลี้ลุกลนถอยออกมายืนห่างๆ ก่อนจะหันมาทางทงเฮที่กำลังแกล้งไออย่างเอาเป็นเอาตาย
“แค่กๆๆๆๆ ข่ากกกกกกกกกก... แค่กๆๆๆๆ”
โห
รางวัลตุ๊กตาทอง สาขาดัดจริตยอดเยี่ยม กูยกให้มึงเลยครับ ไอ้ทงเฮ -_-
“ทงเฮเป็นอะไรรึเปล่า? อ่ะนี่ ดื่มน้ำก่อนนะ”
ร่างบางเผ่นพรวดเข้าไปหาคนบนเตียงพร้อมรีบยื่นแก้วน้ำที่เตรียมเอาไว้ให้ด้วยความเป็นห่วง
ก่อนที่เสียงหวานจะตะโกนเรียกชื่อน้องชายดังลั่นด้วยความโมโห
“คยูฮยอน!”
“ง่า หนูกลาง ฟังหนูเล็กก่อนนะ คือมันไม่ได้เป็นอย่างที่หนูกลางเห็นนะ”
สรรพนามประจำตัวที่เจ้าตัวมักเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉินหลุดออกมาเบาๆ คยูฮยอนหน้าซีด
สบตากับดวงตาวาววับเอาเรื่องของพี่ชายแล้วก็ให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบบอกไม่ถูก
นี่ขนาดเพิ่งเริ่มต้นนะมึง
ยังออกตัวเข้าข้างไอ้ทงเฮจนเห็นได้ชัดขนาดนี้ แง่งๆๆๆๆๆ ไม่ยอมอ่ะ ไม่ยอม!
“แล้วมันเป็นยังไง?” ฮยอกแจถามเสียงเรียบ
แต่สีหน้าไม่เรียบตามไปด้วย
คยูฮยอนล่ะอยากกัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้กระซิกก็คราวนี้แหละโว้ย
“บอสครับ... ไม่มีอะไรหรอกครับ” ทงเฮรีบบอกขัดเบาๆ
เรียวปากหยักคลี่ยิ้มบางให้คนหน้าหวานข้างๆ
ยอมเบาใจว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ไม่มีอะไร้ ไม่มีอะไรเลย
ก็แค่เพื่อนหยอกกันเล่นก็เท่านั้นเอง หึหึ
“จริงเหรอ?” ร่างบางขมวดคิ้วเหมือนไม่อยากเชื่อ ดวงหน้าหวานหันกลับไปทางคยูฮยอนที่รีบพยักหน้ารับอย่างกลัวตาย
ก่อนจะหันกลับมาทางทงเฮที่ยิ้มกว้างกว่าเดิมพร้อมคำพูดที่ทำให้คยูฮยอนต้องเบิกตากว้างแล้วสบถด่าออกไปอย่างลืมตัว
“ไม่จริงหรอกครับ”
“ไอ้เชี่ยยยยยยย!!!”
“คยูฮยอน!!!”
มึงอยากให้กูโดนพี่ฆ่าตายใช่มั้ย
ไอ้เพื่อนทรโย้ดดดดดดดดดดด T[]T
“ไอ้คยูมันบีบคอผมครับบอส มันโกรธที่ผมเจอบอสแต่ไม่ยอมบอกมัน” ทงเฮแสร้งตีหน้าเศร้า ฮยอกแจฟังแล้วหันขวับไปทางคยูฮยอนที่เตรียมวิ่ง 4X100
ออกนอกห้อง
“ทำไมทำแบบนี้ หนูเล็ก” คุณพี่คนสวยถามอย่างโมโห
คยูฮยอนหัวเราะเสียงแห้ง
ก่อนจะลอบถลึงตาใส่เพื่อนเลิฟที่แอบยักคิ้วอย่างคนเหนือกว่าคล้ายจะบอกว่า ทีใครทีมันนะครับ
คยูฮยอนเพื่อนรัก
เออ
ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้สัด!
“ก็... ก็...” คนเป็นน้องชายอึกอัก
ก็ใครจะกล้าแหยมกับคุณนางฟ้าประจำบ้านในโหมดดาร์กแบบนี้ล่ะครับ
กูคนนึงล่ะที่ไม่กล้า T-T
“ขอโทษ หนูกลางโกรธเหรอ?”
แทนที่จะแก้ตัว
น้องชายคนเล็กสุดของบ้านกลับทำเสียงอ่อย
การกระทำที่เหมือนจะยอมรับผิดและสำนึกผิดไปพร้อมๆ
กันทำเอาอารมณ์โกรธของพี่ชายหายวับแทบจะทันที
“เปล่า...” ฮยอกแจตอบกลับเสียงอ่อนพอๆ กับสีหน้า
“อ้าว” เสียงทงเฮอุทานมาเบาๆ
ชัยชนะที่เพิ่งได้ลิ้มรสมาเมื่อครู่ปลิดปลิวหายไปทันทีที่ร่างบางลุกเดินเข้าไปกอดกับน้องชายแนบแน่น
แถมคยูฮยอนยังได้โอกาสเยาะเย้ยเขาอีกต่างหาก
ทีใครทีมันนะครับ
ทงเฮเพื่อนรัก
“Fuck!” ร่างหนาชูนิ้วกลางใส่เพื่อน โดยที่ฮยอกแจไม่ทันเห็น
ซึ่งคยูฮยอนก็ชูตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบลดมือลง
เมื่อฮยอกแจผละกอดออกและเดินกลับมาหาทงเฮด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ผมกับคยูพานายไปโรงพยาบาลมาแล้ว แต่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก
ศีรษะโดนกระแทกแค่นิดหน่อย ไม่ถึงกับเลือดออก ส่วนมือก็โดนบาดลึกพอสมควร
แต่ก็ทำแผลให้แล้วล่ะ ว่าแต่ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” เอ่ยถามพลางเอื้อมแตะมือข้างขวาของทงเฮแผ่วเบา
ดวงตาเรียวรีทอประกายห่วงใยอย่างไม่ปกปิดจนคนเจ็บรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจ
“นิดหน่อยครับ แต่เดี๋ยวก็คงหาย” ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
ใจอยากจะดึงเจ้านายตัวเล็กมากอดเสียด้วยซ้ำ แต่อีคุณชายที่ยืนเท้าสะเอวกระดิกตีนยิกๆ
อยู่ข้างหลังนั่นช่างขวางหูขวางตากูเสียเกิน ใครก็ได้ไล่มันออกไปที กูกราบ -_-
“ขอโทษนะ เพราะผม นายถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”
ฮยอกแจพูดอย่างเสียใจ ทงเฮถอนหายใจเล็กน้อย
มืออีกข้างคว้าเอามือเล็กมากุมไว้พลางบีบเบาๆ
“ขอโทษทำไมครับ ผมเต็...”
“ขอโทษทำไม มันเป็นหน้าที่ของไอ้ทงเฮอยู่แล้วล่ะหนูกลาง” เสียงคยูฮยอนดังขัดขึ้นมากลางปล้อง ทงเอมองฮยอกแจที่นิ่งค้างไป
ก่อนจะถลึงตาใส่เพื่อนรัก (เดี๋ยวจะเป็นเพื่อนแค้นก็ตอนนี้แหละห่า) กว่าจะง้อได้นี่กูเหนื่อยไปหลายยกนะสัด
หุบปากไปเลย
“หุบตูดไปยืนไกลๆ หน่อยไอ้คยู เจ้านายกับลูกน้องเค้าจะคุยกัน” ทงเฮว่าอย่างไม่สบอารมณ์
“ขอให้เป็นแค่เจ้านายลูกน้องจริงเห้อออออ”
คยูฮยอนแค่นเสียงในลำคอ แต่ก็ยอมถอยไปนั่งรอบนโซฟา
เพราะเห็นท่าทางของพี่ชายที่ดูจะซึมไปทันตาเห็น
เก็บอาการกันหน่อยก็ดีนะครับ
เห็นแบบนี้แล้วใจกูแป้วเลย ลางสังหรณ์บอกว่ากูต้องได้เพื่อนมาเป็นพี่เขยชัวร์ #ร้องไห้
“บอส” ทงเฮเรียก
“หืม?” เสียงหวานขานรับ
หากแพขนตางอนกลับบดบังหน่วยตาใสไม่ยอมสบตากับเขา ทงเฮยิ้ม ข้อนิ้วเรียวค่อยๆ
ไล้ไปตามพวงแก้มนิ่มอย่างทะนุถนอม
“บอสไม่เป็นไรนะครับ?”
“อืม ผมไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่คยูฮยอนเจอเราพอดีเลยมาช่วยได้ทัน” บอกพลางเอียงแก้มรับสัมผัสจากคนตรงหน้าอย่างไม่เกี่ยงงอน
“จริงๆ กูควรจะช่วยได้ทันกว่านี้
ถ้าไม่ติดที่สัญญาณไฟคนข้ามถนนแม่งไม่ยอมปล่อยให้กูข้ามไปเร็วๆ อ่ะนะ” คยูฮยอนพูดเสริมมา
ทงเฮเหลือบตามองร่างสูงที่พยายามไม่หันมามองภาพบาดตาบาดใจนิดหน่อย
ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้คุณเจ้านายด้วยความโล่งใจ
“ดีจังครับที่บอสปลอดภัย แล้วก็ขอโทษนะครับที่ผมปกป้องบอสได้ไม่ดีพอ” ร่างหนาพูดอย่างรู้สึกผิด ฮยอกแจสั่นศีรษะเบาๆ
“ไม่ใช่ความผิดของนายซักหน่อย ยูน ชียุนต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ” น้ำเสียงที่แฝงแววไม่พอใจอยู่เต็มเปี่ยม
ตอนนี้พี่ฮีชอลกำลังให้คนตามตัวยูน ชียุนมาจัดการ ซึ่งฮยอกแจก็คาดว่าไม่เกิน 24
ชม. หมอนั่นต้องโผล่หัวออกมาแน่
“ยูน ชียุน?” ทงเฮทวนคำ
เขายังจำชื่อที่เพิ่งได้ยินมาเมื่อวานได้ดี
“ใช่ ไอ้บ้านั่นแหละที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้นายโดนทำร้ายแบบนี้
แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะเอาคืนให้นายเอง” ฮยอกแจพูด
ทั้งน้ำเสียง สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความสนุกจนทงเฮนึกหวั่น
“อย่าทำอะไรเปลืองตัวเหมือนคราวก่อนอีกนะครับบอส”
อุ้งมือใหญ่บีบกระชับมือเล็กอีกครั้ง
ดวงตาคมจ้องมองมาอย่างเป็นห่วง ฮยอกแจยิ้มหวาน
ดีใจที่อีกฝ่ายแสดงออกว่าห่วงเขาจนอยากจะเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงซักที
ซึ่งแน่นอนว่าฮยอกแจไม่ลังเลเลยที่จะทำแบบนั้น
“รู้แล้วล่ะน่า” แขนเรียวกอดหมับรอบลำคอแกร่งพร้อมๆ
กับริมฝีปากอิ่มที่กดลงบนปลายคางของทงเฮแรงๆ
จนคนโดนกอดยิ้มกว้างหัวใจพองโตไม่ต่างกัน
ชายหนุ่มยกแขนทั้งสองข้างโอบรัดรอบลำตัวบางแนบแน่นพลางซบใบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มอย่างชื่นใจ
แต่ว่า...
ทั้งสองคนลืมอะไรไปหรือเปล่า?
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ทำอะไรกั๊น!! ปล่อยนะ! ไอ้ทงเฮ มึงปล่อยพี่กูเดี๋ยวนี้!!”
โธ่ โจว คยูฮยอนช่างเป็นพวกไม่ยอมรับความจริงเอาเสียเลย
เนอะ...
XXXXXXXX
หงุดหงิดๆ
คยูฮยอนย่างเท้าลัดเลาะไปตามทางเดินระหว่างสองคฤหาสน์
ดวงหน้าหล่อเหลายุ่งเหยิงไม่พอใจที่พี่ชายคนรองให้ความสำคัญกับไอ้คนดูแลมากกว่าจนเขาทนมองต่อไปไม่ไหว
ต้องระเห็จย้ายตัวเองออกมานอกห้องปิดซ่อนความชอกช้ำระกำใจไม่ให้ใครเห็น
ฮึก
ได้ใหม่แล้วลืมเก่า จำไว้เลยนะ หนูกลาง T^T
คนที่กลายเป็นของเก่าสะอื้นไห้อยู่ในอกตามลำพัง
ขายาวก้าวล่วงเข้าสู่บริเวณของคฤหาสน์ใหญ่ ผ่านบรรดาสาวใช้ที่โค้งตัวนอบน้อมให้เขา
ก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหลังเสาอันใหญ่ด้วยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว เพราะภาพผู้มาเยือนที่กำลังเดินเคียงข้างพี่ชายคนโตของเขามันทำให้หัวใจชายหนุ่มที่เปราะบางยิ่งกว่าแก้วเริ่มสั่นไหวและบีบรัดรุนแรงด้วยความหวงสุดขีด
ใครเชิญไอ้มาเฟียขี้เก๊กมาบ้านกูไม่ทราบครับ! แล้วดู ดูมันทำตาหวานเยิ้มให้หนูใหญ่ กร๊าสสสสสส เสียหนูกลางให้ไอ้ทงเฮก็ว่าแย่แล้ว
นี่กูจะต้องเสียหนูใหญ่ให้ไอ้มาเฟียนี่อีกเหรอ!
ไม่ได้การ
อย่างนี้ต้องรีบเข้าไปขัดขวาง
คยูฮยอนตั้งท่าเตรียมเข้าไปแยกคนทั้งสองให้ออกห่างจากกัน
ดวงตาคมหรี่เล็กลงด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่ขายาวจะวิ่งเข้าไปด้วยความไวปานพี่แกซ้อมแข่งโอลิมปิค
แต่ทว่า...
“ฮีชอลฮยอง~ ซองมินมาแล้ว ^O^”
น้ำเสียงร่าเริงที่มาพร้อมร่างอวบของเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักทำเอาคนที่วางแผนจะขัดขวางความรักชาวบ้านถึงกับเบิกตาโพลง
ขาทั้งสองข้างรีบเบรกตัวเองอย่างแรง แต่เพราะไม่ทันตั้งตัวและไม่คาดว่าจะต้องเจอกับใครอีกคนมาก่อน
ร่างสูงจึงเสียหลักล้มพรืดไถลไปกองอยู่ใกล้เท้าพี่ชาย ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาด้วยความตกใจ
เอี๊ยดดดดดดด
โครม!
“หนูเล็ก!”
“คุณชาย!”
ทั้งเสียงของฮีชอลและคนรับใช้ร้องเรียกเขาดังลั่น
คยูฮยอนล่ะอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไปนัก แต่ก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่ฟุบหน้าลงกับพื้นกระเบื้องเย็นๆ
พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงสะอื้นอยู่ในใจด้วยความรู้สึกเสียฟอร์มแบบสุดๆ
แต่อะไรก็ไม่เท่ากับการที่ต้องมาล้มต่อหน้าคนที่จะแย่งพี่เขาไปอีก
อับอายขายขี้หน้าเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ ฮือ ปีศาจหมู ฝากไว้ก่อนเหอะมึง
“หนูเล็กเป็นอะไรรึเปล่า?”
ฮีชอลรีบย่อตัวลงมาประคองน้องชายให้ลุกขึ้น หากคยูฮยอนกลับฝืนตัวเอาไว้
ไม่ยอมเงยหน้า ไม่ยอมลุกตามแรงดึง เอาแต่นอนคว่ำหน้านิ่งๆ
ไม่พูดไม่จาจนร่างโปร่งใจเสีย
“หนูเล็กเจ็บตรงไหน ลุกขึ้นได้มั้ย? อย่าเงียบสิ พี่ใจไม่ดีเลยนะ”
กระแสเสียงเป็นห่วงเป็นใยของพี่ชายคนโตทำเอาคนเสียฟอร์มลอบอมยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นมาซักที
กระทั่งรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไล่จิ้มแถวหัวไหล่ลามไปถึงกลางหลังเขา
จึ้กๆ
“สงสัยจะสลบไป ไม่ต้องห่วงฮะทุกคน เดี๋ยวซองมินจะผายปอดให้ฟื้นเอง” คนพูดน้ำเสียงแข็งขันเต็มที่ แต่คนฟังนี่แทบจะเด้งตัวลุกแทบไม่ทัน
ผายปอดพร่อง! กูแค่ล้มเฟ้ย ไม่ได้จมน้ำ = =
“อ้าว ลุกได้แล้ว แหม เสียดายจัง” คนอวบบ่นอุบอิบด้วยความเสียดายเลยโดนคยูฮยอนถลึงตาใส่ซะเลย
แหม จะฉวยโอกาสเอาเปรียบกูเรอะ ไม่ได้แอ้มหรอก
“หนูเล็กเป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนมั้ย?” ฮีชอลถาม
“เรียกคยูฮยอนดีกว่าครับพี่” ร่างสูงกระซิบตอบ
แอบเห็นนะว่าไอ้ตัวอ้วนข้างๆ เขานี่ทำตาวิบวับมีเลศนัยแปลกๆ อย่านะมึง อย่า...
“ซองมินเรียกคยูว่าหนูเล็กด้วยคนได้มั้ย น่ารักดีอ่ะ ซองมินชอบ” พูดพลางทำหน้าอ้อนใส่ฮีชอล ร่างโปร่งยิ้ม รู้สึกเอ็นดูเด็กน่ารักจับจิต ริมฝีปากบางขยับจะอนุญาต
ถ้าไม่ติดว่า...
“ไม่ได้เฟ้ย!” คยูฮยอนแหกปากขัดขึ้นมาทันควัน เรื่องอะไรจะยอมให้คนอื่นมาเรียกชื่อต้องห้ามอันนี้วะ
ขนาดพี่ฮีชอลกูยังไม่อยากให้เรียกเลย ฟังแล้วแสยงหู บรึ๋ย~
“ทำไมอ่า ซองมินอยากเรียกนี่”
คนพูดเบะปากหันไปหาฮีชอลเหมือนจะอ้อน แต่ก็โดนคยูฮยอนเดินมาบังตัวพี่ชายเอาไว้
“ไม่ให้เรียก ฉันอนุญาตเฉพาะคนในครอบครัว เข้าใจมั้ย?”
“ไม่เข้าใจ ซองมินก็ถือเป็นคนในครอบครัวคยูฮยอนเหมือนกันนี่นา!” ร่างอวบเถียงตาใส แววตาคล้ายจะบอกให้รู้ว่าไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ!
“เป็นได้ไง ใครเชิญ!” นี่ก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
คยูฮยอนกอดอกถาม คิ้วเข้มขมวดมุ่นจริงจัง
“ไม่มีใครเชิญหรอก แต่อีกหน่อยถ้าเฮียฮันจีบฮีชอลฮยองติดแล้วแต่งงานกัน
ซองมินก็จะเป็นคนในครอบครัวของคยูฮยอนเหมือนกัน!”
ปีศาจหมูเขย่งเท้าตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มเสียงดัง
แก้มนิ่มพองลมจนป่องเพราะไม่พอใจกับท่าทีของคยูฮยอนที่ตั้งใจจะกีดกันเขาและพี่ชายอย่างเห็นได้ชัด
“แต่งงานบ้าบออะไร ฉันไม่ยอมและไม่มีวันยอมหรอก ฝันรอได้เลยนะหมู!”
ฝ่ายคยูฮยอนเองก็ไม่น้อยหน้า
ชายหนุ่มตะคอกกลับ ท่าทางหงุดหงิดอารมณ์เสียกับคำพูดเพ้อเจ้อของคนอายุน้อยกว่า
ใบหน้าหล่อเหลาหันขวับไปทางพี่ชายคนโตที่ยืนมองพวกเขาสองคนอยู่เงียบๆ
ก่อนจะตวัดสายตาไปทางชายหนุ่มแปลกหน้าข้างๆ
“หนูใหญ่เป็นของหนูเล็กคนเดียว เพราะฉะนั้นคนอื่นห้ามยุ่ง!” ชี้นิ้วไปทางร่างสูงที่เลิกคิ้วมองยิ้มๆ
ก่อนจะกระแทกเท้าเข้าไปแยกเอาตัวฮีชอลออกมาให้ห่างจากฮันเกิง
“หนูเล็ก” ฮีชอลปรามเสียงเบา
แม้จะแอบดีใจนิดหน่อยที่น้องชายแสดงท่าทีหวงแหนตัวเองขนาดนั้น
แต่การที่คยูฮยอนกระทำการเสียมารยาทอย่างโจ่งแจ้งก็ทำให้เขารู้สึกเกรงใจเพื่อนใหม่จนได้แต่ส่งสายตาขอโทษขอโพยอีกคน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
เพราะตัวเองก็หวงน้องชายอย่างซองมินไม่แพ้กัน
ฮันเกิงจึงเข้าใจและไม่ได้ถือสาหาความอะไรมากมาย ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ฮีชอล
ก่อนจะยื่นมือไปหาเด็กน้อยที่กำลังยืนทำตาแดงพลางกำชายเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น
“มาหาเฮียมา ซองมิน” เอ่ยถามน้ำเสียงอ่อนโยน
ซองมินกะพริบตาถี่ หยาดน้ำตาเอ่อคลอลูกปัดสีสวยแลดูน่าสงสาร
เด็กหนุ่มจ้องตากับพี่ชายบุญธรรมอยู่ครู่หนึ่งและหันไปทางคยูฮยอนที่เหลียวมองกลับมา
“เฮ้ย ร้องไห้เหรอ?” ร่างสูงถามอย่างตกใจ
เพราะไม่คิดว่าแค่โดนตะคอกใส่หน่อยเดียว
ปีศาจหมูจะถึงกับบ่อน้ำตาแตกเป่าปี่โชว์กันจะๆ แบบนี้
เห็นหมูร้องไห้แล้วกูรู้สึกผิดเหี้ยๆ
เลยครับ -O-
“เพราะหนูเล็กนั่นแหละ พูดจาไม่ดี น้องร้องไห้เลยเห็นมั้ย?” ฮีชอลหันมาต่อว่าน้องชายเสียงดุ เล่นเอาคยูฮยอนถึงกับหน้าเจื่อนไปทันที
“อ่า คือว่า...”
“ใช่ คยูฮยอนนิสัยไม่ดี ซองมินโป้งแล้วด้วย”
ร่างอวบยกนิ้วโป้งให้ ขณะที่มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาออกจากแก้มตัวเองป้อยๆ
น่ารักน่าเอ็นดูเสียจนคยูฮยอนใจอ่อนยอมเดินเข้าไปปลอบใกล้ๆ
“ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า” ว่าพลางลูบหัวปลอบใจอีกฝ่ายเบาๆ
หากแต่ปีศาจหมูกลับถอยหนี ไม่ยอมให้แตะ
“ไม่รับ โป้งแล้ว ไม่ต้องมายุ่งกับซองมินอีกนะ!”
กระแทกเสียงพูด หน้าตางี้งอนกันสุดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเลี่ยงเดินไปหาพี่ชายพร้อมกอดแขนหมับ
“เฮียรีบคุยธุระกับฮีชอลฮยองสิ ซองมินจะได้กลับบ้าน
ไม่อยากอยู่มองหน้าคนใจร้ายแถวนี้”
“แหม~” คยูฮยอนลากเสียงยาว ตอนพูดคำว่าคนใจร้าย
ไม่ต้องสะบัดหน้ามาทางกูก็ได้ครับ กูรู้ตัวดี -_-
“คยูฮยอน” ฮีชอลปราม มือเรียวแตะแขนน้องชายเบาๆ
ก่อนจะหันไปทางฮันเกิงพลางยิ้ม
“เข้าไปข้างในบ้านกันก่อนเถอะครับ... เดี๋ยวซองมินทานขนมรอแป๊บนึงนะครับ” เอ่ยประโยคแรกกับพี่ชาย ก่อนจะก้มหน้าลงพูดกับซองมินที่ยังออกอาการงอนคยูฮยอนอยู่
“ฮะ แต่ซองมินไม่อยู่กับคยูฮยอนนะ”
“แล้วใครบอกว่าจะอยู่ด้วยไม่ทราบ” เสียงนุ่มลอยมาเบาๆ
หากไม่พ้นรัศมีการได้ยินของซองมินไปได้
“ก็อย่ามาอยู่ใกล้เค้าก็แล้วกัน ฮึ”
คนตัวอวบเชิดหน้าเถียง ก่อนจะเดินควงแขนพี่ชายตามฮีชอลเข้าไปในบ้าน
ทิ้งให้คยูฮยอนมองตามอย่างหงุดหงิด
“ก็อย่ามาอยู่ใกล้เค้าก็แล้วกัน”
ดัดเสียงเลียนแบบอีกคนพลางเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
ชิ ใครจะอยากอยู่ใกล้ปีศาจหมูตัวนุ่มๆ
หอมๆ กันวะ หลงตัวเองซะไม่มี
บ่นอยู่ในใจ
หากขายาวกลับก้าวออกจากตรงนั้น...
และหายเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่เด็กตัวอวบเพิ่งเข้าไปก่อนหน้านั้นเพียงไม่กี่นาที
บอกไว้ก่อนว่าไม่ได้อยากอยู่ใกล้หรอกนะ ที่ตามมาก็แค่จะไปกินขนมก็เท่านั้นเอง
ฮี่โธ่ =3=
XXXXXXXX
“เมื่อไหร่พี่ชายนายจะออกมาจากห้องทำงานพี่ชายฉันซักทีเนี่ย
หมู!”
ภายในห้องนั่งเล่น คยูฮยอนกำลังโวยวายกับเด็กตัวน้อยๆ
ไม่หยุดปาก ใบหน้าหล่อฉายแววฉุนเฉียว
เพราะโรคหวงพี่ชายที่แสดงอาการรุนแรงทำเอาซองมินชักเริ่มจะรำคาญ
“ไม่รู้! แล้วก็ห้ามเรียกซองมินว่าหมูนะ
ซองมินไม่ใช่หมู!” คนที่ไม่ใช่หมูตะเบ็งเสียงเต็มห้องด้วยความหงุดหงิด
มือเล็กเอื้อมไปดึงหูของคนด้านหลังให้กางออก ก่อนจะกรอกเสียงลงไปดังๆ อีกครั้ง
“ได้ ยิน ไหม ว่า ไม่ ใช่ หมู!!!”
“โอ๊ยยยยยยยย ตะโกนทำไมวะ หูแตกกันพอดี” คนหล่อมุ่ยหน้าพลางยกมือขึ้นคลึงใบหูตัวเองเบาๆ
“ก็คยูโง่ เราบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกว่าหมูก็ไม่จำ ตาแก่งี่เง่า” ไม่ว่าเปล่า ยังมีการหันมาเอานิ้วจิ้มๆ หน้าผากเขาอีกแน่ะ
โห กูเพื่อนเล่นมึงเหรออออออออออ
“ว่าใครแก่ พูดดีๆ นะไอ้อ้วน” คยูฮยอนจับนิ้วป้อมเอาไว้แน่นพร้อมถลึงตาข่มขู่ แต่คนอย่างซองมินรึจะกลัว
ร่างอวบชักสีหน้าใส่ ก่อนจะเอามืออีกข้างตบปากคยูฮยอนเต็มแรง
เพี้ยะ!
“โอ๊ยยยยยยยยยยย ตบทำไมวะ!?”
“ตาแก่ปากเสีย ว่าซองมินอ้วนได้ไง
หุ่นแบบนี้เค้าเรียกกำลังกินกำลังโต รู้ไว้ซะ!” เด็กกำลังโตฮึดฮัด
ดวงหน้าน่ารักสะบัดหันกลับไปทางเดิมพร้อมกับมือที่จ้วงขนมเข้าปากระบายอาการหงุดหงิด
“มันก็อ้วนนั่นแหละว้า~” ร่างสูงพึมพำ “แล้วนี่ตกลงหายงอนรึยัง
ขาฉันชาไปหมดแล้วนะ น้ำหนักตัวนายก็ไม่ใช่น้อยๆ”
บอกพลางกระชับร่างของคนบนตักให้แน่นขึ้น คางสากวางเกยบนไหล่ลาด จ้องมองด้านข้างของเด็กน้อยด้วยความรู้สึกหมั่นไส้
ใจจริงเขาไม่ได้คิดจะมาง้อไอ้เด็กอ้วนหรอก
เพียงแต่เดินเข้ามาเห็นมันนั่งกินขนมเคล้าน้ำตาแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้
เลยต้องวางฟอร์มลงแล้วเข้าไปอุ้มมันมานั่งตักปลอบใจอยู่พักใหญ่
“ยังไม่หาย คยูพูดจาไม่ดี
ซองมินไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก” ว่าเสียงเล็กเสียงน้อยพร้อมกับทำปากเชิดอย่างงอนๆ
“ไม่น่ารักแล้วยังขี้งอนอีกนะ ไอ้อ้วนเอ๊ย”
บ่นอย่างเอือมๆ ก่อนจะถูกเสียงใสแว้ดมาอีกหน
“ใครบอกว่าซองมินไม่น่ารัก! อี ซองมินน่ะน่ารักที่สุดแล้ว คยูฮยอนอ่ะไม่รู้อะไร เชอะ”
คนที่น่ารักที่สุดปรายตามองอย่างหยิ่งๆ
พวงแก้มนิ่มที่พองลมอยู่ตรงหน้าทำเอาคยูฮยอนอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ อ๋อ น่ารักนักใช่มั้ย
งั้นกูจะฟัดแม่งให้แก้มย้วยเลย ฮึ่ยๆ
ฟอดๆๆๆๆๆ
“อ๊ะ! อื้อออออออ...
คยูฮยอน!” ซองมินตาโต ก่อนจะทำหน้ามุ่ยพลางดิ้นหนีจมูกโด่งที่กดลงบนแก้มเขาทั้งซ้ายทั้งขวาแบบ
Non Stop
“ทำอะไรอ่ะ! ไม่เอานะ
ห้ามหอม! เราโกรธอยู่ เราไม่ให้หอม!”
คนตัวอวบโวยวาย
“ก็รีบๆ หายโกรธสิ ฉันจะได้หยุด” คยูฮยอนพูดยิ้มๆ
ปลายจมูกคลอเคลียกับพวงแก้มที่เริ่มเป็นสีชมพูจัดอย่างติดใจ
หอม ปีศาจหมูแก้มหอมโคตรๆ
“ไม่เอาอ่ะ คยูขี้โกง! ซองมินโกรธอยู่นะ อื้อ~ หยุดเดี๋ยวนี้เลย
ตาแก่เจ้าเล่ห์” เสียงใสเอ่ยอย่างกระเง้ากระงอด
เมื่อถูกหอมแก้มซ้ายขวาอีกข้างละครั้ง คยูฮยอนยิ้มกริ่ม
พอใจนักกับภาพหมูตัวน้อยที่กำลังจะกลายเป็นสีชมพูทั้งตัวเพราะเขินเขา
“เจ้าเล่ห์อะไร ฉันก็แค่หอมแก้มแฟน ทำไม
ไม่ได้เหรอ?”
คำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับสตั๊นท์ไปหลายวินาที ก่อนที่ซองมินจะหันกลับมาสบตากับคนตัวโตตรงๆ ดวงตากลมโตสั่นระริก ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นคล้ายอยากพูดอะไรบางอย่าง
แต่ก็เงียบไป
“ว่าไง ฉันหอมแก้มแฟนฉันไม่ได้เหรอ?” ร่างสูงถามซ้ำพลางใช้ข้อนิ้วเกลี่ยลงบนผิวแก้มนวลเนียนเล่นไปมา
ซองมินกัดปากเบาๆ หน่วยตาใสฉายแววสะท้านอายปนไม่มั่นใจเล็กน้อย
“ก็...”
“หืม?”
“ก็... ถ้าคยูสัญญาว่าจะใจร้ายอีก
ซองมินก็จะยอมให้คยูหอมแก้มซองมินก็ได้”
เงียบไปพักหนึ่ง
สุดท้ายเจ้าตัวก็เอ่ยคำพูดเอาแต่ใจที่ทำให้คนฟังหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
“เอางั้นเลยเหรอ?” คยูฮยอนเลิกคิ้ว
“เอาแบบนี้แหละ ตกลงว่าสัญญานะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงน่ารักพลางมองคยูฮยอนด้วยสายตาแห่งความหวัง
หากร่างสูงกลับนิ่งเงียบอยู่นาน ไม่ยอมตกลงซักทีจนในที่สุดคนรอก็ทนไม่ไหว
ต้องส่งเสียงแง้วๆ ประท้วงออกมา
“คยูฮยอนอ่า”
“ฮ่าๆ ก็ได้ ฉันสัญญา คยูฮยอนจะไม่ใจร้ายกับซองมินอีก แบบนี้โอเคมั้ย?” คนหล่อเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ
“โอเค~ ง่า คยูฮยอนน่ารักที่สุดเลย” คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนแกล้งแต่ไม่โกรธฉีกยิ้มให้จนตาหยี คยูฮยอนยิ้มตอบ
เพิ่งรู้ตัวว่าเจ้าเด็กนี่ก็น่ารักใช่ย่อยเหมือนกัน
แต่ว่าก็ยังไม่เท่าพี่ชายทั้งสองคนของเขาหรอกนะ
“หนูเล็ก พี่ฮีชอลล่ะ?”
นึกถึงพี่ชาย
พี่ชายก็มา
ร่างบางที่เดินเคียงกับทงเฮเข้ามาเอ่ยถามพลางจ้องมองภาพน้องชายคนดีที่กำลังคุยงุ้งงิ้งๆ
กับเด็กหนุ่มแปลกหน้ามันกำลังแผ่ออร่าสีม่วงอมชมพูเต็มห้องนั่งเล่นเสียจนเขาแปลกใจ
เด็กที่ไหน?
“อยู่ในห้องทำงาน หนูกลางมีธุระอะไรกับพี่ฮีชอลเหรอ?”
คยูฮยอนถามกลับพลางทำท่าว่าจะลุกเดินไปหา หากกลับถูกซองมินกอดคอเอาไว้แน่น
ไม่ยอมให้ลุกง่ายๆ ใบหน้าใสบูดบึ้ง ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ฮยอกแจนิ่ง
“ซองมินลุกขึ้นก่อน” ร่างสูงบอก
“ไม่เอา”
“ซองมิน” คยูฮยอนลงเสียงหนัก หากซองมินกลับปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ลุก!”
คยูฮยอนจะลุกไปหาคนนั้นใช่มั้ยล่ะ?
ซองมินไม่ยอมหรอก
“ใครน่ะ หนูเล็ก” ฮยอกแจสงสัย
ขาเรียวเป็นฝ่ายย่างเข้ามาหาน้องชายแทนพลางประสานสายตากับซองมินอย่างไม่ยอมแพ้
เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ดูท่าทางแล้วคงเซี้ยวไม่เบา
“เอ่อ หนูกลาง นี่...”
“ซองมิน... อี ซองมินฮะ” ซองมินแทรกขึ้นมาก่อน
แม้จะมีท่าทีมึนตึงอยู่นิดหน่อย แต่ร่างอวบก็ยังอุตส่าห์โค้งหัวให้ฮยอกแจอย่างมีมารยาท
“คือซองมินเป็นน้องของคุณฮันเกิงน่ะ”
คยูฮยอนรีบเอ่ยต่อ ฮยอกแจพยักหน้ารับรู้ หากก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ดวงหน้าหวานหันไปทางคยูฮยอนเพื่อบอกถึงจุดประสงค์ที่มาถึงที่นี่
หากกลับต้องชะงักเพราะคำพูดที่อยู่ๆ ก็แทรกขึ้นมากะทันหัน
“พี่จะมาคุยกับพี่ฮีชอลเรื่องคนที่ทำร้ายทง...”
“ไม่เห็นน่ารักเลย”
เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เบะออกอย่างเหยียดๆ
ฮยอกแจเลิกคิ้วมองท่าทางของคนอายุน้อยกว่าอย่างไม่เข้าใจ ผิดกับคยูฮยอนที่นิ่วหน้าแทบจะทันที
“ซองมิน!” ร่างสูงปราม แต่ไม่ได้ผล
ซองมินลุกขึ้นประจันหน้ากับฮยอกแจด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ดวงหน้าน่ารักเชิดขึ้นกวาดสายตามองร่างบางอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ฮยองไม่เห็นจะน่ารักเหมือนที่คยูฮยอนบอกเลย”
“ห้ะ!?!” ฮยอกแจเหวอ อะไรกัน ไอ้เด็กคนนี้
“คยูบอกว่าฮยอกแจฮยองน่ารักที่สุด แต่ซองมินดูแล้วก็งั้นๆ อ่ะ
สู้ซองมินก็ไม่ได้” คนพูดยักไหล่
กริยาอวดดีนั่นทำเอาฮยอกแจชักจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาตงิดๆ
“นอกจากจะอ้วนเป็นหมูแล้วยังหยาบคายกับผู้ใหญ่อีกนะไอ้เด็กอ้วน!”
ถ้าคิดว่าฮยอกแจจะยอมให้เด็กว่าอยู่ฝ่ายเดียวล่ะก็
คิดผิดแล้วล่ะ
ร่างบางยืนตัวตรง
แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก สายตาเรียวมองสบกับซองมินอย่างหงุดหงิด
ไอ้เรื่องน่ารักไม่น่ารักเขาไม่สนใจหรอก แต่ไอ้ท่าทางจองหองเนี่ย
เห็นแล้วขัดลูกตาชะมัด
“ซองมินไม่ได้อ้วนนะ!”
เหมือนจะจี้ถูกจุด
ร่างอวบเต้นผางแทบจะทันทีที่ฮยอกแจพูดจบ
“ให้โอกาสพูดอีกที ถ้ายังบอกว่าซองมินเป็นหมูล่ะก็ ซองมินไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
“เด็กจริงๆ เลย ทำไมฉันจะต้องแก้คำพูดตัวเองด้วย ในเมื่อจะมองกี่ที
นายก็อ้วนเหมือนหมูอยู่ดีนั่นแหละ!”
ฮยอกแจว่าและนั่นก็เป็นต้นเหตุทำให้ห้องนั่งเล่นเกิดการสั่นสะเทือนระดับ 10
ริกเตอร์ เพราะหมู เอ๊ย ซองมินที่กระทืบเท้าหนักด้วยความโกรธเคือง
“ซองมินไม่ใช่หมู! ฮยอกแจฮยองคนบ้า
ไม่น่ารักแล้วยังปากเสียอีก!”
“เฮ้ๆ ซองมิน นั่นพี่ชายฉันนะ”
คยูฮยอนรวบเอวอวบเอาไว้แน่น เพราะอีกคนที่ทำท่าจะพุ่งเข้าชาร์จพี่ชายเขา
ฮยอกแจยกยิ้มเยาะ ท่าทางไม่ได้หวั่นกลัวอารมณ์โมโหของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
“ก็ฮยอกแจฮยอง...” ซองมินเถียงเสียงสั่น
“ชู่ว ไม่เอาสิ ใจเย็นๆ”
ร่างสูงบอกกับคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนจะร้องแหล่ไม่ร้องแหล่ ก่อนจะแอบยักคิ้วให้ฮยอกแจไปหนึ่งที
ข้อหาพูดจาถูกใจน้องสุดๆ ซึ่งฮยอกแจก็ได้แต่กลั้นยิ้มและแสร้งทำหน้าเชิดตอบ
“ซองมินไม่ชอบฮยอกแจฮยอง” เด็กเอาแต่ใจพูด
ฮยอกแจแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะตอบ
“ฉันก็ไม่ชอบนายเหมือนกันแหละ”
“ซองมินเกลียดฮยอกแจฮยอง”
“โอ๊ย ฉันรักนายตายแหละ”
“อ่า ทั้งสองคนอย่าเถียงกัน” คยูฮยอนห้าม แต่ทว่าหาได้มีใครฟังไม่
-_-
“ซองมินน่ารักกว่าฮยอกแจฮยอง!”
“ไปลดความอ้วนให้ได้ก่อนเหอะ แล้วค่อยมาบอกว่าตัวเองน่ารักกว่าฉัน”
“บอสครับ พอเถอะครับ” ทงเฮเอาบ้าง
แต่ทว่าก็หาได้มีใครฟังไม่เช่นกัน -_-
“ซองมินไม่ได้อ้วน!!!”
“งั้นที่เห็นนี่จะบอกบอกว่าเป่าลมใส่พุงงั้นสิ?”
“หนูกลางอ่า หยุดเถอะ” คยูฮยอน
“เปล่าซักหน่อย ฮยอกแจฮยองหยาบคาย!”
“แล้วที่นายมายืนว่าฉันปาวๆ นิสัยดีนักรึไง ไอ้หมูตอน!”
“เราชื่อซองมิน ไม่ใช่ไอ้หมูตอน ฮยองแหละผอมจนเหมือนไม้เสียบผี!”
“เค้าเรียกคนหุ่นดีต่างหาก นายมันอ้วนเกินไปจนมองคนอื่นผอมน่ะสิ”
“บอสครับ หยุดเดี๋ยวนี้นะครับ” ทงเฮ
“เอ๊ะ ก็บอกว่าไม่ได้อ้วนไงวะ!”
“แล้ววะใส่ใครล่ะโว้ย!”
“บอสครับ // หนูกลาง ซองมิน”
“หุบปาก!!!” ซองมินกับฮยอกแจหันมาตวาดสองหนุ่มพร้อมกัน
“ครับผม T_T”
ทงเฮกับคยูฮยอนคอตก
ก่อนจะสะกิดกันออกจากห้อง ปล่อยให้ผู้ใหญ่กับเด็กถกเถียงกันตามลำพังต่อไป
งานนี้ใครแพ้ชนะไม่รู้ แต่ตอนนี้ที่รู้คือชาตินี้กูไม่แคล้วได้อยู่ลัทธิคนกลัวเมียแหงๆ
เลย เฮ้อ T^T
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น